‘Ik vond een borst verliezen zoveel erger dan mijn haar verliezen, want haar groeit terug, maar een borst niet.’
Chloé (36) kreeg borstkanker: ‘Ik ben écht bang geweest. Vooral om mijn kinderen achter te laten.’
In oktober spenderen we graag nog net iets meer aandacht aan de strijd tegen borstkanker. Chloé Clauwaert (36), moeder van twee zonen én twee pluskinderen, ontdekte twee jaar geleden een knobbeltje in haar borst. Wij spraken haar over haar borstkankerdiagnose.
‘Voor ik ziek werd, was mijn leven vrij normaal. Als mama van twee kinderen (toen zeven en acht jaar oud) én twee pluskinderen ging alles zijn gangetje. Ik was fulltime aan het werk en deed samen met mijn vriend aan triatlons. Topfit en alles wel dus, tot ik op mijn 34ste een knobbeltje in mijn borst ontdekte.’
Wat deed je toen?
‘Ik voelde iets in mijn linkerborst en ging er met een bang hartje mee naar de dokter, maar die liet na een echografie weten dat er echt totaal niets was om me zorgen over te maken. In die mate dat hij me het gevoel gaf dat ik zijn tijd had verdaan. Gewoon opgehoopte klieren, dat was wat ik toen als uitleg kreeg.
Een aantal maanden later begon dat knobbeltje alsmaar groter te worden en kreeg het ook een ongemakkelijk, beetje pijnlijk gevoel. Ik heb toen toch mijn instinct gevolgd en maakte een afspraak bij de gynaecoloog. Die sprak tijdens de echografie de gevreesde woorden uit: “Ik word niet blij van deze beelden”. Die zin is me altijd bijgebleven.’
Begon de behandeling dan meteen?
‘Het was toen 16 augustus 2022 en nog geen twaalf uur later lag ik onder de scanner en werd er een punctie uitgevoerd. Door het feit dat ze me overal begonnen tussen te nemen, wist ik eigenlijk al genoeg. Toch bleef ik ergens hopen dat het toch niet dat was. Ik moest negen dagen wachten op de resultaten – de langste negen dagen van mijn leven. 25 augustus kreeg ik de diagnose van borstkanker.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Daarna volgde al snel een PET-scan om te kijken of er uitzaaiingen waren. Die angst was eigenlijk nog de ergste van al. Ik had al snel de klik in mijn hoofd gemaakt dat ik borstkanker had, maar bleef positief over hoe ik daaruit zou komen. Zolang ik maar geen uitzaaiingen had.’
Wat kreeg je toen als resultaat?
‘Daar kwam uit dat de kanker tot in mijn oksel zat. Relatief goed nieuws, want het kon natuurlijk erger, maar ik wist wel dat de oksel de poort naar de rest van mijn lichaam was. Begin september startte ik met de chemotherapie. Ik kreeg zes maanden chemo, mijn linkerborst werd geamputeerd en toen volgde ook nog een maand elke dag bestralingen.
En zo veranderde mijn leven plots heel snel. Van mijn bezoekje bij de gynaecoloog tot mijn eerste chemobehandeling, daar zat nog geen maand tussen. Ineens was ik ziek, terwijl ik me toen eigenlijk niet ziek voelde. Ik was misschien iets meer moe, maar dat heeft iedereen weleens. Je gaat dus van gezond en topfit naar superziek, dat was een heel raar gevoel.’
Dacht je al snel aan een borstreconstructie?
‘Er werd een poging gedaan tot een borstreconstructie, maar die mislukte. Ik heb het daar even heel lastig mee gehad, maar ben blij met het alternatief dat ik nu gebruik. Een plakprothese – die ik mijn kipfilet noem – die ik elke ochtend opplak en er ‘s avonds weer afhaal. Het grootste pluspunt daaraan is dat ik mijn oude bh’s opnieuw kan dragen. Dat geeft me toch een beetje meer het gevoel dat ik mezelf ben.’
Heb je je vaak niet als jezelf gevoeld?
‘Ik heb wel vaak het gevoel gehad dat ik mezelf aan het verliezen was. Lichamelijk verandert er veel en je ziet er gewoonweg niet meer als jezelf uit. Mentaal is het dan weer alles tegelijk én viel sporten als mijn uitlaatklep weg. Het is alles heruitvinden op dat moment. Niets is meer hoe het was.’
Voel je je ondertussen terug de oude?
‘Dat gevoel is stilaan aan het terugkomen, maar momenteel neem ik nog steeds chemopillen en hormoontherapie dus er gaat dagelijks nog wat vuiligheid door mijn lijf. En dat voel ik wel.’
Ben je door die behandeling in je menopauze geraakt?
‘Klopt. Ik weet soms nog steeds niet goed hoe ik me daarbij voel. Maar één ding is heel belangrijk: ik had mijn kinderen al. Moest dat niet het geval zijn en als ze me dat hadden afgepakt, dan had dat echt een drama geweest. Ik heb altijd al een kinderwens gehad en ben dan ook jong mama geworden. Gelukkig, denk ik nu, want dat had een heel ander verhaal geweest.’
Je bent een manusje-van-alles. Was het moeilijk om dingen los te laten?
‘Vooral het sporten vond ik moeilijk om los te laten. Moest ik nu een fervente lezer geweest zijn, had ik mijn hobby gewoon kunnen verderzetten. Maar als je triatlons meedoet, is dat geen optie meer. Gelukkig is er nog een andere hobby waar ik opeens wél tijd voor kreeg: kunst. Dat heb ik terug wat opgepikt tijdens mijn behandelingen. Zo heb ik het winnende lintje van Pink Ribbon ontworpen en geef ik volgende week een expo in de Zavel in Brussel.’
Check de kunst van Chloé op haar Instagrampagina.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wat vond je het moeilijkste aan je traject?
‘Dat mijn wereld even op stop werd gezet, terwijl iedereen gewoon verder ging. Mijn omgeving kon nog werken en genieten van hun sociaal leven, maar ik stond stil. Dat vond ik lastig. Daarnaast was ook mijn borst verliezen een moeilijk gegeven. Ik vond dat toen zoveel erger dan mijn haar verliezen, want haar groeit terug, maar een borst niet.’
Vond je troost bij lotgenoten?
‘Tijdens mijn oncologische revalidatie in het UZ in Jette, miste ik wel de aanwezigheid van jonge mama’s met kanker die begrepen hoe ik me voelde. Ik ben daarnaar op zoek gegaan en kwam bij Powder Days terecht, een organisatie uit Nederland. Zo ging ik vorig jaar met een groepje van twaalf lotgenoten een week naar Frankrijk om te kajakken. Dat heeft me écht deugd gedaan. Nederlanders zijn ook veel vaker open over zo’n zaken, die durven dingen te delen.’
Vind jij het soms moeilijk om erover te praten?
‘Dat valt mee. Al doe ik het misschien niet altijd genoeg. Maar dat gaat ook niet met iedereen makkelijk. Mijn mama heeft bijvoorbeeld nog nooit het woord kanker uitgesproken. Ze zegt het op een andere manier waardoor ze dat woord eigenlijk niet over haar lippen moet krijgen.’
Hoe zie jij de toekomst?
‘Ik merk dat er soms nog wat angsten de kop opsteken. Nu hoorde ik bijvoorbeeld onlangs weer dat één op vijf hervalt. Dat spookt dan constant door mijn hoofd, dat kleeft aan mijn lijf, terwijl dat geen nieuwe informatie is. Dan denk ik: een kans op vijf, maar ik had een zware diagnose. Ik ben ook nog jong, dus heb gewoon nog meer tijd om te hervallen. Zou de kans bij mij dan één op twee zijn? Dat blijft dan even hangen in mijn hoofd.’
Ben je vaak bang geweest?
‘Ik ben écht bang geweest. Vooral om mijn kinderen achter te laten. Minder voor mezelf, maar voor hen. Als ik daarover begin na te denken, dan krijg ik het heel moeilijk.’
Hoe hebben zij je ziekte ervaren?
‘Mijn kinderen hebben het wel lastig gehad, vooral met een kale mama. Ik had geen wimpers of wenkbrauwen en zag er voor hen als een alien uit. Een pruik heb ik twee keer proberen dragen, maar ik voelde me daardoor niet mezelf. Ik zag meer van mezelf in de spiegel met een sjaaltje op dan met een pruik op mijn hoofd. Met een pruik voelde ik me verkleed.’
Heb je advies voor jonge mama’s die net als jij een knobbeltje ontdekten?
‘Omring je met positieve mensen. Mijn vriend en mijn mama zijn goud waard. Die hebben me enorm – en nu nog steeds – geholpen en gesteund. Verder heb ik altijd van dag tot dag geleefd. Onthoud dat als je een slechte dag hebt tijdens de chemo, die ook voorbij zal gaan. En wees blij dat het je kinderen niet zijn. Dat zou een miljoen keer zo erg zijn.’
Wil je Pink Ribbon graag steunen? Bekijk alle acties hier.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
