Het is al niet makkelijk als je niet graag in de aandacht staat. Als je op zulke momenten ook nog eens knalrood wordt en iedereen ziet dat je verlegen bent, wil je echt door de grond zakken. Lezeres Jill over die vaak erg gênante maar soms ook leuke blosjes.
‘Al zo lang ik me kan herinneren, word ik rood op de momenten waarop ik dat het minste kan gebruiken. Wanneer ik al in de belangstelling sta en iedereen naar me kijkt, net dán krijg ik spontaan een hevige blos op mijn wangen. En je zal het zien: altijd is er wel iemand die opmerkt dat ik rood word, met als gevolg dat ik nóg roder word (lacht). Of ik voel zelf dat ik bloos. Dan probeer ik het nog tegen te houden. Niet rood worden, niet rood worden, denk ik dan, maar hoe meer ik dat denk, hoe warmer ik het krijg en hoe roder ik word. “Je hoeft niet zo rood te worden”, hoor ik zó vaak. Alsof dat helpt!’
‘Ik hou er niet van om in de belangstelling te staan en ben vrij verlegen. Maar of die verlegenheid nu ontstaan is door het blozen, of dat ik bloos omdat ik teruggetrokken ben, weet ik niet. Geen idee wat er het eerst was: het blozen of de verlegenheid, maar voor mij zijn die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als ik in het gezelschap ben van mensen bij wie ik me 100 % op mijn gemak voel, zal ik niet snel blozen.’
Rem op mijn sociaal leven
‘Het feit dat ik bloos, heeft me een hele tijd belemmerd. In het middelbaar was ik vrij teruggetrokken. In groep durfde ik sowieso mijn mond niet open te doen, en in de klas nam ik zeker nooit het woord. Nieuwe mensen leren kennen was ook niet makkelijk voor me. Dat ik rood werd, hield me lange tijd tegen om spontaan te zijn. Ik maakte niet snel vriendinnen en was zeker niet het populairste meisje van de klas. Ondertussen heb ik wel een vriendenkring opgebouwd en heb ik een paar erg goeie vriendinnen. Mijn beste vriendin bloost ook heel erg, dus we begrijpen elkaar. Samen staan we sterk (lacht).’
Dat ik rood werd, hield me lang tegen om spontaan te zijn. Ik was zeker niet het populairste meisje van de klas.
‘Het bijzondere is dat ik helemaal het tegenovergestelde ben in het gezelschap van mensen die ik door en door ken en vertrouw. Ik bloos dan hoogst zelden, en als het al eens gebeurt, vind ik het helemaal niet erg. Ik word dan een heel andere persoon: ik praat meer, ben uitbundig en goedlachs. Mijn lief, familie en beste vrienden zijn de enigen die de echte ik te zien krijgen, zonder blos.’
Blozen bij de gynaecoloog
‘Als ik verliefd was, kon je dat meteen aan me zien. Natuurlijk bloosde ik als er een jongen die ik leuk vond in de buurt was. En dan deed ik gegarandeerd iets raars om te proberen te verstoppen dat ik bloosde. Ik bleef dus vaak wijselijk een beetje uit de buurt van leuke jongens. Maar uiteindelijk heb ik toch iemand leren kennen. Ik kan me best voorstellen dat het voor Stein net een voordeel was dat ik rood werd als hij in de buurt kwam; zo wist hij meteen waar hij aan toe was (lacht).’
‘Ik kan nog altijd beginnen blozen als een knappe man me aanspreekt. Dat kan weleens beschamend zijn. Toen ik zwanger was en bij de gynaecoloog op controle moest, verwittigden ze me dat mijn vertrouwde gynaecoloog er niet was, maar dat een assistent me zou onderzoeken. Kwam daar ineens een knappe jongeman binnen. Ik werd vuurrood! Mijn man heeft er nog lang om moeten lachen, maar ik vond het minder leuk.’
Sterker in mijn schoenen
‘Ik heb wel de indruk dat het beter wordt met het ouder worden. Niet zozeer het blozen op zich; als ik bloos, word ik nog steeds even rood als vroeger, maar de momenten waarop ik begin te blozen zijn minder frequent dan in mijn tienertijd. Ik denk dat het toch met zelfvertrouwen te maken heeft, en zeker ook met levenservaring. Hoe ouder je wordt, hoe sterker je wordt. Ik ben volwassener geworden, ben ondertussen mama en heb een tijdje gewerkt. Het leven heeft me ook vaak gedwongen om assertief te zijn en contacten te leggen. Daardoor sta ik nu sterker in mijn schoenen in het dagelijks leven. Ik ben minder zelfbewust en vraag me minder snel af wat mensen van me denken, en dus zijn er ook minder gelegenheden waarop ik begin te blozen. En als ik bloos, trek ik het me minder aan.’
‘Als fashionblogger ga ik geregeld naar events. In het begin was dat een hele drempel, maar het gaat steeds beter. Onlangs was ik op een feestje waar snoep stond uitgestald. Ik nam een macaron en begon die op te eten. “Niet eten!” riep de gastvrouw, “Dat is niet echt.” Ik dacht dat ze een grapje maakte en at verder, maar kreeg al snel door dat die macaron een heel raar smaakje had. Ik werd zo rood als een macaron (lacht). Vroeger zou ik door de grond gegaan zijn van schaamte, nu denk ik: ach ja, iedereen heeft weleens een gênant moment.’
Burlesk tegen blozen
‘Toch blijft zelfvertrouwen een werkpuntje. Daarom doe ik sinds kort aan burlesk, een soort van uitdagende dans. Niet met de bedoeling om mannen te verleiden, maar om je vrouwelijk en verleidelijk te voelen. Daarvoor moet ik heel wat schroom overwinnen, maar ik wil het kunnen. Elke les dans ik voor de andere vrouwen in mijn groep. Dat was heel moeilijk in het begin, maar mijn zelfvertrouwen wordt elke les groter. Het is een overwinning op mezelf. Binnenkort treden we zelfs op. Misschien sta ik dan met een stevige blos op het podium, maar ook met heel veel trots.’
Meer straffe verhalen:
