Pauline’s (32) vriend stierf in een verkeersongeval, sindsdien staat ze er alleen voor met haar dochtertje Coralie.
Pauline (32): ‘Ik bleef herhalen dat we een dochter van vier maanden hadden maar de reanimatiepogingen mochten niet baten’
Hoewel onafhankelijkheid iets is wat we maar al te graag vieren, is die vooral ook heel spannend en onzeker, en al zeker als je geen keus hebt of omdat het lot het zo besliste. De vriend van Pauline* () kwam om het leven bij een tragisch verkeersongeval. Sindsdien staat ze er samen met dochtertje Coralie alleen voor.
‘Kiran en ik hadden werkelijk alles om gelukkig te zijn. We waren bijna vijf jaar een koppel en timmerden volop aan onze toekomst. En die zag er rooskleurig uit. In november 2019 werd onze liefde bezegeld met de komst van ons dochtertje Coralie en niet veel later vonden we het huis van onze dromen. Op 23 maart 2020 zouden we de notariële akte ondertekenen en de sleutels van onze eigen stek ontvangen. Het was de zoveelste mijlpaal in korte tijd en een moment waar we reikhalzend naar uitkeken.
Maar op 5 maart 2020 sloeg het noodlot meedogenloos toe en spatte ons prille gezinsgeluk uit elkaar. Die middag werd ik door een van onze beste vriendinnen gebeld, die heel voorzichtig meedeelde dat Kiran betrokken was bij een ongeval op weg naar zijn werk in de Gentse haven, en dat hij gereanimeerd werd.
Toen ik Kiran op de grond zag liggen wist ik eigenlijk al hoe laat het was.
Op dat ogenblik voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken en begon ik in paniek te gillen. Toen ik nog geen vijf minuten later op de plek des onheils arriveerde en Kiran op de grond zag liggen, wist ik eigenlijk al hoe laat het was.
De blikken van zijn vader, broer en enkele collega’s die al ter plaatse waren, zeiden genoeg… De hulpverleners hebben het onderste uit de kan gehaald om Kiran te redden. Ik bleef maar herhalen dat we een dochter van net geen vier maanden hadden en dat we een huis hadden gekocht, maar hun talrijke reanimatiepogingen mochten jammer genoeg niet baten. De liefde van mijn leven, de trotse papa van onze oogappel, is voor mijn ogen gestorven.’
Op automatische piloot
‘Plots is alles anders, terwijl iedereen in onze omgeving en ikzelf ervan overtuigd waren dat Kiran en ik
samen oud en grijs zouden worden. Sinds zijn dood leef ik op automatische piloot. Die eerste weken was ik bevroren. Ik kon zelfs niet voor Coralie zorgen… Vandaag ben ik nog steeds in shock. Dat ik weduwe ben en nu zonder Kiran verder moet, besef ik nog lang niet. Ik kan niet bevatten dat hij nooit meer naar huis komt.
Voorlopig sijpelt die keiharde realiteit slechts af en toe binnen, en dan begin ik te huilen als een klein kind. Ik ben doodsbang voor alles wat nog zal komen en om alleen verder te gaan. En die angst werkt verlammend. Elke dag vraag ik me af hoe ik mijn toekomst moet opbouwen zonder Kiran aan mijn zijde.
Voorlopig sijpelt de harde realiteit slecht af en toe binnen en dan begin ik te huilen als een klein kind.
Hoe moet ik Coralie in godsnaam in mijn eentje opvoeden? Hoe kan ik de juiste keuzes maken voor haar? Ik weet dat er heel wat mama’s en papa’s zijn die het zonder partner doen, maar dit was niet het plan dat we hadden uitgestippeld. Elke dag doe ik mijn best voor onze dochter, maar het is erg moeilijk om dat plots alleen te doen en het is lastig dat alle beslissingen voortaan op mijn schouders terechtkomen.
Kiran en ik waren – zonder het te beseffen – elkaars klankbord, gaande van “Naar welke crèche en kleuterschool zal Coralie gaan?” tot “Wat eten we vanavond?”. Zijn onverwachte dood brengt tal van vragen én kopzorgen met zich mee, ook op financieel vlak. Kiran klopte heel veel uren en verdiende als kraanman goed zijn boterham. Sinds zijn overlijden val ik terug op één inkomen om ons kind op te voeden, facturen te betalen en te (over)leven.
Bij het leegmaken van ons appartement vond ik een verlovingsring, dat maakt het allemaal nog pijnlijker.
Ik ben ondertussen ingetrokken bij mijn schoonouders, want de huur van ons appartement was al opgezegd en de aankoop van het huis kon niet doorgaan. Daarvoor had ik de financiële middelen niet, en omdat Kiran en ik nog niet getrouwd waren, heb ik bijna geen recht op een vergoeding.
Wat het allemaal nog pijnlijker maakt, is dat ik bij het leegmaken van ons appartement een verlovingsring vond… Volgens gemeenschappelijke vrienden wilde hij me op 14 juni ten huwelijk vragen. Het is oneerlijk dat Kiran er niet meer is, dat hij Coralie niet kan zien opgroeien en dat zij haar vader moet missen. Het is oneerlijk dat ik door een stom ongeval helemaal opnieuw moet beginnen en dat mijn leven als het ware werd gereset.
Ik hoop dat ik er in mijn eentje in slaag om onze dochter een geweldige thuis en een fantastisch leven te bieden, want dat verdient ze. Maar vraag me voorlopig niet hoe ik dat zal klaarspelen. Ik hoop dat tijd raad brengt.’
*Pauline is een schuilnaam.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
