Als ze Bo vroegen wat ze later wilde worden, antwoordde ze ‘mama’. Maar Bo is onvruchtbaar. Ze weet sinds zes jaar dat ze geen kinderen kan krijgen. Ze is getrouwd.
‘”Mevrouw, u heeft het MRK-syndroom en u zal nooit kinderen kunnen krijgen.” IJskoud, zonder medeleven en zonder verdere uitleg vertelde de professor me eindelijk waarom ik op mijn tweeëntwintigste nog steeds geen maandstonden had. Ze had niet eens de moeite genomen even te gaan zitten. Ik ben ter plekke ingestort. Hoe kon dit nu? Ik, die al jaren van kinderen droomde, die haar hele leven al “mama” antwoordde op de vraag 'wat wil je later worden?' Dit was zo onrechtvaardig..."'
Als eerste borsten, maar geen maandstonden
‘Dat het zolang heeft geduurd voor ik een diagnose kreeg, is echt onbegrijpelijk. Al sinds mijn dertiende ging ik met mijn mama elk jaar mee naar de gynaecoloog. En hoewel ik ver voor was op mijn leeftijd – ik had als eerste van mijn klas borsten en heupen – bleven mijn maandstonden achterwege. De gynaecoloog zocht er niks achter. “Goh, dat is echt nog vroeg, hoor. Perfect normaal dat je nog niet ongesteld bent.” Op geen enkel moment heeft hij me verder onderzocht. Elke keer opnieuw zei hij dat er niets aan de hand was. Jaar na jaar na jaar. Dus suste ik mezelf met de gedachte dat een dokter het wel beter wist.'
Toen mijn toenmalige vriend en ik luidop begonnen te dromen van kinderen, leek het me beter om naar een andere gynaecoloog te stappen.
'Op mijn zeventiende schreef hij me zelfs de pil voor: misschien zouden de hormonen mijn cyclus wel in gang zetten. Maar na vijf jaar had ik nog mijn maandstonden niet. Toen mijn toenmalige vriend en ik luidop begonnen te dromen van kinderen, leek het me beter om naar een andere gynaecoloog te stappen. Die wees me meteen door naar een specialist. Met alle gevolgen van dien.’
Toekomst in duigen
‘De weken en maanden na het nieuws was ik een wrak. Er waren dagen dat ik niet eens uit bed kwam. Wat had het ook nog voor zin? Mijn hele toekomst was in duigen gevallen. De druppel kwam er toen mijn zusje ons het heuglijke nieuws vertelde dat ze zwanger was. Ik ben rechtgestaan en naar buiten gelopen. Hoe egoïstisch dat ook klinkt, ik kon het gewoon niet aan. Ik was degene van wie iedereen dacht dat ze eerst zwanger zou zijn. Ík wilde graag mama worden. Mijn zus had nooit gedroomd van een gezin. Het leek voor haar zelfs geen must.'
De enige die me leek te begrijpen was mijn beste vriendin, want ook zij kan geen kinderen krijgen.
'Erover praten met haar kon ik niet, en ook met mijn moeder lukte dat niet. Zij was te enthousiast dat ze oma werd. De enige die me leek te begrijpen was mijn beste vriendin, want ook zij kan geen kinderen krijgen. Ze wist hoe zwaar zo'n verdict is, hoe moeilijk het is om ermee om te gaan. Het is dankzij haar dat ik die periode ben doorgekomen. Ze sleurde me uit bed, en nam me mee naar buiten. Willen of niet.’
