Voor sommigen is de geboorte van hun baby het allermooiste geschenk. Maar niet voor iedereen. Chloé is alleenstaande mama van een tweejarig meisje, en vertelt waarom een natuurlijke band tussen moeder en kind niet altijd zo vanzelfsprekend is.
‘Het ging al een tijdje stroef tussen mijn partner en mij. Ik was ontzettend bang voor de veranderingen en rompslomp die bij een relatiebreuk komen kijken. Daarom bleef ik bij hem, tot hij mij bedroog. Toen maakte ik de klik: ik durfde hem eindelijk te verlaten. Twee weken later ontdekte ik dat ik zwanger was. De pil nam ik al een tijdje niet meer zo regelmatig, omdat ik ervan overtuigd was dat dat niet meer nodig was...’
‘Ik dacht meteen aan een abortus. Maar die relatie, die zes jaar had geduurd, had me gebroken. Zo erg dat ik al mijn zelfvertrouwen had verloren en nergens nog beslissingen over kon nemen. Daarom had ik ook zo lang gewacht om die toxische relatie te beëindigen. Ik wilde de zwangerschap stopzetten, maar deed het uiteindelijk niet. Ik heb nachtenlang gedroomd dat de zwangerschap afgebroken zou worden. Ik wilde geen kind, en al helemaal niet van mijn ex.’
Ik voelde me leeg. Ik wilde helemaal niet zwanger zijn, maar ik was niet in staat om een beslissing te nemen.
Een afkeer
‘Twee jaar geleden werd ik mama van een dochtertje, terwijl ik gehoopt had op een jongetje. Voor mij was dat een slecht voorteken. Toen ik haar voor de eerste keer in mijn armen had, kreeg ik een afkeer. Ik had afgezien tijdens de geboorte en voelde me verdrietig dat ik zonder het bijzijn van een partner moest bevallen. Dat moederinstinct was niet voor mij weggelegd.’
Iedereen zei me hoe moedig ik was... Maar vanbinnen voelde ik helemaal niets.
‘De eerste dag kreeg ik continu bezoek. Ik glimlachte en omhelsde mijn dochtertje, ik zag eruit als een stralende, kersverse mama. Iedereen zei me hoe moedig ik was... Maar vanbinnen voelde ik helemaal niets. Toen het bezoek vertrok en mijn dochter begon te huilen, troostte ik haar niet. De verplegers kwamen binnen en ze stopte onmiddellijk. Ik voelde me een slechte moeder. En dat voelde zij ook aan.’
Geen liefde en affectie
‘Het idee dat ik dag én nacht alleen voor mijn baby zou moeten zorgen, was angstaanjagend. En toch krijg ik het al twee jaar lang voor elkaar. Ik verzorg haar zo goed en bewust mogelijk. Ze heeft een normale routine, ik lees haar verhaaltjes voor bij het slapengaan, in het weekend neem ik haar mee naar de speeltuin...’
‘Iedereen rondom me vindt dat we goed bij elkaar passen, dat we een goede band hebben. Maar niemand weet hoe ik me écht voel. Ik haat haar niet, maar ik hou ook niet van haar. Als ik de tijd kon terugdraaien zou ze hier nu niet zijn. En daar voel ik me vreselijk schuldig over. We geven elkaar nooit een spontane knuffel bijvoorbeeld, terwijl mijn eigen moeder wel van fysiek contact houdt.’
Wanneer ik bij haar ben en Marie zich pijn doet, vraagt ze naar haar oma in plaats van naar mij. De waarheid komt uit de kindermond...
‘De vader is volledig afwezig in dit verhaal, al sinds ik hem vertelde dat ik zwanger was. Het interesseerde hem niet. Volgens mij zou het goed zijn voor Marie en mij als ze eens een weekend bij haar papa zou doorbrengen. Zo zou ik eindelijk wat tijd voor mezelf hebben. Ik ben jaloers op mijn vrienden die hun kind in co-ouderschap kunnen opvoeden en de taken kunnen verdelen. Ik wou dat ik me niet constant over Marie zou moeten ontfermen.’
Een slechte mama
‘Niemand weet hoe ik me voel, omdat het niet iets is waar je gemakkelijk over kan praten. Het is een taboe. Mijn mama voelt dat er iets scheelt, maar we kunnen het er niet over hebben.’
‘Daarom ben ik blij om eindelijk mijn verhaal te kunnen delen dat ik al twee jaar voor mezelf hield. Ik voelde me een slecht mens. Ik trek me op aan het feit dat Marie niets te kort komt. We doen nog steeds leuke dingen samen, maar dat gevoel van afwijzing blijft me achtervolgen. Waarom kan ik niet van haar houden?’
Lees ook:
