Rosa (33) stond er al op haar 18e alleen voor, toen haar beide ouders overleden.
Rosa (33): ‘Door hun overlijden ben ik een plantrekker, maar de prijs die ik daarvoor moest betalen is veel te hoog’
Hoewel onafhankelijkheid iets is wat we maar al te graag vieren, is die vooral ook heel spannend en onzeker, en al zeker als je geen keus hebt of omdat het lot het zo besliste. Rosa* (30) staat sinds haar achttiende op eigen benen, al was dat allesbehalve een bewuste keuze. Na de dood van haar moeder en vader kon ze niet anders.
‘Ik was negen toen mijn mama onverwacht stierf aan een hersenbloeding. Ik herinner me die dag nog alsof het gisteren was. In de ochtend van 19 september 1999 klaagde mijn mama over hoofdpijn. ’s Avonds lag ze al in een coma waaruit ze nooit meer zou ontwaken. Amper een dag later overleed ze op 45-jarige leeftijd en bleef mijn vader alleen achter met drie zonen en een dochter.
Plots moest mijn vader papa én mama zijn.
Dat ze van de ene op de andere dag niet meer bij ons was, heb ik zelf moeten ondervinden. Het nieuws dat ze gestorven was, werd me niet meegedeeld, al drong de realiteit wel door toen ik naar haar lichaam werd gebracht. Na haar dood stopte mijn papa met werken en werd hij huisvader. Plots moest hij papa én mama zijn, wat hij zo goed mogelijk deed.
Tot dat jammer genoeg niet meer kon, want acht jaar na het overlijden van mijn mama kreeg mijn papa last van allerlei vage klachten. Zo viel zijn stem regelmatig weg en vermagerde hij zienderogen zonder dat hij daar moeite voor deed. Niet veel later kreeg hij de diagnose van schildklierkanker en werd er een behandelplan opgesteld. Hoewel mijn vader volgens de dokters 95 procent kans had om te genezen, had ik een slecht voorgevoel. Wat als hij bij de vijf procent hoorde die het niet halen? Ik was mijn moeder al kwijt, laat staan dat ik ook nog mijn vader op zo’n jonge leeftijd zou verliezen.
Wat als mijn vader bij die vijf procent hoorde die het niet halen? Ik was mijn moeder al kwijt, laat staan dat ik mijn vader ook nog eens zou verliezen.
Ik probeerde positief te denken, maar het mocht helaas niet zijn. Na een slepende strijd van bijna een jaar vernamen we dat de kanker was uitgezaaid naar zijn longen en dat hij palliatief was. Op 12 april 2008, een paar maanden voor ik mijn diploma van de middelbare school zou behalen, moest ik ook afscheid nemen van mijn vader.’
Omdat het lot zo besliste
‘Je zou misschien denken dat mijn wereld toen op zijn kop stond, en in zekere zin was dat ook zo, maar tijd om te rouwen was er niet. Ik moest mijn eindexamens nog afleggen, en toen ik als achttienjarige zonder ouders achterbleef, moest er het een en ander geregeld worden, zodat ik op eigen benen kon staan.
Ik heb even overwogen om bij een van mijn broers in te trekken. Dat zou makkelijker zijn geweest, maar ik wilde het liefst in onze ouderlijke woning blijven, wat mijn broers ook begrepen. Niet lang na de begrafenis van mijn vader hebben mijn broers en ik alles samen geregeld, zoals onder andere een ziekteverzekering en de aanvraag van een eigen bankkaart.
Onafhankelijk worden was geen keuze voor mij. Ik moest wel, want het lot had het zo beslist.
Omdat ik mijn papa had beloofd dat ik verder zou studeren, maar hij er niet meer was om mijn opleiding te bekostigen, kwam ik in aanmerking voor een leefloon bij het OCMW, weliswaar op voorwaarde dat ik geen bijbaantje had, of dat zou gevolgen hebben voor mijn uitkering. Daardoor was het soms echt overleven en de eindjes aan elkaar knopen, maar ik had wel het geluk dat ik van mijn broers geen huur hoefde te betalen.
Zelfstandig zijn zonder steun van je ouders is moeilijk. Onafhankelijk worden was geen keuze voor mij. Ik moest wel, want het lot had het zo beslist. Na een hele dag op school stond me thuis nog veel te wachten: het huishouden, mijn potje koken en facturen zien te betalen. Ik heb vaak op automatische piloot geleefd en kreeg alles enkel gebolwerkt door mijn leven van a tot z te plannen. Gelukkig ontmoette ik een halfjaar later mijn huidige man en werd ik goed ontvangen door zijn ouders. Ik was altijd welkom om mee aan tafel te schuiven.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn ouders trots zouden zijn dat ik alles op eigen houtje heb bereikt, maar het liefst had ik die mijlpalen samen met hen gevierd.
Inmiddels behaalde ik mijn diploma, ben ik getrouwd en ben ik mama van twee zoontjes. Ik ben ervan overtuigd dat mijn ouders trots zouden zijn dat ik alles op eigen houtje heb bereikt, maar het liefst had ik die mijlpalen samen met hen gevierd. Toen ik nog maar net op eigen benen stond, vond ik het moeilijk dat ik geen wijze raad meer aan hen kon vragen. Dat is vandaag niet anders. Door hun vroegtijdige overlijden ben ik een plantrekker, maar de prijs die ik daarvoor moest betalen, is veel te hoog.’
*Rosa is een schuilnaam.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
