Aline (24) worstelt met extreme angsten

Ik was een jaar of 11 toen ik in de klas altijd begon te huilen wanneer ik een gedicht moest voordragen. Voordien had ik nooit moeite met voordrachten, maar vanaf dat ogenblik kreeg ik liever een 0. Mijn angst verplaatste zich algauw naar de speelplaats. Zo durfde ik niet in mijn eentje naar het toilet. Als ik na school de straat wilde oversteken, moest iemand me steevast begeleiden, zelfs al stond mijn moeder vlakbij geparkeerd. Toen ik 16 jaar was, ging ik in behandeling bij een psycholoog. Hij vertelde me dat ik faalangst had, maar ik weigerde dat te geloven. Mensen met faalangst durven naar de winkel en gaan zorgeloos op stap met hun vrienden. Dat kan ik niet.

Ik heb altijd mijn gsm vast, die ingesteld is met een noodknop voor als er iets gebeurt.

Bang voor mannen en bestelwagens

Mijn grootste angst is dat ik het slachtoffer word van een ontvoering of aanslag. Als ik ergens naartoe wil, brengt mijn moeder me in de mate van het mogelijke. Door haar job lukt dat soms niet, en dan moet ik in mijn eentje naar het station. Die wandeling duurt 5 minuten, maar voor mij is dat een eeuwigheid. Ik heb steevast mijn gsm in mijn handen, die ingesteld is met een noodknop, die een noodbericht stuurt naar mijn contactlijst. Zodra ik een man of bestelwagen zie, schiet ik meteen in paniek. Wanneer iemand plots langs een drukke steenweg stopt om de weg te vragen, loop ik onmiddellijk weg. Op zulke momenten gaat mijn hart tekeer, tintelen mijn handen en krijg ik het benauwd. Soms lijkt het alsof ik niet meer kan ademen.

Nooit meer naar de luchthaven

Eigenlijk heb ik voor alles en niets schrik. Angst zit voortdurend onder mijn huid. Elke morgen sta ik op met een spanning die niet te verklaren is. Ik weet niet wat mijn angsten veroorzaakt, maar ik ben nooit voor de volle 100% op mijn gemak. Ik ben erg wantrouwig en hou met argusogen iedere situatie in de gaten. Ik woon nog thuis, maar als ik alleen ben, doe ik meteen de rolluiken naar beneden en doe ik voor niemand nog de deur open. Als ik op een nieuwe locatie kom, moet ik weten waar de toiletten en nooduitgangen zijn. Wanneer ik met mijn vrienden naar een feestje ga, moet ik 100% zeker zijn dat zij me opwachten. Ook met openbaar vervoer heb ik veel moeite, zeker na de recente aanslagen in Zaventem en Brussel. De trein die ik regelmatig neem, rijdt naar onze hoofdstad. Door die gruwelijke gebeurtenissen acht ik de kans reëel dat ik zelf omkom in een aanslag. Ik weet dat dit misschien absurd klinkt, maar ik wil zelfs niet meer op vakantie. Op een luchthaven zien ze mij nooit meer.

Vreemde eend in de bijt

Het is vermoeiend om 24/7 in angst te leven. Ik neem dagelijks angstremmers in, maar soms wordt het me allemaal te veel. Dan sluit ik me liever op. Toch raap ik zo vaak mogelijk al mijn moed bij elkaar en kom ik buiten, hoe moeilijk en angstaanjagend dat soms ook is. Door mijn angststoornis voel ik me vaak onbegrepen. Ik ben altijd de vreemde eend in de bijt. Soms heb ik het gevoel dat alleen mijn psycholoog me begrijpt. Van mijn omgeving krijg ik ook weleens de reactie dat ik me daarover moet zetten, dat ik niet flauw moet doen. Geen haar op mijn hoofd dat bewust voor een angststoornis zou kiezen. Angst overmeestert me. Ik zou niets liever willen dan een angstvrij leven, om zelfs eens te zeggen: en nu ga ik lekker op mijn eentje shoppen of genieten van de zon op een gezellig terras.Maar dat is bijzonder moeilijk.

Niet tastbaar

Omdat een angststoornis niet zichtbaar en tastbaar is voor de buitenwereld, stuit ik nog vaak op onbegrip. Dat maakt het moeilijk om erover te praten. Daarom heb ik een Facebookgroep aangemaakt voor lotgenoten, om te laten zien dat je met een angststoornis kan functioneren in deze maatschappij. Ik heb mijn angsten nog niet volledig onder controle, maar ik ben vastberaden om te blijven vechten. Vandaag studeer ik maatschappelijk werk en timmer ik aan mijn toekomst, al is dat met vallen en opstaan.

Interview: Marijke Clabots
Foto's: Thomas Legrève

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.

Lees meer straffe verhalen:

• Dagmar (20) vecht tegen een eetprobleem
• Simone (26) werd eindelijk zwanger nadat ze 44 kilo afslankte
• Olivia (22) werd verliefd op haar beste vriendin