Anita werd op haar 27ste gediagnostiseerd met PMP, een heel zeldzame vorm van buikvlieskanker.
Anita (35): ‘Toen ik uit narcose ontwaakte, hoorde ik dat er een tumor van 4,5 kg in mijn buik zat’
Dat je nooit kanker krijgt, kan niemand je garanderen. Zelfs een gezonde levensstijl levert je geen immuniteit op. Anita (35) werd op haar 27ste gediagnostiseerd met PMP, een heel zeldzame vorm van buikvlieskanker.
‘Al jarenlang had ik last van allerlei vage klachten die vooral met mijn buik te maken hadden. Ik had eigenlijk bijna non-stop buikpijn, ik had helemaal geen energie meer en het gebeurde ook weleens dat mijn zicht wazig was. Maar een oorzaak of verklaring werd niet gevonden.
Toen mijn buik steeds dikker begon te worden hoopten mijn vriend en ik op een zwangerschap, maar ik testte telkens negatief. Zowel mijn huisarts als mijn gynaecolog vermoedde dat ik een vleesboom had. Die moest operatief verwijderd worden, maar toen ik uit de narcose ontwaakte, hoorde ik dat er een tumor van maar liefst 4,5 kilogram in mijn buik zat. Ik kreeg te horen dat ik PMP, een heel zeldzame vorm van kanker, heb .
Overlevingsmodus
Kanker is een onderwerp waar je geen grappen over maakt, maar toch dacht ik in eerste instantie dat mijn diagnose niet waar was. Ik was nog zodanig wazig van de narcose dat de realiteit maar niet tot me doordrong. Ik besefte toen nog niet wat het voor mij betekende, maar toen ik voor de operatie naar een gespecialiseerd ziekenhuis werd doorverwezen, volgde de mokerslag.
Het was erop of eronder, en in het allerslechtste geval had ik niet lang meer te leven. Vanaf dat moment ging ik in overlevingsmodus en wilde ik vooral niet doodgaan.
Bovendien gaven de dokters aan dat ze niet wisten of ze de tumor konden weghalen. Het was erop of eronder, en in het allerslechtste geval had ik niet lang meer te leven. Vanaf dat moment ging ik in overlevingsmodus en wilde ik vooral niet doodgaan. Gelukkig was de operatie succesvol, en dat zorgde voor een gevoel van onoverwinnelijkheid. Acht weken later kon ik mijn werk als kleuterjuf hervatten en opnieuw meedraaien in de maatschappij.’
Neus op de feiten
‘Jammer genoeg bleef dat gevoel niet zo lang duren, want de kanker kwam in de afgelopen acht jaar al verschillende keren terug. Intussen heb ik drie grote operaties en chemotherapie achter de rug. Vorig jaar lag ik maar liefst zeventien weken in het ziekenhuis. Wat vroeger nog lukte, kan ik vandaag niet meer of veel minder goed. Wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, is dat meestal niet voor mij. Daardoor word ik geregeld met de neus op de feiten gedrukt. Ik kan al bijna een jaar niet werken, dus ben ik dan straks arbeidsongeschikt?
Kinderwens
Mijn vriend en ik hebben ook een sterke kinderwens, maar kinderen zijn helaas geen optie meer omdat mijn eierstokken en baarmoeder werden verwijderd. Ik heb moeite met prikkels, dus uitgaan of buitenhuis een hapje eten is niet het beste idee. Bovendien ben ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt. Ik ben hyperalert voor alle signalen en ga om het minste in alarmmodus. Bij elke controle probeer ik van het beste uit te gaan, terwijl ik me mentaal wel elke keer voorbereid op het allerslechtste scenario. Die onzekerheid is lastig.
Mijn vriend en ik hebben ook een sterke kinderwens, maar kinderen zijn helaas geen optie meer omdat mijn eierstokken en baarmoeder werden verwijderd.
Niemand weet wat morgen brengt, maar als je al enkele keren bent hervallen, is de toekomst iets wat jou meer bezighoudt dan de gemiddelde mens. Mijn leven is niet zoals het leven van een 35-jarige hoort te zijn, maar ondanks alle ellende geniet ik met ups en downs van elke minuut die mij wordt gegund. Mijn vriend en ik genieten nu zelfs meer dan voor ik ziek werd, net omdat we aan den lijve hebben ondervonden dat een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
