Het is al niet makkelijk als je niet graag in de aandacht staat. Als je op zulke momenten ook nog eens knalrood wordt en iedereen ziet dat je verlegen bent, wil je echt door de grond zakken. Lezeres Ruth vertelt over die vaak erg gênante maar soms ook leuke blosjes.
‘Als tiener heb ik weleens aan mijn mama gevraagd of er écht niets te doen was tegen blozen. De eerste drie jaar van het middelbaar was ik me er erg van bewust dat ik bloosde en schaamde ik me er heel erg om. Het ergste was het als ik in de klas een vraag moest beantwoorden of als iemand me aansprak en ik dat niet verwacht had. Ik voel het meteen als ik rood word: mijn gezicht wordt warm en gaat steeds meer gloeien. Als ik rustig blijf en me er niet in opjaag, verdwijnt dat gevoel snel, gewoonlijk na een minuutje. Pas als mensen er aandacht op vestigen, wordt het erger en trekt het niet meteen weg.’
Plekje gevonden
‘Ik voelde me de eerste drie jaar van het middelbaar niet zo goed op school. Dat het blozen me toen meer stoorde, had daar zeker mee te maken. In het vierde middelbaar ben ik van school veranderd. Aanvankelijk was het feit dat ik bloosde misschien wel een rem om nieuwe mensen te leren kennen. Ik durfde niets te zeggen in de klas omdat ik wist dat ik dan zou blozen. Maar naarmate ik me beter voelde in de klas en vrienden maakte, speelde het minder een rol. Ik werd nog wel rood, maar ik ging er zeker mijn mond niet voor houden (lacht). Ik had echt het gevoel dat ik mijn plekje had gevonden in die studierichting en in die klas, en mijn zelfvertrouwen groeide.’
‘Hoe zelfverzekerder ik werd, hoe minder ik me ging aantrekken van mijn blos. Ik heb ook wel het geluk gehad dat ik nooit ben uitgelachen om het feit dat ik bloosde. Mensen reageren er eigenlijk meestal heel erg positief op. “Dat is zo schattig!” Mijn vrienden negeren het ondertussen als ze me zien blozen. Waarschijnlijk willen ze mijn ongemak niet vergroten en hebben ze door dat die blos sneller wegtrekt als ze erover zwijgen (lacht).’
Mooi compliment
‘Wanneer ik het meest bloos? Dat was op school, als ik in de klas om mijn mening word gevraagd. Ook toen ik stage deed, komt het vaak voor, bijvoorbeeld als ik me moet voorstellen aan mensen. Maar ik heb er geen stress meer over en schaam me er niet meer om. Zoals op mijn eerste stagedag: ik wist dat de kans vrij groot is dat ik geregeld ging blozen, maar dat was dan maar zo.’
‘Mensen moeten me maar nemen zoals ik ben: zo erg is het toch niet dat je af en toe bloost? Eigenlijk heb ik het zelfs leren appreciëren, dat blozen. Misschien is het zelfs een voordeel: ik ben iemand die haar gevoelens snel uit, en als ik bloos, zien mensen in één oogopslag hoe ik me voel. Als ze iets doen dat me op de zenuwen werkt of als ik me niet op mijn gemak voel, kan ik dat niet verstoppen.’
Mensen reageren er eigenlijk meestal heel erg positief op.’Dat is zo schattig!’, zeggen ze dan.
‘Minder fijn is misschien dat ook jongens het zien als ik hen zie zitten (lacht). Mijn ex-liefje zag ik de eerste keer toen hij op de campus de deur voor mij openhield. Knappe jongen, dacht ik, en ik bloosde. Even later zaten we tegenover elkaar op de tram. We wisselden wat blikken uit en het moet erg duidelijk geweest zijn dat ik hem wel zag zitten, want even later zocht hij contact met me via Facebook. Ik kan me best voorstellen dat het voor een jongen de drempel wel wat verlaagt wanneer een meisje blozend tegenover je zit (lacht). Ik heb het trouwens niet alleen met jongens. Als ik met iemand praat die ik erg bewonder, dan bloos ik ook. En dan vind ik dat helemaal niet erg. Geef toe: eigenlijk is het toch wel een mooi compliment?’
Lees ook:
