Barbara heeft een wel heel bijzondere roeping. Ze gaat letterlijk door het vuur om mensen te helpen en levens te redden. Een job die veel voldoening geeft, maar emotioneel ook heel zwaar kan zijn.
‘Tijdens een interventie bij een zwaar ongeval redden mijn team en ik een man uit een autowrak. Hij was er niet goed aan toe, belandde op intensieve zorgen en liep heel wat breuken op. Toch is hij erdoor gekomen. Het mooiste van al? Na zijn revalidatie is hij begonnen aan
een opleiding als brandweerman. Hij was zo onder de indruk van de passie en de opoffering die hij had ervaren bij ons brandweerteam dat hem had geholpen, dat hij daar ook deel van wil uitmaken. Een mooier compliment kan ik volgens mij niet krijgen. Die passie, die overtuiging, de drang om mensen te willen helpen, dat is waarvoor ik het doe.’
Beter blussen dan feesten
‘Zelfs op het verjaardagspartijtje van mijn eigen kinderen meld ik me stand-by. Dat begrijpt mijn omgeving niet altijd. Hoe ik daarover denk? Iemand moet het doen. Als iedere brandweerman of -vrouw liever op een feestje zit, is er niemand om mensen in nood te helpen. Daar zou ik zelf niet blij van worden als ik in de problemen zat. Bij de brandweer zijn, is gewoon mijn leven. Net zoals het geloof bij priesters, is mensen redden mijn roeping. Als je die overtuiging niet hebt, hou je de job niet vol. Je kan niet kiezen welke interventies je wel of niet aanneemt of als iemand je hulp nodig heeft. Paraat staan moet je altijd, in goede en in slechte gevallen. Wat je ook tegenkomt, je moet een knop kunnen omdraaien.’
In eerste instantie is er bij een interventie geen plaats voor emoties, maar soms voel ik plots de behoefte om te gaan praten met de slachtoffers of omstaanders.
‘Als sergeant is het mijn taak om bij aankomst de situatie te evalueren en te bepalen hoe we te werk zullen gaan. In eerste instantie is er dan geen plaats voor emoties, maar er moet worden gefocust op de job. Dat is op termijn een soort automatisme geworden, al raakt ook mijn emmertje uiteraard weleens vol. Dan voel ik absoluut de behoefte om te gaan praten met de slachtoffers of omstaanders. Ook wanneer een interventie afgerond is en de slachtoffers weggevoerd zijn, laat een zaak je natuurlijk niet altijd helemaal los. Dan informeren we bij de ambulanciers of de mensen in het ziekenhuis hoe alles uiteindelijk is afgelopen. Dat maakt ons menselijk en ik vermoed dat ik daar als vrouw nog net een tikkeltje meer behoefte aan heb dan veel van mijn mannelijke collega’s.’
Kinderen en collega’s
‘Ik prijs me gelukkig dat ik nog nooit kinderen of collega’s uit een noodsituatie heb moeten redden. Hoe ik daarmee zou omgaan, kan ik niet goed inschatten. Toch lopen ook andere interventies niet altijd van een leien dakje. Zo vergeet ik nooit mijn eerste dodelijke ongeval. Een man was met zijn auto tegen een boom aan geknald. Toen we aankwamen, was hij amper nog te herkennen. Toen moesten we met een bang hart de berm controleren om te kijken of zijn kinderen niet bij hem waren, of er niet nog andere slachtoffers waren. Op zo’n moment voel je je compleet machteloos.’
Zelfs tijdens een feestje moeten we soms halsoverkop vertrekken. Een collega had ooit nog een konijnenpak aan.
‘Hoewel ik mezelf zeker niet als held of als life saver zou omschrijven, is het in deze job uiteraard wel je doel om mensen te redden. Daar helpt de ongelooflijke groepsspirit wel bij. Elke interventie benaderen we als een team. Zelfs als we tijdens een personeelsfeestje een oproep krijgen. Ook dat herinner ik me nog perfect. Het ene moment staan we met alle collega’s te lachen, vijf minuten later zijn we met de grootste ernst op weg naar een zwaar ongeval. Een van ons had zelfs nog een konijnenpak aan. Dankzij die teamspirit en de ingesteldheid om in elke situatie klaar te staan om hulp te bieden, is het helemaal goed gekomen met dat slachtoffer. Dan bespreken we in team de hele situatie en mogen we best trots zijn op het werk dat we leveren.’
Meer straffe vrouwen:
