3 lezeressen over dat laatste moment met hun dierbare (deel 2)

Karolien (27) verloor haar vader tien jaar geleden aan kanker.

‘Een paar dagen na de dood van mijn papa verjaarde ik. Daar stond ik dan: een meisje van 17, klaar voor de rest van haar leven, maar zonder vader. Mijn wereld stortte in. Mijn papa had al lang kanker en het zag er even heel slecht uit, maar plots kreeg hij te horen dat het de goede kant op ging. Hij zou een nieuwe behandeling uitproberen in de hoop volledig verlost te zijn van die vreselijke ziekte. Maar hetgeen waar we allemaal op hoopten, gebeurde niet. Het werden de pijnlijkste dagen van mijn leven.’

Papa zei dat ik al mijn dromen kon bereiken en dat alles mogelijk was. Hij gebruikte zijn laatste krachten om me raad te geven.

‘We zagen hem voor onze ogen zwaar achteruitgaan. Hij had pijn, veel pijn, schreeuwde het vaak uit. Ik kon alleen maar machteloos toekijken. Waarom moest hem dit overkomen? Elke dag ging ik naar het ziekenhuis, elke dag probeerde ik om hem te doen lachen. Maar zeker de laatste week begreep hij amper dat we er waren. Hij was doodmoe en sliep meestal. De dag dat hij stierf, leek het plots beter te gaan. Hij probeerde rechtop te zitten en praatte wat met ons. Hij vroeg me of het nog altijd goed ging op school en of ik geen vriendje had. Hij zei dat ik al mijn dromen kon bereiken en dat alles mogelijk was, als ik er maar in geloofde. Even later stierf hij, terwijl mijn mama en ik huilend zijn handen vasthielden. Ik denk dat hij het had voelen aankomen en dat hij zijn laatste krachten gebruikte om me nog raad te geven. Dat zal ik nooit vergeten...’

 

Sophie (35) verloor haar dochtertje een jaar geleden door hartproblemen.

‘Toen Noa geboren werd, bleek er meteen een probleem te zijn. Ze had een zeldzame hartafwijking, waarmee ze altijd moeilijkheden zou hebben. De dokters wisten niet hoe lang Noa zou leven. Ik raakte helemaal overstuur; het had zo lang geduurd om zwanger te worden, en nu dit. Ik was verscheurd tussen vreugde om de geboorte van ons wondertje en angst voor wat er nog zou komen. De eerste twee jaar verliepen gelukkig vrij goed, hoewel we vaak het ziekenhuis in en uit gingen. Noa werd goed opgevolgd en kreeg alles wat ze nodig had. Ik dacht bijna niet meer aan het ergste. Maar toen ze bijna drie jaar was, liep het mis.’

Op haar laatste dag lachte en speelde ze de hele tijd. Even later kon ik alleen maar schreeuwen om hulp.

‘Op een mooie zaterdag besloten we haar mee te nemen naar een grote speeltuin. Ze amuseerde zich rot, wilde alleen maar spelen en praatte en lachte de hele tijd. Op het einde van de dag moesten we haar naar huis sleuren. Ze wilde ’s avonds niet veel eten, en we dachten dat dat kwam doordat ze zo moe was. Ze was altijd al een moeilijke eter. Toen ze in haar bedje lag, viel ze meteen in slaap. De volgende morgen merkte ik dat ze snel en luid ademde, en ze was al zo kortademig. Haar gezichtje was ook bleek en grauw. We gingen voor de zekerheid naar het ziekenhuis, maar daar ging haar toestand snel achteruit. Ik herinner me dat ik alleen maar kon schreeuwen om hulp, zodat iemand iets zou doen om mijn meisje te redden. Maar niemand kon haar helpen. Mijn wereld stortte in, en ook nu kan ik het nog altijd geen plaats geven. Ik denk nog elke dag terug aan die laatste leuke dag met Noa, vaak met een glimlach. Ik ben zo blij dat we haar nog zo’n mooie dag hebben kunnen geven. Maar het gemis is te groot.’

 

De grootmoeder van Caro (30) stierf twee jaar geleden aan alzheimer.

‘Mijn oma, mijn moeke, ze was mijn alles. Mijn eigen moeder had veel problemen toen ik klein was, en daarom werd ik vooral door mijn oma opgevoed. Ik had er mijn eigen kamer, ze hielp me met mijn huiswerk, ze troostte me wanneer ik verdrietig was, ze bleef wakker tot ik thuiskwam van een fuif... Kortom, ze was er altijd voor me. We waren als twee handen op één buik. Oma had altijd al wat medische problemen, kleine dingen die normaal waren op haar leeftijd. Maar enkele jaren geleden begon ze steeds meer te vergeten. Ze voelde zelf dat er iets mis was en de diagnose was hard: alzheimer. Ik was er het hart van in, waarom moest dit mijn moeke overkomen?’

Ik ga regelmatig terug naar dezelfde taverne, zit aan hetzelfde tafeltje en mijmer over alle mooie momenten met moeke.

‘Maandenlang heb ik haar verzorgd, heb ik haar geholpen met stappen, eten en douchen. Ik praatte ook vaak met haar over vroeger en liet elke dag foto’s zien. We zijn ook nog naar al haar favoriete plekjes gegaan. De leukste dag was toen we in de taverne zaten waar we al jaren koffie gingen drinken. Ik had haar twee beste vriendinnen uitgenodigd en samen hebben we er urenlang gebabbeld en gelachen. Ze schepte ook de hele tijd op over mij, over hoe mooi en slim ik was. Het was een superleuke dag. Maar daarna ging het steeds slechter met haar, tot ze niet meer wist wie ik was. Aan de laatste dagen met mijn oma heb ik geen goede herinneringen. Ze was helemaal afgetakeld en zag af. Het was verschrikkelijk. Nu, twee jaar later, ga ik nog regelmatig terug naar dezelfde taverne, zit ik aan hetzelfde tafeltje en mijmer ik over alle mooie momenten met mijn moeke.’

Tekst: Chaima Saysay

 

Lees ook:

• Tamara (31) lijdt aan fibromyalgie en vecht al meer dan tien jaar voor haar gezondheid
• Brutale break-ups: 8 lezeressen vertellen over het helse einde van hun relatie
• 3 vrouwen over de ex die ze niet kunnen vergeten: ‘Na al die jaren denk ik nog elke dag aan hem’