'Ik denk dat het nog altijd niet echt is doorgedrongen.'
Britt overleefde 7 jaar geleden de busramp in Sierre
Als ik de bus neem, zet ik me nu altijd op dezelfde plaats als op de bus naar Sierre. Waarom? Dat moet gewoon.
Het was nacht en bijna iedereen sliep op de bus. Daardoor herinner ik me niks van de klap. Ik ben pas wakker geworden in een Zwitsers ziekenhuis. Zes dagen heb ik in coma gelegen. En daarna zag ik ineens mama, papa en mijn broer aan de rand van mijn bed, in een vreemde kamer. Papa vertelde me wat er gebeurd was en welke vrienden ik verloren was. Maar het drong niet tot me door. Ik zat compleet onder de pijnstillers. Mijn schedel was een deel verbrijzeld. Mijn enkel en hiel waren gebroken. Ik had twee open beenbreuken. Mijn elleboog, oogkas en ook drie nekwervels waren gebroken.
Bikkelharde revalidatie
Alles bij elkaar heb ik ruim twee maanden in het ziekenhuis gelegen en verschillende operaties ondergaan. Het is een mirakel dat ik geen hersenbeschadiging heb opgelopen. De revalidatie die daarop volgde was hard. Bikkelhard. Ik heb vaak gehuild van de pijn. Maar mijn droom om te kunnen basketten op topniveau hield me overeind. Na een jaar stond ik weer op het veld. Maar van topniveau was nog lang geen sprake. De overbeschermende houding van mijn familie heeft het me de voorbije jaren niet altijd gemakkelijk gemaakt. Ik begrijp hen wel, maar ik ben jong en wil mijn leven terug oppikken.
Het kerkhof waar mijn vrienden begraven liggen, heb ik nog niet bezocht. Dat kan ik nog altijd niet.
Terug naar de tunnel
Veel mensen vragen me nu hoe het voelt om te beseffen dat ik aan de dood ontsnapt ben. Maar heel eerlijk? Ik denk dat dat nog altijd niet echt is doorgedrongen. Ik ben ondertussen teruggekeerd naar de tunnel in Sierre en heb een bijzondere boodschap geschreven op de muur. Het kerkhof waar mijn vrienden begraven liggen, heb ik nog niet bezocht. Dat kan ik nog altijd niet. Natuurlijk heeft het ongeval mij een zwaar trauma bezorgd. Het verlies van zo veel vrienden, doet intens veel verdriet. Maar hulp van een psycholoog heb ik altijd geweigerd. Een vreemde begrijpt niet wat ik voel. Met de littekens probeer ik te leren leven. En ik blijf hopen om ooit opnieuw te kunnen basketten zonder pijn.
Busritueel
Ik probeer nu vooral op eigen houtje een nieuwe toekomst op te bouwen. Met vallen en opstaan. Sommige dagen gaat het goed, andere voel ik me rot. Ik was 11 toen het ongeval gebeurde en ben precies in één klap volwassen geworden. Mijn droom om professioneel te basketten heb ik laten varen. Ik droom er nu van om kinderadvocaat te kunnen worden. De bus durf ik ondertussen opnieuw te nemen. Het is zelfs een bijzonder ritueel geworden. Ik zet me nu altijd op dezelfde plaats als waar ik zat op de bus naar Sierre. Waarom? Dat kan ik niet uitleggen. Het moet gewoon. Als herinnering aan mijn vrienden.
Interview: Jill De Bont
Foto’s: Joost Joossen
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
