Heel de wereld lijkt anno 2019 zijn ochtend al mediterend te beginnen en zijn dag te eindigen op een yogamat. Perceptie, perceptie. Evengoed is mindfulness gewoon niet jouw ding, zoals Anouk (32) aan den lijve ondervond.
‘Zie ik een nieuwe cursus, dan moet ik me inschrijven. Zo heb ik al tapdans gevolgd, bloemschikken, taarten versieren, paaldansen, yoga, zumba, boksen, Lindy Hop… Toen mijn vriend me drie jaar geleden van de ene op de andere dag liet zitten, achtte ik de tijd rijp voor wat meer zelfinzicht. Na een relatie van tien jaar wilde ik – zoals haast elke single vrouw, zou ik later merken – ontdekken wie ik nu echt was. Hoe zou ik meer tot rust kunnen komen en me niet meer zo afhankelijk maken van anderen?’
Knorren in de yogales
‘Uiteraard schreef ik me als vrouw met een vind-jezelf-missie in voor een lessenreeks yoga. Op zich een beslissing waarvan ik geen spijt heb, al denk ik dat ik drie jaar later nog altijd twee beurten van mijn tienbeurtenkaart over heb. De acht lessen die ik toen gevolgd heb, waren rustgevend, net zoals het op de website omschreven stond. Ik herinner me twee lessen waarin ik mezelf heb wakker geknord na een kort deugddoend dutje op de mat. De dame naast mij deed me een oogrol cadeau waarbij ze net niet haar pupil uit haar oogkas duwde, maar gelukkig was de rest van de zaal te geconcentreerd bezig met de linkerteen te voelen. Yoga zou niet de ontbrekende schakel in mijn leven blijken te zijn.Wel entertainend, maar not my cup of tea.’
Broeken in tafelkleedstof
‘Nog steeds op zoek naar verlichting in mijn gebroken-hart-dagen, bleef ik toch mijn ogen openhouden voor andere cursussen die me tot mezelf zouden kunnen brengen. En zo kwam ik na wat Googlegezoek terecht bij… dansmeditatie: meditatie voor zij die niet zo goed kunnen stilzitten. Op mijn lijf geschreven dus, diegene die na tien minuten yogales al naar dromenland vertrokken was. Actie, deze cursus zou hét worden! Toen ik na vijftig kilometer rijden – waarvan de laatste vijf door weilanden en langs koterijen die in de film D’Ardennen niet hadden misstaan – een vervallen bordje met de naam van het meditatiecentrum opmerkte, had ik beter mijn instinct gevolgd: run Anouk, run! Maar ik was nu zo ver gereden: don’t judge a meditatiehuis by its cover. Met een geveinsd optimisme stapte ik naar binnen, waar het cliché van de verlichte medemens me opwachtte. Elke cursist droeg een broek in tafelkleedstof waarop de contrasterende tinten vrolijk met elkaar clashten. Het percentage dreadlocks of rastavlechtjes bedroeg negentig procent, als in: enkel ik niet. En de blikken in mijn richting konden worden samengevat als: Wat kom jij in ons territorium doen, jij materialistische huppeltrut met je spannende legging?
Hoofd tegen de muur bonzen
‘Wat volgde, waren de meest bizarre negentig (ne-gen-tig, niet zestig!) minuten van mijn leven. Sommige details herinner ik me niet meer, die heb ik bewust verdrongen en zijn – gelukkig – met het verstrijken van de tijd al wat waziger geworden. Maar ik weet wel dat we eerst in een kring moesten zitten en elkaar een hand geven. Na onszelf te hebben voorgesteld, werden er meditatieve liedjes opgezet die ik niet zou aanraden als playlist voor wanneer je nog eens ontspannen wil. Het getsjingeltsjangel deed me net niet tandenknarsen. Vervolgens moesten we allerlei vreemde huppelbewegingen in groep, alleen of per twee, uitvoeren die blijkbaar in het mindfulnesswoordenboek onder de term dansen vallen. Het summum was de vrije dans. Tijdens die afsluiter moesten we gewoon voelen wat de muziek met ons deed. Automatisch zouden we heviger dansen, vervolgens weer trager en dan stilvallen. Had ik echt willen uitbeelden wat de muziek met mij deed, dan was ik naar een muur gestapt om ritmisch met mijn hoofd tegen de muur te bonzen. Maar uiteraard bezwijkend onder de groepsdruk begon ik mijn medecursisten na te bootsen en kronkelend en huppelend door de ruimte te bewegen.’
Niet lachen
‘Eerst danste ik nog met heel veel gêne, tot ik me begon voor te stellen hoe ik dit meditatieavontuur als een hilarische anekdote aan vriendinnen zou vertellen. Steeds moeilijker werd het om huppelend mijn lach te onderdrukken. Ik beet op mijn lip, probeerde aan mijn to do’s voor het werk te denken en de boodschappenlijst voor de supermarkt, maar niets hielp: ik barstte in lachen uit. De leraar keek me geschrokken aan en de andere dansers trokken één wenkbrauw de lucht in terwijl ze zich lieten meevoeren in hun trip. Nadat de leraar de eerste shock te boven was, kwam hij naar me toe en zei hij me dat een plotse uitdrukking van een opgekropte emotie perfect normaal was. Ik herpakte me en knikte bevestigend met mijn meest uitgestreken gezicht. Toen de gong enkele minuten later klonk als einde van de les, ben ik naar buiten gevlucht en heb ik gemaakt dat ik weer de bewoonde wereld in was. Terug op de snelweg heb ik de ene na de andere vriendin opgebeld om mijn verhaal in geuren en kleuren te doen. Enkele dagen later mocht ik de gebeurtenissen nog eens in reallife vertellen, maar deze keer mét dansbewegingen erbij (lacht).’
Lees ook:
