Naomi (32) is een bewust alleenstaande mama van haar dochtertje Lucie.
Naomi (32): ‘Het is niet omdat je bewust alleen bent, dat je verplicht bent om alles op eigen houtje te doen’
Hoewel onafhankelijkheid iets is wat we maar al te graag vieren, is die vooral ook heel spannend en onzeker. Naomi (32) is een bewust alleenstaande mama. Op 16 januari 2020 beviel ze van haar dochtertje Lucie.
‘Ik heb nooit behoefte gehad aan een vaste relatie. Ik wil op mijn eigen tempo kunnen gaan en staan waar ik wil, al heb ik wel altijd een kinderwens gehad, die ik graag vóór mijn dertigste wilde vervullen. Alleen aan kinderen beginnen heeft me nooit afgeschrikt.
Nadat mijn ouders uit elkaar waren gegaan, kwam mijn mama er alleen voor te staan. Niet eenvoudig, maar ook als alleenstaande mama kreeg ze alles gebolwerkt en kwam ik geen liefde tekort. Dankzij haar en alle single moms out there had ik het gevoel dat ik de zorg voor een kind ook alleen aan zou kunnen.
Dankzij mijn eigen mama en alle single moms out there had ik het gevoel dat ik de zorg voor een kind ook alleen aan zou kunnen.
De enige voorwaarde die ik voor mezelf stelde, was dat ik in een financieel stabiele situatie moest zitten. In oktober 2018 kocht ik een eigen huis. Een maand later startte ik als zelfstandige en ging ik voor het eerst op gesprek in UZ Gent, waar ik een paar maanden later groen licht kreeg om met het traject te starten. Natuurlijk waren er bepaalde zorgen. Wat als ik een maand geen opdrachten kreeg of mijn zaak over de kop ging en ik de deuren moest sluiten? Wat als ik zo ziek werd dat ik fysiek niet in staat zou zijn om voor mijn kind te zorgen? Alle scenario’s werden op tafel gelegd en voor elk potentieel probleem werd een oplossing bedacht.’
Door elk vuur
‘Ik ben van nature een zelfstandig en onafhankelijk type, maar sinds de geboorte van Lucie sta ik op een
andere manier op eigen benen. Er volgde een stortvloed aan emoties zodra de gynaecoloog werd gebeld
omdat mijn dochter op komst was. Ik begon hard te huilen; vooral van geluk, maar ook omdat ik besefte dat er weldra een wezentje ter wereld zou komen dat volledig afhankelijk zou zijn van mij.
Toen mijn gynaecoloog me vertelde dat mijn dochtertje op komst was begon ik hard te huilen: vooral van geluk, maar ook omdat er weldra een wezentje ter wereld zou komen dat volledig afhankelijk was van mij.
Mama worden is een hele ommezwaai, maar mijn dochter is het allerbeste wat me overkomen is. Ja, elk aspect van het ouderschap komt op mijn schouders terecht en ik moet alles alleen doen. Ik ben degene die ervoor moet zorgen dat Lucie een gelukkig kind is en alle kansen krijgt in dit leven. Ik heb geen partner die me even kan ontlasten, maar ook in zo’n geval is het niet altijd rozengeur en maneschijn.
Een kind in je eentje opvoeden is vooral een mindset en een kwestie van veel trager leven. Ik heb af en toe wel het gevoel dat ik me meer moet bewijzen. Zo voel ik me soms schuldig omdat ik een poetsvrouw heb of omdat Lucie één dag per week naar de crèche of mijn mama gaat. Maar is het erg dat ik een beetje hulp van buitenaf krijg?
Voor mijn dochter ga ik door het vuur: ik zal er alles aan doen opdat zij een mooie toekomst heeft.
Het is niet omdat je bewust alleen bent, dat je verplicht bent om alles op eigen houtje te doen, al denk ik wel dat ik het ook zonder steun krijg klaargespeeld. Voor Lucie ga ik in ieder geval door elk vuur. Ik zal er alles aan doen opdat zij een mooie toekomst heeft.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
