Dré, het zoontje van Laetitia en Brian, werd op 20 weken stil geboren.
BABYB(R)ABBELS – Laetitia: ‘Ik stond op en verloor enorm veel helderrood bloed. Toen wist ik: het is voorbij.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Laetitia en Brian durfden door medische omstandigheden pas vanaf 19 weken te genieten van hun zwangerschap. Op 20 weken werd hun zoontje Dré stil geboren.
Laetitia (30) en Brian (30) werden eerder dit jaar de trotse ouders van Dré, die op 7 mei stil geboren werd. ‘De grootvader van Brian heette André,’ vertelt Laetitia. ‘Als aandenken aan hem kozen we de naam Dré. We vonden het een korte maar krachtige naam.’
Vechtertje
‘De weg naar een kindje verliep voor ons niet van een leien dakje. Heel gek, maar ik had altijd al gedacht dat kinderen krijgen voor mij een uitdaging zou zijn en mijn intuïtie klopte. In 2018 besloten we te stoppen met anticonceptie, maar toen ik zes maanden later nog steeds geen positieve zwangerschapstest in handen had, nam ik verdere stappen. Ik heb weinig geduld, dus als ik ergens mijn zinnen op gezet heb, wil ik dat ook snel in uitvoering zien. Er werden verschillende tests gedaan, maar alles was in orde.’
‘Uit de tests die bij mijn vriend werden gedaan, werd meteen duidelijk waarom we niet zwanger raakten. In afwachting van een operatie, maakten we al een afspraak bij het UZ van Brussel. Al snel kwam ter sprake dat ICSI onze enige optie was. Een eerste poging werd ingepland en eind augustus 2019 had ik mijn eerste punctie. Op het einde van de maand kregen we helaas te horen dat er geen enkele eicel bevrucht was en dat deze poging afgelopen was. Die hele rollercoaster aan hormonen had ik dus voor niets doorstaan.‘
Op het einde van de maand kregen we te horen dat er geen enkele eicel bevrucht was. Onze poging was afgelopen.
‘Het ziekenhuis wou extra DNA-testen uitvoeren om te kijken of er daar misschien een oorzaak te vinden was voor het niet slagen van de behandeling. In afwachting van die resultaten mochten we wel al aan een tweede poging beginnen. Eind december kregen we het nieuws dat er één bevruchte eicel teruggeplaatst kon worden en na twee weken kwam er het verlossende telefoontje dat we zwanger waren. Yes! Eén bevruchte eicel die een vechtertje bleek te zijn. Tot we acht weken later bericht kregen dat er iets uit het DNA-onderzoek naar boven was gekomen.’
‘We gingen opnieuw door een periode van onzekerheid. Uit het onderzoek bleek dat er een verhoogd risico op het Prader-Willi syndroom of het Angelman syndroom was, maar dit kon enkel via een vruchtwaterpunctie onderzocht worden als ik zestien weken ver was... Pas op 19 weken kon ik beginnen genieten van mijn zwangerschap. De resultaten van de vruchtwaterpunctie waren positief en ons kindje bleek kerngezond. Eindelijk konden we beginnen plannen, kleertjes kopen, een eerste knuffel, nadenken over doopsuikerideetjes... Maar op twintig weken en vijf dagen werd onze droom doorprikt. Dré werd stil geboren.’
Schuldgevoel
‘Ik heb me altijd erg onzeker gevoeld over mama worden. Ik vind voor mezelf dat ik de titel pas verdien als ik zonder fouten kan zorgen voor een kindje. Als ik er alles voor over heb om ons kindje te beschermen en om het alles te bieden wat het verdient. Het hele traject heb ik me enorm onzeker gevoeld. De hormoonspuiten beheersten mijn leven, want ik wilde er zeker van zijn dat ik het goed deed en er alles aan deed om ervoor te zorgen dat de behandeling slaagde. Toen de eerste poging volledig mislukt was, speelde ik wel met de gedachte dat ik het misschien niet waard was om mama te zijn. Maar mijn wens was zo groot dat ik een tweede poging wou doen. Tijdens die behandeling heb ik een acupuncturist bezocht, extra vitaminen genomen, gezond gegeten en voldoende bewogen. Alles om te zorgen dat het toch zou slagen.’
Toen de eerste poging mislukte, speelde ik met de gedachte dat ik het misschien niet waard was om mama te zijn.
‘Eenmaal zwanger was ik heel ongerust dat het verkeerd zou gaan. Om de twee weken ging op controle, zowel bij de gynaecoloog als bij mijn vroedvrouw. Op tien weken heb ik licht bloedverlies gehad, maar dat bleek gelukkig vals alarm. Alles was oké. Toen ik op negentien weken opnieuw bloed verloor, belde ik naar mijn vroedvrouw. Zij zei dat oud bloed niet erg is. Zolang het niet helderrood was, kon ik met een gerust hart rondlopen. Ik had tenslotte een paar dagen later, op maandag, de twintigwekenecho bij de gynaecoloog, dus dan ging het wel duidelijk zijn. Datzelfde weekend hebben we nog laminaat gelegd en in huis geschilderd, want ik had een droomzwangerschap op vlak van kwaaltjes. Ik had nergens last van.’
‘Door het overlijden van de moeder van mijn gynaecoloog werd mijn echo geannuleerd. Uiteraard had ik hier alle begrip voor, maar achteraf gezien had ik beter iemand anders gevraagd. Waarschijnlijk was het op dat moment al duidelijk dat ik ontsluiting had. De nacht van woensdag op donderdag had ik erg veel rugpijn. Ik wist me geen houding te geven in bed. Toen ik opstond, verloor ik enorm veel helderrood bloed. Toen wist ik: het is voorbij. Brian heeft me onmiddellijk naar de gynaecologenpraktijk gebracht. Net zoals bij eerdere onderzoeken moest ik ook nu alleen naar binnen door de coronamaatregelen.’
Stil geboren
‘Bij de gynaecoloog kreeg ik eerst goed nieuws. Dré leefde nog en was erg bewegelijk. Maar plots zag ik zijn blik veranderen. De vruchtzak hing er al een stukje uit en ik had al vier centimeter ontsluiting. Baarmoederhalsinsufficiëntie... Daar zat ik dan. In mijn eentje in dat kamertje. Ze zouden nog een cerclage (een manier om de baarmoedermond te sluiten en gesloten te houden gedurende de rest van de zwangerschap om zo vroeggeboorte te voorkomen, red.) proberen uitvoeren, maar ik moest me voorbereiden op het ergste. Ik voelde me zo’n ontzettend slechte mama. Mijn lichaam faalde in de zorg voor Dré. Bovendien moest ik mijn vriend zelf vertellen dat ons kind wellicht geboren zou worden en dus ook ging overlijden. Verschrikkelijk.’
Ik voelde me zo’n ontzettend slechte mama. Mijn lichaam faalde in de zorg voor Dré.
‘De cerclage bracht een straaltje hoop. Moest die lukken, dan zou ik het nog zes weken moeten volhouden. En hij slaagde. Ik voelde me goed en de rugpijn was voorbij. Tot ik enkele uren na de operatie opnieuw rugpijn kreeg en zeker wist: dit zijn weeën. Ik kreeg medicatie en de uitleg dat het normaal is om wat pijn te ervaren na zo’n behandeling. Er was niets om mij zorgen over te maken. Op het moment dat ik mijn avondmaal kreeg en ik wat rechter ging zitten in bed, braken mijn vliezen. Het was over. Ik heb gefaald, dacht ik. Ik ben schuldig aan de dood van mijn kind.’
‘Tot die donderdagmiddag heb ik hem nog gevoeld. Tot dat moment heeft hij gevochten en laten weten dat hij deel wou zijn van ons gezin. Maar helaas heb ik hem in de steek gelaten. Om 23u25 werd Dré stil geboren. Hij was perfect. Dré woog 475 gram en was 27,5 centimeter lang. We hebben hem mogen vasthouden en ik was meteen dolverliefd. Het spijt me enorm dat hij deze wereld niet mocht ontdekken.’
Litteken
‘Na de bevalling mocht er niemand langskomen. De grootouders van Dré hebben alles vanop een afstand moeten beleven. Ik had geen energie om steeds te laten weten hoe alles verliep. Brian is echt een enorme steun geweest. Hij heeft veel zorgen van me overgenomen. De dagen erop zijn we enorm sterk gebleven. Humor was onze manier om het te verwerken. Eenmaal thuis was het voor Brian afgesloten. Hij verdrong zijn emoties meer, want wat brengt het op om te wenen? Dré komt toch niet terug. Ik daarentegen was een wrak. Ik at niet. Het enige wat ik wel deed, was huilen. Maar ik moest door, ik moest me wel sterk houden voor anderen. Het hele gebeuren was al erg genoeg voor mezelf. Ik moest geen last zijn voor mijn omgeving, want het verdriet rond Dré was belangrijker dan hoe ik me voelde.’
‘Vzw Boven de Wolken is foto’s komen maken die nu her en der verspreid staan in huis. Ik wil niet dat Dré een taboe wordt. Hij is er geweest en wij zijn mama en papa geworden. Het is zo’n prachtig initiatief. Dankzij die foto’s kunnen we Dré ook tonen aan diegenen die dat wensen. Want ik kan me voorstellen dat de foto’s voor sommige mensen hard zijn. Maar ik ben wel een fiere ouder. Ook al is dat voor buitenstaanders misschien niet zichtbaar.’
Ik wil niet dat Dré een taboe wordt. Hij is er geweest en wij zijn mama en papa geworden.
‘De ene dag gaat het beter dan de andere. Ik heb me lang erg schuldig gevoeld als ik een keer lachte of plezier had. Ook wou ik lange tijd geen foto’s nemen omdat de laatste foto’s op mijn gsm die van Dré waren. Ik had zoveel schrik om hem te vergeten of dat ik terug zoals ‘voorheen’ zou worden. Ik besef nu maar al te goed dat we nooit meer Brian of Laetitia zijn zoals voor Dré. Het is een litteken dat nooit zal weggaan. Ik weet dat het zal beteren, maar het zal nooit weggaan. Dré is ons zoontje.‘
Deze foto postten we op social media toen ik zestien weken zwanger was. We wilden wel iets grappigs en origineels.
Ik heb elke week een foto genomen van mijn groeiende buik. Dit was de laatste, op twintig weken. Nog maar een heel klein buikje, maar wat was ik er trots op. Heel weinig mensen hebben me zwanger gezien door de lockdown, waardoor het besef dat ik effectief zwanger was en bevallen ben voor velen een ver-van-hun-bed-show is. Ik heb soms het gevoel dat het door velen al vergeten is, wat ook wel ergens normaal is. Het is ons verdriet en niet dat van hen.
We wilden Dré zijn geboorte niet zomaar laten passeren. Ik heb dit kaartje gemaakt en diegenen die dat wilden een kaartje bezorgd. Het is simpel, maar toch vind ik dat het kracht uitstraalt. Net zoals Dré was.
Dit is een van de foto’s die we dankzij vzw Boven de Wolken lieten maken.
Foto’s: eigen fotos, vzw Boven de Wolken
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Zit je met vragen of wil je met iemand praten? Vzw Met Lege Handen organiseert praatgroepen voor sterrenouders.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
