‘Vandaag durf ik steeds meer te tonen wie ik ben, al blijft het elke dag een uitdaging om te durven rondlopen met een asymmetrisch gezicht.’
Bettina (20) heeft neurofibromatose en autisme en kreeg te maken met anorexia nervosa, OCS en depressie
Iedereen wordt gevormd door bepaalde levenservaringen. Die maken nu eenmaal deel uit van je persoonlijke bagage. Maar hoe is het om op jonge leeftijd al een behoorlijke lading met je mee te dragen? Bettina deelt de inhoud van haar rugzak met Flair.
Ondanks de rugzak die Bettina (20) met zich meedraagt, probeert ze zo min mogelijk op het verleden te focussen.
‘Elke persoon op deze wereld draagt bagage met zich mee, en in elke rugzak zit iets anders. Hoewel ik nog maar net twintig jaar ben, bestaat mijn rugzak uit anorexia nervosa, OCS (obsessief-compulsieve dwangstoornis, red.), een sluwe en terugkerende depressie, autisme, verschillende medische trauma’s en neurofibromatose type 1, wat wil zeggen dat ik ongeneeslijk ziek ben.’
De Mount Everest
‘Die laatste is een aandoening die bij mij wordt veroorzaakt door een fout in een gen, waarbij goedaardige gezwellen ontstaan in de zenuwen van de huid, de hersenen en andere delen van het lichaam die zowel inwendig als uitwendig kunnen voorkomen. De laatste jaren heb ik zowel fysiek en psychisch in een diepe put gezeten. Ik vergelijk mijn verleden weleens met de Mount Everest: om de hoogste berg ter wereld te beklimmen, is er confrontatie nodig. Je moet de berg onder ogen durven te komen en hem willen bestijgen. Tijdens mijn beklimming had ik vaak een helpende hand nodig toen ik wankelde en bijna viel. Soms moesten anderen in mijn omgeving me wakker schudden om me te laten realiseren dat het uitzicht boven op de berg mooier is dan dat beneden.’
‘Een van de mentale uitdagingen die blijvend zal zijn, is het aanvaarden van mijn neurofibromatose. Het is een ziekte die in verschillende vormen en maten voorkomt en zich bij elke persoon op een andere manier uit. Bij mij is er vooral sprake van zwellingen in mijn gezicht, waardoor ik onder andere twee verschillende ogen en een asymmetrisch gezicht heb. Het feit dat ik ongeneeslijk ziek ben, ging hand in hand met donkere gedachten, zeker naarmate ik ouder werd. Tegenover mijn ouders en dichtste omgeving deed ik me sterker voor dan ik was. Ik wilde mijn dierbaren niet extra belasten. Ik zou mijn mannetje staan, maar daar heb ik de prijs voor betaald aangezien ik op latere leeftijd diverse psychische problematieken ontwikkelde.’
Geen finishlijn
‘Ook tegenwoordig is het blijvend zoeken naar een evenwicht, naar een balans om een soort van aanvaard-baar leven te leiden in deze vaak gecompliceerde maatschappij. Maar ik geloof intussen dat elke situatie om een reden voorkomt. Die gedachte helpt me iedere dag om met beide benen op de grond te blijven en moeilijke(re) periodes door te komen. Op een of andere manier stelt die overtuiging me gerust, net als het feit dat het leven niet oneindig is, terwijl ik er wel alles uit wil halen. Soms geef ik mezelf nog altijd niet de toestemming om te geloven dat het beter mag gaan, al ben ik me er nu wel van bewust dat er dagelijks lichtpuntjes zijn om me aan vast te houden.’
Tegenover mijn ouders en dichtste omgeving deed ik me sterker voor dan ik was. Ik wilde mijn dierbaren niet extra belasten.
‘Vroeger werd ik weleens beoordeeld omdat ik er anders uitzag. Vandaag durf ik steeds meer te tonen wie ik ben, al blijft het elke dag een uitdaging om te durven rondlopen met een asymmetrisch gezicht. Maar als iemand mij de vraag stelt of ik iemand anders zou willen zijn, is “nee” het enige antwoord. Ik ben wie ik ben dankzij alle levenservaringen die ik tot op heden heb meegemaakt. Ondanks de rugzak die ik tot het einde van mijn dagen met me meedraag, ben ik vandaag best tevreden met wie ik ben.’
‘Bovendien hou ik in mijn achterhoofd dat er altijd groeimogelijkheden zijn. Er is geen finishlijn in dit leven. Vandaar ook de volgende raad aan iedereen die op een of andere manier worstelt: maak er in je hoofd de mooist mogelijke plaats van, die sterk genoeg is om op te boksen tegen de wereld. Dat is voor mij ook nog een dagelijkse oefening. De ene dag is de andere niet, maar morgen breekt er een nieuwe dag aan. En zelfs als die niet beter is, ligt overmorgen altijd binnen handbereik. Yes, you can!’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
