Het is al niet makkelijk als je niet graag in de aandacht staat. Als je op zulke momenten ook nog eens knalrood wordt en iedereen ziet dat je verlegen bent, wil je echt door de grond zakken. Lezeres Elke vertelt over die vaak erg gênante maar soms ook leuke blosjes.
‘Als ik bloos, krijg ik niet gewoon rode wangetjes. Nee, mijn hele hoofd én mijn decolleté kleuren knalrood. Dat had ik als kind al. Op heel veel kinderfoto’s sta ik met rode kaakjes. Als kind dacht ik er niet verder over na. Het begon me pas te storen toen ik naar het middelbaar ging. Plots kreeg ik er opmerkingen over. En hoe meer mensen me erop wezen dat ik bloosde, hoe roder ik werd.’
Presentaties voor de klas
‘Ik word rood als ik het warm heb, als ik het koud heb, als ik iemand tegenkom die ik ken – al is het maar van ziens –, als ik iemand moet aanspreken die ik niet of niet goed ken, als ik met iemand praat, als ik ergens om moet lachen, als ik zenuwachtig ben, als ik opgewonden ben... Er zijn meer redenen om te blozen dan om niet te blozen (lacht). Soms begrijp ik zelfs niet eens waarom ik bloos. Enkele jaren geleden zat ik ergens met mijn vriend en kwam Sepideh uit “Mijn pop-uprestaurant!” binnen. Mijn vriend zag haar niet, maar zag mij wel knalrood worden. Hij dacht dat er iets veel spectaculairders aan de hand was (lacht).
Het heeft er wel voor gezorgd dat ik lang een beetje onzeker was. Op de middelbare school studeerde ik sociaal-technische wetenschappen, een richting waarin we vaak presentaties voor de klas moesten geven, wat ik niet kon zonder knalrood te worden. Dat maakte dat ik er enorm tegenop zag om voor de klas te staan, ik kreeg er zelfs nachtmerries over. Ik weet niet wat het ergste was: de angst om rood te worden of het rood worden zelf. Ik wist dat er gegniffeld zou worden, en dat verlamde me. Nu ik er zo over nadenk, besef ik dat ik vaak rood werd omdat ik bang was dat ik rood zou worden.’
“Miss Tomato Head”, zo noemde mijn leraar me. Hoe kan een volwassen man een meisje nu zo in verlegenheid brengen?
Miss Tomato Head
‘In de klas werd ik er wel een beetje mee uitgelachen. De meeste mensen begrijpen het ook niet zo goed: ze denken dat er altijd een reden is waarom je bloost en weten niet dat het ook zomaar kan gebeuren, omdat iemand je aanspreekt of omdat plots alle aandacht van de groep op jou komt te liggen. Mijn klasgenoten dachten dus dat ik verliefd was wanneer een jongen me aansprak en ik prompt begon te blozen. Maar dat had er meestal niets mee te maken: ik bloos gewoon bij iedereen (lacht). Maar het ergste moment was die keer dat ik eens mijn vinger had opgestoken in de Engelse les. De leraar duidde me aan en toen ik mijn mond opendeed, voelde ik dat ik knalrood werd omdat iedereen mee aankeek. “Miss Tomato Head” noemde de leraar me lachend. Dat begreep ik niet: hoe kan een volwassen man een meisje nu zo in verlegenheid brengen? Het is ondertussen tien jaar geleden, maar ik herinner het me nog, zo hard schaamde ik me op dat moment.
In die periode heb ik ook alles geprobeerd om het te verbergen. Ik smeerde een dikke laag foundation, donkerder dan mijn natuurlijke tint, om mijn blos te verbergen. Het zag er niet uit en nog kwam het rood erdoorheen. Ik heb ook een tijdje een groen getinte crème onder mijn foundation gesmeerd omdat dat die een rode huid zogezegd zou neutraliseren. Niet, dus. Ik zag er heel vreemd en onnatuurlijk uit... Mét een blos.’
‘Het ligt niet aan jou’
‘Of het minder is geworden met het ouder worden? Nee, maar de schaamte om het blozen is wel afgenomen. In het middelbaar ben ik ervoor in mijn schulp gekropen, maar dat doe ik nu niet meer. Ik durf het nu zelfs gewoon te zeggen als iemand me aanspreekt en ik voel dat ik bloos: “Ik word snel rood, het ligt niet aan jou.” Zo vermijd ik misverstanden (lacht). Aan de andere kant: bij mijn vriend word ik voortdurend rood. Als ik hem zie, als hij me vastpakt... Hij moet me nog maar een compliment geven, of ik bloos al. Hij zou zich zorgen moeten maken als ik niet meer rood word in zijn aanwezigheid! Weet je dat ik amper bloos als ik ziek of vermoeid ben? Dan word ik heel bleek en krijg ik amper kleur in mijn gezicht. Ach, ik heb leren accepteren dat ik bloos. Ik kan er toch niets aan doen, ik kan er maar beter mee leren leven.’
Lees ook:
