Je bent jong en je wil wat. Voor Bianca is dat een huis vol joelende kinderen. Zij koos vol overtuiging voor haar job en is trotse onthaalmoeder.
‘Perfect afgewerkte knutselwerkjes waar hun peuter van twee duidelijk geen vinger naar heeft uitgestoken, moeten de ouders van mijn opvangkindjes niet verwachten. Zoals ik ook geen gedetailleerde planning maak waarin ik per uur neerpen welke activiteiten er die dag op de agenda staan. Ook zullen hun kleine sjareltjes bij mij niet leren hoe ze hun naam schrijven of om tot dertig te tellen. Mijn visie is duidelijk: peuters moeten spelen, zich vuilmaken, zich in eigen tempo ontwikkelen als een individu en zich vooral heel goed amuseren. Elke ukkepuk op zijn eigen, individuele manier.’
Zingen en buitenspelen
‘Toen mijn oudste zoontje zeven maanden was, werd hij ernstig ziek. Hij belandde in het UZ Leuven en werd daar geopereerd. Na die operatie mocht hij heel wat dingen niet meer eten of ondernemen. Mijn man en ik gingen op zoek naar een onthaalmoeder om hem in een rustige omgeving te laten herstellen. We vonden een fijne dame over wie we erg tevreden waren. Helaas herhaalde de situatie zich: ook mijn dochtertje werd ziek en onderging dezelfde operatie. Hoewel onze onthaalmoeder mijn twee lieverds met de grootste zorg ontving, was ik vanaf dat moment geen dag meer echt gerust. Het liefst van al wilde ik dag in dag uit zelf voor hen kunnen zorgen. Het zaadje was gepland: wat als ik nu zelf eens onthaalouder werd? Zes kindjes, dat vond ik het perfecte aantal voor mijn gezinsopvang.’
De deur staat hier met goed weer van ’s morgens tot ’s avonds open en mogen de kinderen zoveel buiten spelen als ze maar willen.
‘Op die manier kan ik rustig voldoende aandacht besteden aan iedere baby of peuter. Dan zet ik me op mijn poep tussen de kleintjes en geniet ik er ontzettend van om hen aan het werk te zien en in te spelen op wat ze doen. Kinderen zien interageren en fantaseren is het boeiendste wat er is. Ook vind ik het heerlijk om samen met hen muziek te maken en met gebaren of figuurtjes uit de Duplodoos uit te beelden waar het kinderliedje over gaat. Verder staat met goed weer de deur hier van ’s morgens tot ’s avonds open en mogen de kinderen zoveel buiten spelen als ze maar willen. Pas wanneer een ouder naar huis gaat met een kindje dat uitgeteld is van het ravotten, kan ik met een goed gevoel in de zetel ploffen.’
Minder stoer dan ik eruitzie
‘De job van mijn man kan haast niet meer verschillen van die van mij. Hij werkt namelijk in ploegen als cipier in de gevangenis. Toch stond hij vanaf het eerste uur achter me toen ik aan dit avontuur begon. Een belangrijke voorwaarde, want ons huis ligt altijd vol met speelgoed en joelende kinderen. Ook wanneer hij nachtdienst heeft gehad. Ondanks onze erg verschillende leefwerelden zijn we geen complete tegenpolen. Zeker niet qua uiterlijk. Ook ik zie er niet uit als een brave huismoeder, iets wat veel ouders toch verwachten bij het kennismakingsgesprek. Wanneer ik hen bij dat eerste gesprek in een tanktop ontvang, zie ik hun ogen meteen langs mijn tatoeages glijden. Ook door mijn kapsel en mijn kledingstijl zie ik er stoerder uit dan ik ben. Het is dan fantastisch om aan het einde van een kennismaking te horen dat ik heel anders ben dan wat ze aanvankelijk dachten en dat ik hun vertrouwen heb gewonnen.’
Ik hou ervan om open met de ouders te communiceren en me aan te passen aan hun opvoedingsvisie. Het blijven tenslotte hun kinderen.
‘De band met de ouders is natuurlijk enorm belangrijk. Ik hou ervan om open met hen te communiceren en me aan te passen aan hun opvoedingsvisie. Het blijven tenslotte hun kinderen. Zij bepalen wat ze eten, wat ze wel of niet mogen en hoe ik met bepaald gedrag dien om te gaan. Klikt het op dat gebied echt niet? Dan kunnen zowel de ouders als ik contact opnemen met de regioverantwoordelijke van de Landelijke Kinderopvang waarbij ik ben aangesloten. Zij zorgen ervoor dat iedere ouder terechtkomt bij een onthaalmama op wie ze honderd procent kunnen vertrouwen.’
Alleen maar dankbare klantjes
‘Een vraag die veel mensen me stellen is of het gemis van collega’s en de eenzaamheid me niet te zwaar vallen. Eerlijk? Ik voel me nooit alleen. Alle ouders die hun kindjes naar mij brengen, zijn erg spontaan en doen elke ochtend en avond een babbeltje. Ook praat ik nooit op kinderniveau met de peuters die hier rondlopen, dus ik heb niet het gevoel dat ik volwassen conversaties mis. Bovendien heb ik geen last meer van vervelende klanten zoals in mijn vorige job. De kindjes hier zijn altijd vrolijk en dankbaar. Zijn ze toch eens verdrietig, dan moet ik ze maar even knuffelen en troosten en het probleem is weer van de baan.’
Ik hecht veel belang aan me-time na de werkuren. Zo ga ik wekelijks naar de voetbaltraining en trek ik regelmatig mijn loopschoenen aan.
‘Ik kan me eerlijk gezegd geen beter sociaal contact inbeelden. Ook vind ik het fantastisch om altijd thuis te zijn. Ik zit nooit vast in de file. ’s Morgens wandel ik gewoon de trap af en hup, ik ben op mijn werk. Wel hecht ik veel belang aan me-time na de werkuren. Zo ga ik wekelijks naar de voetbaltraining en trek ik regelmatig mijn loopschoenen aan als ik even mijn hoofd wil leegmaken. Ook kan ik er enorm van genieten om mijn eigen kindjes even bij mijn man te laten en ’s avonds in mijn eentje boodschappen te doen. Verder breng ik mijn vrije momenten natuurlijk het liefst door met mijn eigen gezin.’
Twee werelden
‘Mijn eigen gezin en de opvangkindjes zijn twee werelden die ik de ene keer makkelijk en dan weer wat moeilijker kan scheiden. Wanneer mijn dochter stout is tijdens de opvanguren, behandel ik haar als elk ander opvangkindje. Ik verdeel mijn aandacht ook eerlijk over alle deugnietjes. Alleen wanneer mijn eigen kinderen ’s morgens nog aan de ontbijttafel zitten of eventjes televisiekijken in de zetel en de eerste opvangkindjes aankomen, is het soms jongleren. Maak de opvangkindjes maar eens duidelijk waarom zij niet in de zetel of aan de keukentafel mogen zitten en die twee andere kinderen wel. Ook merk ik aan mijn dochter dat het tijd is voor een nieuwe uitdaging. Elke dag ziet ze haar grote broer naar school vertrekken en andere kindjes naar ons toe komen. Zelf moet ze altijd thuis bij mama blijven. Een fijne plek, maar het zal haar deugd doen wanneer ze binnen enkele maanden ook naar de kleuterschool kan.’
Vreugde versus angst
‘Het mooiste aspect aan de job zijn natuurlijk de lachende gezichtjes van kinderen die zich ontwikkelen en groeien als kool. Wanneer de deur ’s morgens opengaat en ik die armpjes naar me toe zie reiken, smelt mijn hart. Dat is de ultieme motivatie om deze job met passie uit te voeren. Ik kan me geen ander beroep inbeelden dat me zoveel voldoening zou geven. Het is natuurlijk niet alleen rozengeur en maneschijn. Sommige zaken vallen me zwaar. Zo zal ik de tranen moeten verbijten wanneer een kindje voor de laatste keer naar de opvang komt en klaar is om naar school te gaan. Een andere stressfactor is de angst dat er ooit wat mis zou gaan. Ik ben erg streng voor mezelf wanneer de baby’s slapen. Om de haverklap controleer ik of iedereen nog beweegt en ademt.’
Wanneer de deur ’s morgens opengaat en ik die armpjes naar me toe zie reiken, smelt mijn hart.
‘Hoezeer ik ook aan alle voorwaarden van bedjes, matrassen en slaapzakken voldoe, als er ooit echt iets ernstig zou gebeuren, zou ik mezelf dat nooit vergeven. Het is al moeilijk genoeg om een ouder te bellen met de boodschap dat hun zoontje met zijn wenkbrauw op de hoek van de tafel is gevallen en best even naar de spoed wordt gebracht. Elke ouder weet dat het zweet je dan uitbreekt, ook al hebben kindjes nu eenmaal af en toe een ongelukje en hoort een buil of een schrammetje ook bij groot worden. Gelukkig zijn de meeste ouders daar eerder nuchter in en heb ik ogen op mijn rug om alle kattenkwaad in het snuitje te houden. (knipoog)’
