Sommigen werden tijdens de coronacrisis close(r) met hun buren, anderen groeiden (verder) uit elkaar. Katrien (25) behoort jammer genoeg tot die laatste categorie. Erger nog: haar bovenburen maken haar het leven zuur.
‘Toen ik al twee jaar werkte en er financieel klaar voor was, kriebelde het om de ouderlijke woning te verlaten. Vorige zomer, na een lange zoektocht, had ik eindelijk het huurappartement van mijn dromen gevonden. Een betaalbare nieuwbouw op een toplocatie: dicht bij het centrum en het bruisende leven, maar ook vlak bij de natuur. Beter kon niet. Ik keek er erg naar uit om op eigen benen te staan. Maar op de dag dat ik verhuisde, viel ik van mijn wolk en begon de ellende.’
Onbeleefd en agressief
‘Ik woon onder een koppel veertigers, die een maand voor mij zijn ingetrokken en niets anders doen dan dag en nacht ruziemaken. Ze tieren zo luid dat ik zonder overdrijven elk woord van hun discussies kan verstaan, in die mate dat ik me gewoonweg niet meer kan concentreren. Daarom loop ik overdag rond met een geluidsdempende koptelefoon en ’s nachts draag ik steevast oordoppen, anders is de situatie onhoudbaar. Het afgelopen jaar heb ik hen meermaals gevraagd of ze rekening kunnen houden met hun buren, maar dat heeft een averechts effect. Tegenwoordig durf ik het zelfs niet meer te vragen, want sinds ik de politie erbij heb gehaald, word ik regelmatig uitgescholden voor trut. Bovendien zijn ze allebei niet vies van alcohol, waardoor ze nog onbeleefder en agressiever uit de hoek komen.’
Ik zit er weleens mentaal doorheen. Door mijn bovenburen voelt mijn huis niet als een thuis aan en dat is echt doodjammer.
‘De wijkagent en lokale politie steunen mij, al kunnen ze helaas niet veel doen. Ze zeggen dat ik de politie moet blijven bellen bij overlast, zodat er aan dossieropbouw gedaan kan worden. Allemaal goed en wel, maar ik voel me daar niet altijd comfortabel bij. Eind vorig jaar, nadat ik tal van geluidsopnames had gemaakt, ben ik naar het vredegerecht gestapt, maar het koppel ontkent natuurlijk alle overlast. Daarom concludeerde de vrederechter dat beide partijen niet overeen te komen zijn, terwijl hij naar geen enkel bewijsstuk heeft gekeken. Met de boodschap “Als ik jou was, zou ik op zoek gaan naar een ander appartement” sloot hij de zitting af, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Met z’n tweeën heb je veel meer opties, maar ik ben alleen en het geld groeit me ook niet op de rug.’
‘Het afgelopen jaar was heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik zit er weleens mentaal doorheen. Ik jaag me enorm op waardoor mijn hart tekeergaat en ook mijn slaap en werkprestaties zijn al lang niet meer kwalitatief. Door mijn bovenburen voelt mijn huis niet als een thuis aan en dat is echt doodjammer.’
Lees ook:
