Ongeveer drie op de tien Belgen hebben een allergie. Die kan zich uiten in een verstopte neus en tranende ogen, maar ook in levensbedreigende
situaties. In het geval van Caroline (27) is het dat laatste.
‘Ik ben al mijn hele leven allergisch voor pinda’s, noten en soja. Mijn ouders deden alles om te vermijden dat ik met die voedingswaren in contact kwam. Dat ging jaren goed, tot ik op mijn elfde – nota bene op vakantie in Spanje – een hapje nam van de maaltijd van mijn zus. Ik wist niet dat het gerecht noten bevatte en kreeg een anafylactische shock. Een vrouw die zelf een extreme bijenallergie had, herkende mijn reactie, kwam meteen met haar EpiPen af en had al een ziekenwagen gebeld. Enkele minuten later lag ik in de mug en werden er adrenalinespuiten toegediend door het verplegend personeel.’
Door het oog van de naald
‘Tot een jaar geleden belandde ik ongeveer driemaal per jaar op de spoedafdeling door mijn allergieën, meestal omdat ik per ongeluk toch iets verkeerds at. Geen pinda’s, maar zaken waar ik minder allergisch voor ben, zoals bijvoorbeeld een type noot. Als dat gebeurt, ga ik altijd uit voorzorg naar het ziekenhuis, want het is moeilijk om de ernst ervan in te schatten.’
Drie keer vroeg ik duidelijk of het gerecht écht geen noten bevatte. Toch kreeg ik een anafylactische shock.
‘Sinds vorig jaar ben ik éxtra voorzichtig, want toen kroop ik door het oog van de naald. Na het eten van een hapje op de stand van een toprestaurant – waarbij ik drie keer duidelijk vroeg of het geen noten bevatte – kreeg ik een anafylactische shock. Godzijdank weet mijn beste vriendin welke allergieën ik heb en wat ze in zo’n situatie moet doen. Ze diende meteen een EpiPen toe, belde een ambulance en bracht me naar buiten. Omdat ik het bewustzijn verloor, stopte ze de eerste auto die ze zag en smeekte ze de bestuurder om me naar het UZA te brengen. Nog geen vijf minuten later waren we ter plaatse en kreeg ik de medische hulp die ik nodig had. Die snelle interventie redde mijn leven, maar zoiets laat wel zijn sporen na. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn vriendin die getuige was en dagelijks met eten bezig is.’
Allergiepaspoort
‘Sinds die aanval belandde ik gelukkig niet meer op de spoeddienst en kreeg ik geen nieuwe anafylactische shock. Ik heb altijd twee EpiPennen bij me, ook als ik alleen een koffie drink op een terras. Je weet maar nooit.
‘Als ik buitenshuis een maaltijd bestel, zeg ik standaard welke allergieën ik heb. Soms word ik scheef bekeken, maar ik geef het altijd mee, want voor mij is een lepel die in aanraking komt met soja, noten of pinda al genoeg om een heftige allergische reactie uit te lokken. Als ik het gevoel heb dat een ober of chef me niet serieus neemt, laat ik mijn allergiepaspoort zien. Dat deed ik vroeger niet.’
30 minuten van een ziekenhuis
‘Ik reis supergraag en vaak, maar op vakantie gaan is een uitdaging, al hangt het van de bestemming af. In België zijn ze vaak heel laks met dit type allergie, maar er zijn landen zoals Engeland – mijn volgende vakantiebestemming – waar ik op restaurant een pindavrij menu kan bestellen, zalig!‘
Voor een reis stippel ik een route uit waarbij ik altijd maximaal een halfuur verwijderd ben van een ziekenhuis.
‘Verre reizen naar exotische oorden in Azië of Latijns-Amerika vergen veel meer voorbereiding. Allergie is iets typisch westers: de lokale bevolking kent het meestal niet. Leg zoiets maar uit als je de taal niet spreekt. Daarom heb ik uit voorzorg altijd een uitleg op zak in de landstaal, en als ik het niet voor de volle honderd procent vertrouw, eet ik Aïki Noodles of droge koeken die ik vanuit België meeneem. Iets eten van een foodtruck in Vietnam of Thailand is voor mij geen optie. Voordat ik op vakantie vertrek, zeker bij rugzakreizen, stippel ik op voorhand een route uit waarbij ik altijd maximaal een halfuur verwijderd ben van een ziekenhuis. Het is niet leuk dat ik daar rekening mee moet houden, maar voor mij is het de veiligste manier om te reizen.’
Meer straffe verhalen:
