Sommigen werden tijdens de coronacrisis close(r) met het buren, anderen groeiden (verder) uit elkaar. Isabel (25) en haar vriend behoren jammer genoeg tot die laatste categorie. Erger nog: ze worden elke dag geterroriseerd door hun nieuwe onderbuurvrouw.
‘Mijn vriend en ik wonen al twee jaar in een appartement op de eerste verdieping. Het was hier aangenaam en rustig wonen, tenminste tot onze huidige onderbuur, een vijftigjarige vrouw die in de zorgsector werkt, vorige zomer haar intrek nam. In eerste instantie was er geen sprake van een probleem. Als we elkaar tegenkwamen, groetten we elkaar vriendelijk en af en toe deden we een babbeltje. Vanaf het begin maakten we duidelijk dat, mocht ze van ons ooit last ondervinden, ze dit maar moest melden en zij zei net hetzelfde. Het leek alsof we op dezelfde golflengte zaten.’
Het lijkt wel of ze zich sinds haar ontslag dood verveelt en ons pesten haar nieuwe bezigheidstherapie is.
‘Toen ze niet veel later werd ontslagen, kreeg ze als het ware kortsluiting in haar hoofd. Vanaf dat moment begonnen mijn vriend, ik en vrijwel alle andere bewoners van onze appartementsblok op regelmatige basis hinder te hebben. Het lijkt wel of ze zich sinds haar ontslag dood verveelt en ons pesten haar nieuwe bezigheidstherapie is. Dat gaat van luidkeels schreeuwen, keihard met ramen en deuren smijten, onophoudelijk kloppen met stokken tegen ons plafond, de radio of tv bewust veel te luid zetten tot het platsteken van fietsbanden. Een paar maanden geleden zette ik onze vuilnisbak buiten. Op het ogenblik dat ik haar toevallig in de garage passeerde, zei ze uit het niets tegen haar hond dat ik stout was en gaf ze het dier het bevel om me aan te vallen. Toen haar hond me vervolgens tot bloedens toe beet, begon ze me recht in mijn gezicht uit te lachen. In plaats van zich te excuseren of hulp te bieden, vertrok de buurvrouw, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.’
De aanhouder wint
‘Mijn verwondingen waren zo ernstig dat ik zelfs gehecht moest worden. Voor mij was dat een traumatische ervaring die haar sporen achterliet. Maandenlang durfde ik niet meer in mijn eentje in de garage te komen. Als ik mijn onderbuurvrouw nog maar hoorde, begon ik al te bibberen van de angst. Mijn achttienjarige buurjongen, die ze ook viseert, maakte iets gelijkaardigs mee. Daarom ben ik naar de politie gestapt voor een klacht wegens opzettelijke slagen en verwondingen, maar daar heb ik nog geen update van. We hebben wel het geluk dat onze huurbaas de situatie serieus neemt en het hier niet bij laat.’
Ik ben ervan overtuigd dat ze op haar volgende woonplaats ongetwijfeld nieuwe slachtoffers zal maken...
‘Na de bijtincidenten nam hij een advocaat in de arm en stapte hij naar het vredegerecht. Daar bleek dat onze onderbuurvrouw een paar jaar geleden ook al eens uit haar woning werd gezet omdat ze haar toenmalige buren lastigviel en overlast veroorzaakte. Dat was voor de vrederechter van dienst voldoende om tot een uithuiszetting over te gaan. Gelukkig, want anders zouden mijn vriend en ik naar een nieuwe woonst op zoek gaan, want deze situatie vraagt veel energie en zorgt van tijd tot tijd ook voor wrevel tussen ons.’
‘Binnenkort is het zover: dan moet ze op bevel van de vrederechter het appartement verlaten. We tellen letterlijk de dagen af en hopen dat we meer geluk hebben met de volgende bewoner. Toch geeft de beslissing van het vredegerecht ons enigszins een dubbel gevoel. We zijn uiteraard opgelucht dat we weldra van haar verlost zijn en de rust hopelijk terugkeert, maar jammer genoeg moet die vrouw ergens wonen. Ik ben ervan overtuigd dat ze op haar volgende woonplaats ongetwijfeld nieuwe slachtoffers zal maken... Ik wens haar volgende buren alvast veel moed toe en hoop voor hen dat de buurvrouw toch nog tot inzicht komt en hen beter behandelt. Maar ik vrees ervoor, want ze is niet voor rede vatbaar.’
Lees ook:
