Aletta gaf een stukje van haar lever aan haar dochtertje: ‘Ik verloor 25 kilo om te kunnen doneren’

‘Over enkele weken vieren we Amaysa’s eerste verjaardag. We zijn zó blij dat we dat kunnen doen, want het heeft er heel slecht uitgezien voor haar. En op 10 oktober zullen we haar nóg eens vieren. Dat is de dag dat ik haar een stukje lever heb gegeven.’

Als de dokters niet snel ingrepen, zou Amaysa het niet overleven, zo fel was haar lever al aangetast.

‘Bij haar geboorte leek ze gezond, maar ik had meteen het gevoel dat er iets niet in orde was. Moeder­instinct, denk ik. Ze huilde heel weinig, overstrekte zich vaak, haar ogen zagen wat gelig en haar ontlasting zag er vreemd uit. Eerst probeerden de dokters me nog gerust te stellen, maar toen ze zes weken oud was, werd ze toch in het ziekenhuis opgenomen. We kregen een hard verdict: Amaysa was geboren zon­der galwegen. Daardoor hoopten afval­stoffen zich op in haar lever en werd die langzaam vergiftigd. Als de dokters niet snel ingrepen, zou ze het niet overleven, zo fel was haar lever al aangetast. Het is een erg uitzonderlijke afwijking, die ze niet kunnen zien op echo’s tijdens de zwangerschap omdat die dan gewoon nog te klein is.’

‘Amaysa werd meteen op de donorlijst gezet, maar dan weet je niet wanneer je een lever krijgt. Daarom besloten mijn vriend en ik ons ook te laten testen. En wat bleek: we waren allebei een match! Alleen moesten we allebei flink afvallen, want je moet echt in goede conditie zijn om een stukje lever te mogen geven. Gek wat je kan als je het echt wil: in enkele weken tijd was ik 25 kilo en mijn vriend 50 kilo kwijt. We wilden er gewoon alles aan doen om Amaysa te redden. Omdat mijn lever net iets geschikter bleek, zou ik een stukje doneren. Maar dan moesten we nóg wachten, want de dokters wilden dat ze 8 kilo woog voor ze de operatie deden.’

Verkoudheden verboden

‘Wat een lange maanden zijn dat ge­weest. We gingen het ziekenhuis in en uit met haar. En altijd was er die angst: zal ze het wel halen? Wanneer komt die operatie? En zal ze die overleven? Ik kan niet tellen hoe vaak ik ’s nachts in haar bedje ging kijken om zeker te zijn dat ze nog ademde, dat ze nog leefde. Gelukkig is Amaysa zelf altijd even vrolijk geble­ven. Hoe ziek ze ook is geweest, ze bleef lachen en spelen. Daar haalden wij veel kracht uit. We bleven doorgaan, voor háár.’

‘De dag van de transplantatie werd ik eerst geopereerd. Zo eng, om haar te moeten achterlaten! Voor mezelf ben ik nooit bang geweest. Zelfs als de operatie erg riskant was geweest, zou ik het gedaan hebben. Alles om haar in leven te houden. Gelukkig ging alles goed, zowel bij haar als bij mij. Het moment dat ik haar voor het eerst weer kon vasthouden, zal ik nooit vergeten.’

We hebben een meisje met dezelfde afwijking weten sterven, twee weken voor Amaysa is getransplanteerd.

‘Sindsdien doet ze het fantastisch. Haar lever werkt goed, alleen is ze nog erg vatbaar voor infecties. Daarom kan ze niet naar de opvang en moeten we opletten wie er bij haar in de buurt komt. Er hangt ook een sticker bij ons op de deur: Als je verkouden of ziek bent, kom dan liever niet te dichtbij. Maar we maken er het beste van: ik heb mijn werk on hold gezet, zodat ik veel bij haar kan zijn en we doen uitstapjes die wél kunnen. Op dit moment ligt ze weer even in het ziekenhuis. Fijn is dat niet, maar we weten dat het goed komt. Vaak lopen kindjes die zo jong zo ziek zijn een ontwikkelingsachterstand op, maar Amaysa niet. Ze ziet er hele­maal normaal uit en kan ook alles wat een eenjarig kindje moet kun­nen. Ja, ze is een echt vechtertje.’

Matching littekens

‘Soms ben ik boos op de hele wereld. Dan denk ik weleens: waarom moest dit nu net met ons lieve, oh zo perfecte meisje gebeuren? Maar eigenlijk wens je dit niemand toe. Het is gewoon brute pech. Toen ze in het ziekenhuis lag, hebben we gezien dat het ook slecht kan af­ lopen. We hebben een meisje met dezelfde afwijking weten sterven, twee weken voor Amaysa is getransplanteerd. Dat komt hard aan. Dan weet je ook hoe dankbaar we moeten zijn. Ook dat we allebei een match waren. Normaal kan die lever een leven lang mee, maar stel dat het toch nog misloopt, dan kan mijn vriend nog doneren.’

‘Ooit willen we nog een kindje, maar nu willen we even alleen maar genieten van Amaysa. Ze verdient dat, na alles wat ze heeft meegemaakt. Al beseft ze zelf niet goed wat er allemaal is ge­beurd, gelukkig maar. Als ze later naar dat grote litteken op haar buik vraagt, kan ik haar gewoon dat van mij tonen. Met trots ook, omdat ik weet dat ze dankzij die operatie nog leeft.’

Tekst: Barbara De Coninck

Meer straffe verhalen: 

• Wendy’s ex misbruikte hun dochter: ‘Dat ik niet gemerkt heb wat hij met mijn dochter deed, doet intens veel pijn’
• Veerle (27) koos door een depressie voor pleegzorg: ‘Het zorgen voor een kind zat er totaal niet in bij mij’
• De echtgenote van Kurt (35) overleed in het kraambed van hun jongste dochtertje