BABYB(R)ABBELS – Margot (28): ‘Ze namen Féline al snel bij me weg. De sfeer veranderde.’

Margot (28) en Wim (30) werden in de zomer van dit jaar trotse ouders van dochter Féline. Hoewel Margot een vlotte zwangerschap en bevalling had, veranderde de sfeer al snel toen de vroedvrouwen hun kersverse dochter meenamen vlak na de bevalling. Féline ademde niet.

‘Ik had een heerlijke zwangerschap’, vertelt Margot. ‘Ongeveer anderhalve week had ik last van zware migraine, maar verder liep alles prima en had ik weinig kwaaltjes. Tot de voorlaatste week heb ik mijn job als zelfstandige in de kinderopvang kunnen uitoefenen. Mijn collega’s hielpen een handje zodat het op het einde niet te zwaar voor me werd. Als ik dan toch één negatief puntje aan mijn zwangerschap moet noemen, was het wel corona. Dat beestje zorgde ervoor dat we onze geboortelijst online moesten maken, we maar heel weinig mensen konden zien, dat ik niet aan zwangerschapszwemmen kon doen en dat mijn partner bijvoorbeeld niet altijd mee naar de gynaecoloog mocht. Het gaf wel meer rust voor mij zwangerschap, en dat deed dan weer wel deugd.’

Say cheese

‘Op Kerstmis hebben we onze zwangerschap bekendgemaakt aan de familie. Voor onze zussen – die ook meter zouden worden en allebei zelf al mama zijn – lieten we een body maken met de boodschap ‘hallo, tante’. Ze dachten eerst dat het een kadootje voor hun eigen kindjes was, dus ze hadden het niet meteen door.

Tegen onze vrienden vertelden we het op Nieuwjaar. Ik was samen zwanger met een goede vriendin van dezelfde groep en we zouden het samen vertellen. We kozen ervoor om een groepsfoto te nemen en samen af te tellen. Op het moment dat de foto gemaakt werd, riepen we samen dat we zwanger waren. Heel leuk, want we hebben de reacties dus kunnen filmen.’

Puffen en persen

‘Ik was best bang voor de bevalling. Ik ben nogal kleinzerig en het was ons eerste kindje, dus ik wist niet goed waar ik me aan kon verwachten. Samen met mijn man zijn we naar de prenatale kine geweest en dat stelde me wel gerust. Ze heeft met ons alle stapjes van de bevalling overlopen en samen probeerden we een aantal houdingen uit die mij zouden kunnen helpen tijdens de weeën. Daarnaast gaf ze Wim een aantal tips hoe hij kon helpen en leerde ze mij hoe ik moest puffen en persen.’

Pure rust

‘Op 38 weken zwangerschap gingen we samen nog een weekje naar zee. Spannend, zo op het nippertje, maar we keken er allebei naar uit. We sliepen samen met mijn mama in hetzelfde appartement en ook sommige van onze vrienden waren die week aan zee. Het deed deugd om nog even de laatste momenten zonder kindje te genieten. Toen we thuiskwamen, hebben we samen nog grote kuis gedaan. Onze nieuwe badkamer moest dringend gepoetst en opnieuw ingeladen worden. Toen ik die avond moe maar voldaan in de zetel plofte, voelde ik wat steken in mijn buik, maar ik maakte me niet meteen zorgen.

De steken begonnen elkaar plots frequenter op te volgen, dus ging er ergens wel een belletje rinkelen. Het deed geen pijn en ze duurden ook maar tien seconden, dus ik besloot in bad te gaan. Het warme water kon helaas geen soelaas bieden en de steken werden steeds feller. Mijn man nam het boekje van de kinesist erbij en begon te overlopen hoe alles in zijn werk ging. Ik trok me terug in mijn eigen wereld op de grote bal. Dat was de enige manier waarop de pijn wat dragelijk was.

Even later vertrokken we naar het ziekenhuis en bleek dat ik al drie centimeter opening had. Omdat de pijn op den duur niet meer te harden was, koos ik voor een epidurale verdoving. Ik voelde de weeën nog, maar zonder pijn. Tegen de vroege ochtend kon ik aan de bevalling beginnen. Er heerste pure rust in de kamer en ik was totaal niet bang. Na een dik half uurtje persen, werd Féline geboren.’

Geen ademhaling

‘Het moment waarop je dat kleine meisje mag aannemen en op je buik mag liggen, is zo onwerkelijk. Ik had een outfitje klaargelegd dat ze zou aandoen na de geboorte. Maar Féline ademde niet meteen. Ik dacht eerst nog dat het kwam door misschien wat slijmpjes in haar longen of mondje, maar de vroedvrouwen namen haar al vrij snel van me weg en gingen apart staan. De sfeer veranderde.

De vroedvrouwen namen onze pasgeboren Féline al vrij snel van me weg en gingen apart staan. De sfeer veranderde.

Wim vertelde achteraf dat Féline blauw begon te worden en dat de vroedvrouwen zenuwachtig werden. Plots namen ze haar mee en liepen ze weg. Wim mocht niet mee. Daar zaten we dan, alleen in de kamer. Niets wetend en ongerust. Bij mij drong het allemaal nog niet meteen door. Ik zat in een soort roes.

Na enkele bange minuten kwamen de vroedvrouwen bij ons terug. Het was nipt geweest, maar ze was stabiel. Ik wist niet wat ik hoorde. Wim mocht mee gaan kijken en werd gewaarschuwd voor het beeld dat hij zou aantreffen. Er stond heel veel volk rond ons kleine meisje. De mug was gebeld, de kinderarts, vroedvrouwen, de gynaecoloog... Wim ging naar Féline en ik bleef alleen achter. Zonder man, zonder baby, zonder info. Nadat Féline zuurstof had gekregen en gereanimeerd was, kwam ze er gelukkig stilaan door.’

Zuurstofmasker en draadjes

‘Niemand wist hoe dit kon gebeuren. Alles was zo goed verlopen. Er werden allerlei tests gedaan en Féline kreeg preventief antibiotica. Ze werd naar de neonatale afdeling gebracht. Toen mijn scheurtje genaaid was en ik me had kunnen verfrissen, mocht ik eindelijk naar onze baby. Ze lag in de couveuse met een zuurstofmasker en verschillende draadjes. Een akelig beeld. Ik kon haar nog niet pakken.’

Féline lag in de couveuse met een zuurstofmasker en verschillende draadjes. Een akelig beeld.

‘Omdat ik borstvoeding wou geven, moest ik handmatig wat moedermelk kolven wat dan met een spuitje in haar mondje gebracht werd. Gelukkig recupereerde Féline snel. We konden niet wachten om haar bij ons op de kamer te hebben. Liefst wil je de hele dag bij je kindje zijn, maar de ruimte was daar op de neonatale afdeling niet zo bevorderlijk voor vond ik. Toch zaten we er zo vaak als mogelijk.’

Overdosis antibiotica

‘We zagen verschillende verpleegsters en dokters en hoorden verschillende termen en uitleg. Iedereen was heel vriendelijk, maar soms was het echt Chinees wat ze probeerden te vertellen. Het ziekenhuis zou een fout gemaakt hebben en Féline een vierdubbele dosis antibiotica gegeven hebben. Omdat de antibiotica zo snel mogelijk via een infuus uit haar lijfje gespoeld moest worden, moest ze op de neonatale afdeling blijven. We wisten niet wat we hoorden. Na alles nu ook dit nog? Fouten maken is menselijk, maar als het over je eigen kindje gaat, doet het toch pijn.’

Het ziekenhuis had een fout gemaakt en Féline een vierdubbele dosis antibiotica gegeven.

‘Haar daar zo zien liggen, brak mijn hart. Féline zou mogelijk gehoor- en nierschade overhouden aan de te hoge dosis antibiotica, maar de extra testen bleken gelukkig allemaal negatief. Ons kleine vechtertje deed het supergoed en mocht mee met ons naar huis. Het ziekenhuis nam zijn verantwoordelijkheid voor de gemaakte fout en er werd een dossier opgesteld voor de verzekering. Ik was vooral heel blij dat we eindelijk naar huis mochten en konden beginnen genieten van ons kersverse gezinnetje.’

‘Ik ben achteraf gezien heel blij dat we omwille van corona geen bezoek mochten ontvangen. Alleen onze ouders misten we wel. Ik had heel graag mijn mama gezien. Al was het maar één keer. Het was ook niet evident om iedereen op de hoogte te houden. We kregen veel berichtjes en telefoontjes, maar we wisten gewoon niet wanneer we dit allemaal moesten beantwoorden.’

‘We mogen onze beide handjes kussen met onze zussen, ouders en pluspapa. Zij haalden alle cadeautjes van de geboortelijst op en installeerden dit bij ons thuis, maakten de geboortekaartjes af en brachten deze rond. Ze brachten ons propere kleren, zorgden voor onze hond... Dat betekende allemaal zoveel! Heel fijn om zo’n steun te hebben.’

Op de rem

‘Omdat er niemand in het ziekenhuis welkom was, wil iedereen natuurlijk op bezoek komen zodra je thuis bent. Ik vond dit best pittig. Je wil natuurlijk je kleintje aan de wereld tonen, maar langs de andere kant vliegen de dagen zo snel voorbij. Je lichaam moet nog herstellen, het is zoeken met de borstvoeding, je moet je kindje nog leren kennen... Ondanks dat ik in een kinderdagverblijf werk, en ik dus best al veel weet van kleine kindjes, was het ook voor mij zoeken. Ik legde de lat voor mezelf behoorlijk hoog en wilde snel dat alles goed ging.

Ik legde de lat voor mezelf behoorlijk hoog en wilde snel dat alles goed ging.

Gelukkig waren mijn mama en de vroedvrouw er om mij af en toe te verplichten op de rem te gaan staan en mij gerust te stellen. Ik volgde Féline in wat zij nodig had en dat bracht wel rust. Het ouderschap is een rollercoaster en nog veel te vaak taboe om te zeggen dat je het moeilijk hebt. Ik probeerde hier zo open mogelijk over te zijn ten opzichte van vrienden en familie. Pas dan vertellen sommige anderen dat het bij hen ook niet altijd een roze wolk was.’

Extra ademruimte

Intussen is Féline tien weken oud en heb ik stilaan structuur gevonden in de dag. Ik heb ondertussen een weg gevonden in een goede afwisseling tussen borstvoeding geven, haar dutjes en het huishouden. Ik ben heel blij dat ik ervoor gekozen heb om onbetaald, het leven als zelfstandige, langer thuis te blijven bij haar. Het geeft mij wat extra ademruimte om mijn dochter te leren kennen en te wennen aan mijn nieuwe rol.

Kan je nog ergens vermelden dat ik het soms pittig vind voor onze relatie en we beide merken dat we een nieuw evenwicht moeten zoeken. Maar dat ik mijn man geel hard wil bedanken voor de steun en het geduld om samen met mij te zoeken.  Ik zou  niet meer zonder  hem kunnen:)

Door de borstvoeding heb ik vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta. Wim is terug aan het werk en speelt drie keer per week voetbal. En ik blijf thuis met Féline... Pas op, ik geniet van deze momenten en wil ook niets liever dan thuis zijn met haar, maar dat betekent niet dat het niet zwaar is. Of dat ik me soms niet alleen voel. Je bent niet alleen mama, maar ook nog partner. Daar moeten we nu bewuster tijd voor maken en dat vind ik niet altijd makkelijk.

Ik geniet enorm van die tijd alleen met Féline, maar dat wil niet zeggen dat ik me soms niet eenzaam voel.

We merken allebei dat het soms pittig is voor onze relatie en we een nieuw evenwicht moeten zoeken. Gelukkig kan ik er met Wim heel goed over praten. Ik kan hem niet genoeg bedanken voor de steun en het geduld om samen met mij te zoeken. Ik zou niet meer zonder hem kunnen. Ik heb ook veel aan mijn mama, mijn zus en mijn beste vriendin. Zij (h)erkenen veel van wat ik vertel of vraag en dat is fijn. Gewoon openlijk en eerlijk vragen kunnen stellen en verhalen uitwisselen. Zonder een schijn op te houden en te weten dat dat helemaal oké is.’

Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.

Lees ook:

• Elise (25): ‘Ik had totaal geen feeling met baby’s en was bang dat ik dat fameuze moederinstinct niet had’
• Annelien (24): ‘Op het einde was ik het beu om zwanger te zijn dus liet ik me inleiden’
• Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn baby leefde niet meer.’