Ze groeide op onder de veilige vleugels van moeder en vader en toen een van haar ouders later in de problemen kwam, werden de rollen liefdevol omgekeerd. Zonder aarzelen nam Anneke dan ook haar zieke mama Anita in huis.
‘Mijn papa stierf toen ik twaalf jaar oud was. Sinds die dag waren mama en ik op elkaar aangewezen en deden we zo goed als alles samen. Wanneer ik ging squashen, kwam mama mee naar de training, en de wedstrijden die ik speelde, volgde zij op de voet. We waren al vroeg erg close. Toen ik een jaar of achttien was, kreeg mama een nieuwe vriend en ook met hem klikte het meteen. Ik zag in hem al snel een nieuwe vaderfiguur. Mama en ik waren twee handen op één buik, maar toch kreeg ik een strenge opvoeding. Er golden strikte regels, zoals een vast uur waarop ik thuis moest zijn. Maar zodra ik achttien was, gaf ze me ook voldoende vrijheid. Op mijn negentiende huurde ze voor mij de studio onder ons appartement zodat ik wat meer privacy kreeg. Mama bleef wel al die tijd mijn was doen en we aten ook elke avond samen. Pas op mijn 22ste is ze samen met haar vriend verhuisd naar een ander appartement. Ik trok in de ouderlijke woonst en stond vanaf dan volledig op eigen benen.’
Pendelen naar mama
‘Ik leerde mijn ex-man kennen, we kregen een dochter en ik volgde hem naar West-Vlaanderen. Door de grotere afstand zag ik mijn mama in die periode veel minder en dat deed toch wel pijn. Niet veel daarna kwamen er barsten in mijn huwelijksgeluk en zeven jaar geleden vroeg ik een scheiding aan. Mijn mama sukkelde ondertussen al twee jaar met haar gezondheid. Zij had longfibrose in een beginnend stadium en ging langzaam achteruit. Ze moest steeds meer zuurstof krijgen en mijn scheiding gaf haar gezondheid nog een extra knauw. Door de omgangsregeling voor mijn dochter kon ik de eerste zes maanden niet weg uit West-Vlaanderen en pendelde ik elk weekend naar Berchem om er te kunnen zijn voor mijn mama. Later ging ik met mijn dochter in Berchem wonen.’
Nieuw samengesteld gezin
‘Tegen alle verwachtingen in, leerde ik er meteen mijn huidige man kennen. Sven was vader van drie kinderen en had ook net een scheiding achter de rug. We vonden als lotgenoten steun bij elkaar. We gingen samenwonen en begonnen met onze vier kinderen aan een nieuwe toekomst als nieuw samengesteld gezin. Mama stond intussen op de wachtlijst voor een dubbele longtransplantatie en haar toestand ging zienderogen achteruit. Gelukkig werden er tijdig nieuw longen gevonden. Ze doorstond de ingreep goed, maar er stond haar daarna nog een lange revalidatie te wachten waarbij ze veel extra hulp en verzorging nodig had.
Een paar weken lang kon ze daarvoor rekenen op haar partner, maar die beëindigde plots hun relatie en liet mama aan haar lot over. Niet alleen voor mama, ook voor mij was dat een schok. In één klap stond mijn zieke, hulpbehoevende mama er alleen voor. Ze moest drie keer per week naar het ziekenhuis voor controles of extra testen. Met een voltijdse job als lerares en vier kinderen was het voor mij onmogelijk om er altijd te zijn als ze me nodig had. Dus besloot ik mijn job op te geven en me in het weekend om te scholen tot zelfstandig nagelstyliste. Zo kon ik me makkelijker vrijmaken voor mama.’
Familie van zeven
‘Toen mama alleenstaand werd, stelde Sven meteen voor om haar bij ons in huis te nemen. Zelf is hij zijn moeder verloren toen hij negentien jaar was. Hij zegt altijd: “Als je je mama nog hebt, draag ze dan op handen, want ze is goud waard.” Voor mij was dat een geweldige opluchting. Zelf kon ik moeilijk met dat voorstel op de proppen komen, we wonen tenslotte in Svens ouderlijk huis. Niet veel later maakten we een kamer vrij en trok mama bij ons in. Strikte afspraken over deelname in de kosten zijn er nooit gemaakt, maar mama droeg wel haar deel bij door bijvoorbeeld de boodschappen te betalen als ze meeging naar de supermarkt. Ook al was ze op dat ogenblik zo goed als immobiel, de aanwezigheid van haar kleinkinderen deed haar helemaal opfleuren.
Toen Sven en ik gingen samenwonen, maakte ik al de overstap van een gezin met één kind naar een familie van zes. Het extra werk met mama maakte nu ook niet het verschil. De praktische kant van de zaak liep zonder veel problemen, en Sven sprong bij waar hij kon. Omdat wij we nog een pril koppel waren, kende onze relatie een turbulente start. In onze omgeving werd er ook weleens met ons gelachen omdat we mijn moeder in huis namen. Onze liefde was gelukkig sterk genoeg om ook de lastigere momenten te doorstaan. Achteraf bekeken zijn we daar als koppel zelfs sterker uitgekomen.’
Dat ze zich ging mengen in de opvoeding en bij ruzie partij trok voor mijn vriend, daar had ik wel moeite mee.
Hulp van de kinderen
‘Dat mama, naarmate ze beter werd, zich steeds meer ging mengen in de opvoeding van de kinderen, en steevast partij trok voor Sven wanneer we een discussie hadden, daar had ik wel moeite mee. Die situaties zorgden ervoor dat ik toch af en toe naar buiten moest om even af te koelen. Maar ook voor mama was het niet altijd makkelijk. De transplantatie was dan wel succesvol verlopen, ze leefde nog steeds in angst. Ze was bang voor afstotingsverschijnselen. De eerste maanden na de operatie moest ze drie keer per week op controle naar het ziekenhuis, verplaatsingen waarvoor ze op mij was aangewezen. Zelfs de kinderen droegen een steentje bij. Mijn dochter en Svens oudste waren negen toen hun bonnie bij ons kwam wonen. Ze maakten er geen probleem van om op hun grootmoeder te letten als Sven en ik even weg moesten. Zij hielpen haar naar het toilet gaan, gaven haar te drinken of zetten de tv voor haar aan.
Mama heeft een jaar lang voltijds bij ons gewoond, en ik zou de beslissing meteen opnieuw nemen. Ons hele gezin was er voor haar en wij genoten van haar aanwezigheid. Vandaag gaat het redelijk goed met haar gezondheid en staat ze grotendeels opnieuw op eigen benen. Ze heeft echter nog steeds haar eigen kamer bij ons. Als ze ziek is, kan ze weer bij ons terecht, een zekerheid waaraan ze zich kan optrekken. Want de angst dat haar nieuwe longen het op een dag zullen begeven en ze weer volledig hulpbehoevend wordt, zal altijd blijven.
Meer straffe verhalen:
