'Als ik eerlijk ben, is mijn haar nog het minste van mijn zorgen. Ik ben immers veel meer verloren. Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam kwijt.'
Tine (25) vecht op jonge leeftijd al tegen borstkanker
Borstkanker bij twintigers en dertigers komt zelden voor, maar zeg nooit nooit... De 25-jarige Tine zat in de fleur van haar leven en was volop aan haar toekomst aan het timmeren toen ze de diagnose kreeg nadat ze een knobbeltje had ontdekt in haar linkerborst.
Aanstaande vrijdag, 1 oktober, gaat er naar aanleiding van borstkankermaand een nieuwe editie van De Roze Mars van start. Onder het motto ‘Red borsten met jullie benen‘ roepen ambassadrice Kat Kerkhofs en Pink Ribbon op om in groep te wandelen en een maand lang elke dag minstens 10.000 stappen te zetten. Dat om de strijd tegen borstkanker een duwtje in de rug te geven. En dat is nodig, zeker als je weet dat ongeveer een op de acht vrouwen wordt getroffen door borstkanker. Onder hen de 25-jarige Tine. Zij vecht momenteel tegen de ziekte.
Veel te jong
‘Ik weet dat ongeveer een op de acht vrouwen wordt getroffen door borstkanker, maar ik had nooit gedacht dat ik die diagnose zelf zou krijgen, laat staan op 25-jarige leeftijd. Voor mij was borstkanker een ver-van-mijn-bedshow, tot ik op 4 november 2020 plots een knobbeltje in mijn linkerborst ontdekte. Dat knobbeltje was niet storend. Het deed geen pijn wanneer ik eraan voelde, maar het wekte wel mijn volle aandacht.’
Om een of andere reden kon ik geen vrede nemen met de conclusie van de radioloog. Het was alsof mijn lichaam vertelde dat er meer aan de hand was.
‘Ik probeerde mezelf enigszins te sussen met het idee dat ik geen andere klachten had en naar mijn gevoel veel te jong was om borstkanker te hebben. Maar toen ik dokter Google raadpleegde, botste ik op tal van ernstige scenario’s, wat bij een stresskip als ik voor een angstreactie zorgde, terwijl mijn vriend Roy online had gevonden dat het ook een fibroadenoom (goedaardig gezwel dat vaak voorkomt bij jonge vrouwen, red.) kon zijn. Dat scenario was veel plausibeler, maar toch was ik er niet gerust in en maakte ik een afspraak bij mijn huisarts. De dokter dacht eveneens aan een fibroadenoom, maar om zeker te zijn en mijn ongerustheid weg te nemen, verwees ze me door naar het ziekenhuis voor een echografie.’
‘Vier dagen later werd de echo gemaakt, en nadien stelde de professor de ene na de andere vraag. Tegen die tijd had ik al zodanig veel opgezocht dat ik wist dat hij de symptomen van borstkanker met me aan het overlopen was. Toen de professor zei dat ze nog een mammografie wilden doen, sloeg de paniek helemaal toe, want ik had gelezen dat die zelden wordt gedaan bij vrouwen jonger dan 30 jaar. Maar zodra dat gedeelte achter de rug was, zei de radioloog: “Je mag je aankleden. Het is in orde. Kom over drie maanden nog eens terug.” Ik ben toen huilend naar huis vertrokken. Om een of andere reden kon ik geen vrede nemen met de conclusie van de radioloog. Het was alsof mijn lichaam vertelde dat er meer aan de hand was. Omdat men geen punctie had uitgevoerd, maakte ik diezelfde dag een nieuwe afspraak bij mijn huisarts, die het ziekenhuisverslag al had ontvangen. Om een lang verhaal kort te maken: volgens het verslag had ik tot twee procent kans op borstkanker, wat voor sommigen nihil is, maar voor mij was dat veel. Op vraag van mijn dokter zou de punctie op 12 november alsnog volgen, maar die ging uiteindelijk niet door. Door de radioloog werd ik afgewimpeld met de boodschap: “Noch jij noch de huisarts moet onze deskundigheid in twijfel trekken. Je bent amper 25 en borstkanker komt in je familie niet voor.”’
Rollercoaster zonder eindhalte
‘Na een nieuwe punctie op 24 november, die door mijn gynaecoloog werd voorgeschreven, kreeg ik drie dagen later de diagnose borstkanker. Toen ik het nieuws vernam, zakte de grond onder mijn voeten weg, net als in de films. Volgens de dokter ging het om een kwaadaardige, hormonale tumor en was het gezwel nog relatief klein, wat in mijn voordeel speelde. Maar sinds de diagnose zit ik als het ware op een rollercoaster waar ik niet uit raak.’
Ik koos voor de korte pijn en liet mijn haren afscheren. Ook dat was een geladen moment. Ik denk dat ik toen pas écht besefte dat ik ziek ben.’
‘Ik onderging verschillende bijkomende onderzoeken om uitzaaiingen uit te sluiten en een individueel behandelplan op te stellen. Gelukkig had de kanker zich nog niet verspreid en bleek het erfelijkheidsonderzoek negatief te zijn. Voor ik het goed en wel besefte, lag ik op de operatietafel voor een borstsparende ingreep. Na een periode van herstel werd het fertiliteitstraject opgestart vanwege de chemo die zou volgen en mogelijk nadelig zou zijn voor de kwaliteit van mijn eicellen. Het was een kwestie van een plan B te hebben. Voor de diagnose dachten Roy en ik al enige tijd aan een eigen gezin en stonden we min of meer op het punt om Moeder Natuur haar werk te laten doen, dus ik wilde onze kinderwens vrijwaren. Na een stimulatie met hormonale injecties vond de eicelpunctie plaats en op 6 januari ben ik gestart met de eerste van zestien chemosessies. Chemo sucks big time, en corona maakt de situatie er niet makkelijker op. Door de pandemie moest ik elke chemosessie – uitgezonderd de eerste – in mijn eentje doorstaan en was er niemand die mijn hand even kon vasthouden.’
‘Vooral die allereerste chemo was heel emotioneel: je weet enerzijds dat chemo noodzakelijk is om het K-monster klein te krijgen, anderzijds denk je na over de impact die dat goedje op je lichaam heeft. Na de eerste twee zware chemo’s begonnen mijn lange haren ook in plukken uit te vallen. Omdat ik niet telkens met de neus op de feiten gedrukt wilde worden, koos ik voor de korte pijn en liet ik mijn haren afscheren. Ook dat was een geladen moment, want ik denk dat ik toen pas écht besefte dat ik ziek ben. Ik probeerde me zo sterk mogelijk te houden en positief te blijven, tot ook mijn wenkbrauwen uitvielen en ik ineens een heel ander gezicht had. Maar als ik eerlijk ben, is mijn haar nog het minste van mijn zorgen. Ik ben immers veel meer verloren. Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam kwijt.’
Niet meer de oude
‘Je ondergaat het proces omdat het moet, terwijl je wordt geleefd en totaal geen grip hebt op de situatie. Het is niet leuk om als 25-jarige te denken: zal ik sterven? Ben ik er wel op tijd bij? Zal ik – als ik dit overleef – een gezegende leeftijd bereiken en niet hervallen? Nu de chemosessies eindelijk achter de rug zijn, heb ik alsmaar meer moeilijke dagen. De realiteit begint langzaam maar zeker binnen te sijpelen. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik niet zo oud zal worden en heb het moeilijk met het feit dat ik niet meer de oude Tine ben. Ik voel me twintig jaar ouder dan ik ben; niet alleen mentaal, maar ook fysiek. De ziekte heeft ook een impact op mijn zelfbeeld. Ik ben bijvoorbeeld meer dan zes kilogram aangekomen door vochtophoping, en mijn conditie en spieren zijn onbestaande. De vermoeidheid zit in elke vezel van mijn lijf. Het einde van de behandeling is bovendien nog niet in zicht. Hoewel ik door mijn omgeving goed word ondersteund, zijn goedbedoelde opmerkingen als “Binnenkort is het achter de rug” kwetsend. Voor mij is het hoofdstuk borstkanker immers nog lang niet afgesloten. Weldra start ik met een reeks bestralingen, en omdat de tumor hormonaal was, moet ik nadien nog antihormonale therapie volgen, wellicht voor een tijdspanne van minstens vijf jaar.’
‘Borstkanker heeft niet alleen een impact op mijn leven, maar ook op mijn relatie met Roy. Toen we de diagnose vernamen, barstte hij in tranen uit en zei hij vervolgens: “Ik moet niet wenen, ik moet er zijn voor jou.” Daar ben ik het niet mee eens, want Roy en ik moeten samen door deze storm. Ik ben degene die borstkanker heeft en de behandelingen moet ondergaan, maar hij is degene die het allemaal vanaf de zijlijn beleeft, en dat mag je toch niet onderschatten. Ik geloof bijvoorbeeld dat het voor Roy erg confronterend was toen hij voor de eerste keer mijn kale knikker zag, zeker als je weet dat ik er voorheen bijna als een popje uitzag. Maar als ik op de afgelopen maanden terugkijk, kan ik niet anders dan concluderen dat we hier als koppel sterker uitkomen. Roy is mijn rots in de branding, mijn luisterend oor en mijn troostende schouder.’
‘Ik weet niet wat de toekomst brengt, al ben ik van mening dat positief denken cruciaal is voor het genezingsproces. Ik ben vooral blij dat ik mijn intuïtie volgde, want als ik naar die eerste radioloog had geluisterd en effectief nog drie maanden had gewacht, had het een heel ander verhaal kunnen zijn. Als je op jongere leeftijd met kanker wordt geconfronteerd, delen je cellen zich veel sneller, dus het is goed dat ik zo snel gehandeld heb. Maar ik neem het sommige dokters kwalijk dat ze me niet serieus namen. Het is niet omdat je jong bent, dat je niet ziek kan worden. Het is niet omdat je jong bent, dat je de diagnose borstkanker niet kan krijgen.’
Wil je zelf deelnemen aan De Roze Mars en wandelen in de strijd tegen borstkanker? Je inschrijven kan op pinksupport.pink-ribbon.be.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
