Jarenlang deelden ze lief en leed, maar na hun scheiding is alleen het leed nog overgebleven. Amélie vertelt openhartig over de slechte verstandhouding met haar ex, en hoe haat en liefde soms angstvallig dicht bij elkaar liggen.
‘Als collega’s werden we na een half jaar verliefd op elkaar, en het zat meteen erg goed tussen ons. We zochten een appartementje voor ons twee en genoten van onze relatie. Vier jaar geleden werd ons zoontje geboren, een jaar later kochten we een eigen huis en werd ik zwanger van onze dochter. Ik voelde dat hij rond die periode een beetje meer afstand nam van mij, maar zocht daar niet meteen iets achter. Ik was zwanger, we zaten volop in een verhuis, het zou wel met stress te maken hebben. Tot hij er plots mee op de proppen kwam dat hij zich niet goed meer voelde in onze relatie.’
Hij was verliefd op iemand anders, ik stond met mijn rug tegen de muur.
‘Onze dochter was een maand oud toen hij beweerde dat het niet meer ging voor hem. Maar daar wilde ik me niet zomaar bij neerleggen. Ik stelde voor om in relatietherapie te gaan, om te werken aan ons, als koppel. Alles wilde ik doen om mijn gezin te redden. Bij hoog en bij laag beweerde hij dat er absoluut niemand anders in het spel was. Maar toen ik even later stiekem zijn gsm controleerde, werd al snel duidelijk dat hij al maanden een affaire had. Dus moest ik mij gewonnen geven. Hij was verliefd op iemand anders, ik stond met mijn rug tegen de muur. Omdat ik niet meteen wist waar naartoe met twee kindjes zijn we nog een half jaar onder hetzelfde dak blijven wonen. En dat was de rotste periode van mijn leven. De ene hoogoplopende ruzie volgde op de andere. En regelmatig kwam er zelfs fysiek geweld aan te pas.’
Hij haalde me het bloed van onder de nagels
‘Vooral afspraken maken over de kindjes was onmogelijk. Daarom ben ik uiteindelijk ook naar een advocaat gestapt. En dat viel bij hem niet in goede aarde. Wanneer later de omgangsregeling ook nog eens in mijn voordeel werd uitgesproken, was het hek helemaal van de dam. Om de twee weken gaan de kindjes een weekend naar hem toe, de rest van de tijd blijven ze bij mij. Alleen in de tussenliggende week slapen ze nog een nacht bij hem. Enkele maanden na de uitspraak van de rechtbank vond ik een huurhuisje en ging ik met de kindjes alleen wonen. Maar rust bracht die verhuis nog altijd niet tussen ons. In tegendeel zelfs. Eind vorig jaar kwam het tot een triest hoogtepunt.’
Naar de buitenwereld toe speelt hij de perfecte ex. Maar iedere keer wanneer hij de kinderen brengt, haalt hij me het bloed van onder de nagels.
‘Bij de zoveelste hoogoplopende ruzie haalde hij er zijn broer bij om te bemiddelen, maar die gaf me een slag in mijn gezicht, terwijl ik mijn dochter op de arm had, en mijn zoontje stond te kijken. Vandaag spreken we zelden nog met elkaar, ook al is dat zeer moeilijk, want we moeten natuurlijk afspraken maken over de kinderen. Daarbij komt ook nog eens dat we nog altijd collega’s zijn en ik hem dus ook nog dagelijks onder ogen moet komen op het werk. Naar de buitenwereld toe speelt hij de perfecte ex. Maar iedere keer wanneer hij de kinderen brengt, haalt hij me het bloed van onder de nagels en doet hij er alles voor opdat bij mij de stoppen zouden doorslaan. Kleren van de kinderen “vergeten”, mij compleet negeren... Hij kent mij zo goed dat hij perfect weet welke snaar hij moet bespelen om mij te raken en op stang te jagen.’
Psychologische hulp om overeind te blijven
‘Onze telefoongesprekken neemt hij steevast op, in de hoop op die manier iets in handen te kunnen krijgen waarmee hij opnieuw naar de rechtbank kan stappen om de omgangsregeling van de kinderen te kunnen aanvechten. Ondertussen zijn we al meer dan twee jaar uit elkaar en denkt iedereen dat het goed gaat met mij. Maar niets is minder waar. Mijn zelfbeeld stelt niets meer voor, ik vertrouw niemand meer en heb psychologische hulp nodig om overeind te blijven.’
Mijn zelfbeeld stelt niets meer voor, ik vertrouw niemand meer en heb psychologische hulp nodig om overeind te blijven.
‘Elke dag is een strijd, en ik blijf me het slachtoffer voelen van de keuzes die hij, tegen mijn wil, voor ons gezin heeft gemaakt. Ik ben nog altijd boos en dat gevoel zal niet snel verdwijnen. Mijn geld, mijn huis… alles ben ik kwijtgeraakt door hem. En het is zijn schuld dat ik mijn kinderen ongewild regelmatig moet missen. De rechtbank heeft ons nu opgelegd om samen naar een bemiddelaar te gaan om te praten met elkaar. Maar zover is het nog niet gekomen. Mijn leven is een uitputtende strijd geworden die, zolang de kinderen minderjarig zijn, nooit zal stoppen.’
