‘Het ziekenhuis was onze tweede thuis, de plek waar ons gezin het meest compleet was.’
Anton (18) verloor zijn broer Matteo aan de gevolgen van een ernstige meervoudige beperking
Iedereen wordt gevormd door bepaalde levenservaringen. Die maken nu eenmaal deel uit van je persoonlijke bagage. Maar hoe is het om op jonge leeftijd al een behoorlijke lading met je mee te dragen? Anton deelt de inhoud van zijn rugzak met Flair.
Op achtjarige leeftijd verloor Anton (18) zijn jongere broer Matteo aan de gevolgen van een ernstige meervoudige beperking. In de daaropvolgende jaren kampte hij met paniek- en angstaanvallen. Vandaag leeft hij voor twee.
‘Ik herinner me nog goed wanneer Matteo werd geboren. Ik was zo fier om een broertje te hebben. Die trots stak er met kop en schouders bovenuit, al waren de daaropvolgende jaren heel zwaar voor ons gezin. Matteo werd namelijk geboren met een ernstige meervoudige beperking en was zwaar zorgbehoevend. Hoewel zijn lijfje groeide naarmate hij ouder werd, had hij de mentale leeftijd van een baby en kon hij niet zitten, zelfstandig eten of praten.’
Ziekenhuis als tweede thuis
‘Onze ouders deden er alles aan om een gevoel van veiligheid en normaliteit te creëren, maar ondanks mijn jonge leeftijd had ik door dat onze thuissituatie verre van normaal was. Ik zag mijn broer en beide ouders bijvoorbeeld niet elke dag. Het ziekenhuis was in feite onze tweede thuis. Dat was de plek waar ons gezin het meest compleet was. Ik heb eigenlijk altijd geweten dat Matteo niet zo oud zou worden, al is de dood een heel abstract begrip als je kind bent.’
‘Je kan je geen beeld vormen van wat de dood precies inhoudt, tot die daadwerkelijk komt aankloppen. En dat ging heel snel. De ene dag was mijn broer nog in de zorginstelling, de dag erna begaf zijn hartje het en stierf Matteo in de armen van onze vader. Het is heel bevreemdend om iemand te zien sterven. Ik had nog nooit zoveel schrik gehad als toen. Mijn hoofd kon maar niet bevatten dat mijn broer dood was. Ik wist totaal niet hoe ik moest reageren en was verstijfd van de angst.’
Toen de begrafenis-ondernemer mijn broer opbaarde en zijn doodskistje naar buiten droeg, brak ik volledig.
‘Toen de begrafenisondernemer hem opbaarde en zijn doodskistje naar buiten droeg, brak ik volledig. In de weken, maanden en jaren die na zijn dood volgden, voelde ik me niet meer comfortabel in ons huis of mijn eigen vel. Ik kreeg paniek- en angstaanvallen, zo hard dat ik de longen regelmatig uit mijn lijf schreeuwde. Ik viel pas in slaap wanneer mijn lichaam volledig op was en de vermoeidheid het van me overnam.’
Eb en vloed
‘Mijn paniek- en angstaanvallen hadden me in hun greep. Omdat ik geen blijf meer wist met mezelf, vertrok ik op rouwkamp en ging ik in begeleiding bij een psycholoog, waar ik leerde om over mijn broer en zijn overlijden te praten. Dat was een onderwerp waarover ik de lippen stijf op elkaar hield tegenover mijn omgeving. Ik zou daar zelf nooit een woord over zeggen, want ik wilde niemand lastigvallen en vermeed liever dat mensen anders over me zouden denken.’
‘Jarenlang zat ik in een neerwaartse spiraal, maar mettertijd besefte ik dat ik verder moest, dat dat de enige juiste optie voor me was. Ik schoof mijn zelfmedelijden aan de kant, want de wereld wordt er niet zachter op als je iets ergs hebt meegemaakt. Ik ben milder geworden voor mezelf, en dankzij professionele hulp en zelfreflectie heb ik mijn broers dood enigszins kunnen parkeren, maar het is een proces van eb en vloed. Soms komt de golf van verdriet heel dichtbij, terwijl die op andere momenten wat verder wegtrekt.’
Ik schoof mijn zelfmedelijden aan de kant, want de wereld wordt er niet zachter op als je iets ergs hebt meegemaakt.
‘Hoe dan ook: tegenwoordig probeer ik ook voor mijn broer te leven en geniet ik extra hard van elke ervaring die op mijn pad komt. Het is alsof Matteo op mijn schouder zit en meekijkt. Ik probeer zijn dood niet langer uitsluitend als iets negatiefs te zien, want door die gebeurtenis wil ik in de toekomst projecten en events rond mentaal welzijn organiseren. Mijn broer is een inspiratiebron voor alles wat ik vandaag doe. Er is geen mooiere manier om hem te eren.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
