'Ik begon in mijn arm te snijden om mijn woede kwijt te raken. De littekens herinneren me dagelijks aan die periode.'
Els (30) schrijft een brief aan haar pester: ‘Je koos een slachtoffer uit om je frustraties op te kunnen botvieren, en dat was ik.’
Els (30) veranderde van school toen een klasgenoot haar in het derde middelbaar het leven zuur maakte, maar ook in haar nieuwe klas werd ze gepest. Ze zat zo diep dat ze besliste haar middelbaar onderwijs niet af te maken.
Hey meisjes,
Dat ik altijd een buitenbeentje ben geweest, hoef ik jullie niet te vertellen. Zo kwam ik als kleuter al huilend thuis omdat ik werd uitgelachen met m’n kleren, en ook in de lagere school had ik met weinig klasgenoten een klik. Onderhuidse steken, steeds als laatste gekozen worden tijdens de turnles... De klassieke pesterijen, zeg maar.
Eens op de middelbare school liep het gelukkig wat vlotter. In mijn klas zaten een paar toffe vriendinnen met wie ik me goed kon amuseren. Eindelijk had ik m’n plekje gevonden. In het derde middelbaar liep het helaas grandioos mis door jouw komst, A. Het feit dat je je jaar moest overdoen, kon je blijkbaar maar moeilijk verkroppen. Dus koos je een slachtoffer uit om je frustraties op te kunnen botvieren, en dat was ik. Je stookte mijn vriendinnen op, waarna ze zich tegen me keerden. Je stak je afkeer voor me niet onder stoelen of banken. Elke pauze opnieuw beledigde je me of lachte je me uit op de speelplaats, waar iedereen bij stond. Exacte details kan ik me niet herinneren, want ik heb ze bewust verdrongen.
Ik kroop in m’n schulp en begon mezelf in de arm te snijden. Ik moest die woede kwijt en kende op dat moment geen andere manier om mijn emoties te uiten.
Thuis merkten ze al snel dat er iets aan de hand was. Ik kroop in m’n schulp en begon mezelf in de arm te snijden. Ik moest die woede kwijt en kende op dat moment geen andere manier om mijn emoties te uiten. Al die jaren later draag ik er nog steeds, letterlijk, de littekens van mee. Elke dag word ik aan die vreselijke periode in mijn leven herinnerd.
Ik bleef steeds vaker in bed liggen en wilde niet meer naar school. Hoewel ik doodongelukkig was, durfde ik niet aan mijn ouders te vertellen wat er scheelde. Ik schaamde me kapot. Als ik er nu op terugkijk, besef ik pas hoe diep ik heb gezeten. Ik werd almaar depressiever en besliste dat ik niet langer op die school wilde blijven. Ik maakte m’n derde middelbaar af en startte met een schone lei op een nieuwe school.
Het eerste jaar daar was best leuk. De sfeer in de klas was erg gemoedelijk en ik kwam eindelijk tot rust. Maar het jaar daarop liep het opnieuw mis. Ik kwam weer terecht in een klas met zittenblijvers. Sommigen hadden al zo vaak hun jaar moeten dubbelen dat ze al 19 waren. Het begon met flauwe mopjes, maar voor ik het wist, was het dagelijkse kost om door de drie haantjes-de-voorste van de klas elke dag opnieuw uitgelachen en gepest te worden. Toen ben ik gecrasht. Als ik het nog een jaar had volgehouden, had ik mijn middelbaar diploma op zak, maar ik kon gewoon niet meer. Ik was op.
Ik heb mezelf lange tijd niet als vol aanzien. Ik zat slecht in mijn vel en voelde me dik en lelijk.
Vervolgens ben ik een tijdje op de dool geweest. Ik had verschillende jobs, maar voelde dat als ik meer wilde in het leven, ik maar beter weer kon gaan studeren. Ik startte met een opleiding kinderzorg in het volwassenonderwijs. Naar school gaan werd plots weer leuk. Ik zat in een klas met gemotiveerde volwassenen en dito leerkrachten. Dat was zo anders dan wat ik gewend was. Ik heb mezelf lange tijd niet als vol aanzien. Ik zat slecht in mijn vel en voelde me dik en lelijk. Maar dankzij mijn lief en vrienden vond ik mezelf terug.
Ten tijde van de pesterijen is de lokale jeugdbeweging mijn redding en mijn therapie geweest. Via deze brief wil ik mijn leiders Dean en Nathalie graag bedanken voor alles wat ze voor mij hebben gedaan. Dankzij hen stopte ik met snijden. Dean en Nathalie lieten me inzien dat ik wél de moeite waard was. Als ik hen niet had gehad, weet ik niet of ik er vandaag nog zou zijn. Onlangs kwam ik Dean tegen op straat. ‘Goh, Els’, zei hij. ‘Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog. Je was zo schuchter. En kijk nu wat voor felle madam je bent geworden.’ Heel eerlijk? Hij heeft gelijk. Ik kom van heel ver.
Met deze brief wil ik jullie, mijn pesters, laten weten dat jullie me niet klein hebben gekregen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom jullie het op mij gemunt hadden. Was ik een makkelijk slachtoffer omdat ik wat stiller was? Omdat jullie wisten dat ik niets zou durven terug te zeggen? Nu ik als interimleerkracht werk, grijp ik altijd zo snel mogelijk in als ik pestgedrag ontdek in de klas. Het is cruciaal om pestgedrag zo vroeg mogelijk in de kiem te smoren, daar ben ik van overtuigd. Pesters komen vaak uit een ongelukkige thuissituatie en reageren hun emoties af op een ander. Ze nemen een paar volgers onder de arm, zoeken een slachtoffer uit en vernederen die persoon tot op het bot.
Als je nooit gepest bent geweest, kan je je niet inbeelden in hoeverre pesterijen al die jaren later hun sporen nog kunnen nalaten.
Als je nooit gepest bent geweest, kan je je niet inbeelden in hoeverre pesterijen al die jaren later hun sporen nog kunnen nalaten. Maar vandaag gaat het super met mij. Ik heb een lief, een job, een appartement, toffe vrienden... Maar die periode blijft een donkere vlek in mijn leven. In de media lees je vaak dat mensen uit het leven stappen omwille van een pestsituatie. Het gaat daarbij ook vaak om volwassen mensen die op latere leeftijd nog worden gepest op het werk. Dat gaat mijn verstand te boven. Zelfs volwassen mensen zijn daar niet immuun voor. Via deze brief wil ik een boodschap meegeven aan kinderen én volwassenen: wees niet zo hard voor elkaar. Niemand zou zulke schrijnende toestanden mogen meemaken. Elke persoon is de moeite waard.
Els
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
