Je hoeft helemaal niet oud te zijn om je eenzaam te voelen, het kan iedereen overkomen. Cloë (25) is een expat-kind. Sinds ze in België woont, staat haar sociaal leven op een laag pitje...
‘Op mijn 8ste kreeg mijn papa een jobaanbieding en verhuisden we naar Luxemburg. Ik ging naar de Europese school, waar ik vrienden van allerlei nationaliteiten had. Na het middelbaar ging bijna iedereen naar zijn of haar thuisland of naar Engeland om verder te studeren, terwijl mijn oog op België viel. Ik was achttien toen ik in mijn eentje naar Antwerpen kwam. Ik zat op kot in een nieuwe stad en had geen familie, vrienden of kennissen in de buurt, wat sowieso al een aanpassing was. Dankzij mijn opleiding leerde ik wel nieuwe mensen kennen, maar het merendeel pendelde heen en weer, met als gevolg dat ik vaak alleen op mijn studio zat. Na een tijdje begon ik de eenzaamheid te voelen. Ik miste mijn familie en spijbelde regelmatig zodat ik vroeger naar huis kon vertrekken, om toch maar niet eenzaam te zijn.’
Bezig blijven
‘Door de eenzaamheid voelde ik me minder goed in mijn vel. Ik kwam op een punt dat ik wel iets moest ondernemen om die vicieuze cirkel te doorbreken. Na twee sessies bij een psycholoog herpakte ik me en nam ik extra activiteiten op mij. Zo schreef ik me in voor een taalcursus Italiaans, volgde ik naailessen en behaalde ik mijn diploma van make-upartieste. Die zaken interesseerden me, maar ik deed het vooral om meer sociaal contact te hebben en niet constant alleen te zitten. Bezig blijven, was de boodschap. Dat wierp z’n vruchten af, maar ik begon me vooral minder eenzaam te voelen toen ik voor mijn stage naar Washington DC vertrok. Vanaf de aankomst werd ik opgevangen door mijn medestudenten en hun vrienden. Ik had altijd iets te doen. Van eenzaamheid was geen sprake meer.’
Eén vriendin
‘Nu ik sinds een jaar voor een nieuwe opleiding opnieuw in België ben, staat mijn sociaal leven weer op een laag pitje. Ik heb één goede vriendin met wie ik wekelijks afspreek, de rest zijn kennissen. Ik heb geen sociaal vangnet om op terug te vallen en woon ook niet meer in een grote stad, wat het nog moeilijker maakt om anderen te leren kennen. Ik zit niet depressief thuis, al heb ik soms wel het gevoel dat ik de boot heb gemist. Dat is frustrerend. Ik heb vrienden overal ter wereld en toch voel ik me eenzaam in België. Ik probeer me bezig te houden en combineer mijn studie met een job. Sinds februari heb ik een kat, wat toch veel doet tegen de eenzaamheid, maar ik zou het geweldig vinden mocht iemand een social group voor jongeren in België oprichten om samen activiteiten te ondernemen. Dan schrijf ik me meteen in!’
Meer straffe verhalen:
