'Ik moest en zou uit die rolstoel stappen en weer dansen.'
Danseres Greet raakte verlamd in een ongeluk
Ik moest en zou uit die rolstoel stappen en weer dansen.
10 mei 1998. De dag dat mijn leven met mijn grote liefde Sven, voorgoed uit elkaar gerukt werd.
Het was Moederdag en we waren op de terugweg van het communiefeest van Svens nichtje. Ik was 18, vormde al drie jaar een koppel met Sven en leefde voor mijn grote passie, klassiek ballet. Tien uur per week stond ik in de balletzaal en droomde ik luidop van een eigen dansschool. Sven steunde mij volop. Hij was mijn grootste fan.
Het beeld van mezelf in de gracht, schreeuwend om hulp en doodsbang om te sterven, staat in mijn geheugen gegrift.
Het communiefeest liep stilaan op z’n einde toen ik bij Sven achter op de motor kroop. We zouden die avond nog samen op stap gaan, maar dan raakten we plots betrokken in een ernstig ongeval. De klap was verschrikkelijk. Sven was op slag dood, ik raakte levensgevaarlijk gewond. Mijn bekken was verbrijzeld, mijn buikspieren afgescheurd, ik had een open breuk in mijn voet en liep ernstige inwendige bloedingen op. Veel herinner ik me niet meer van de klap, ik zweefde tussen leven en dood. Enkel het beeld van mezelf in de gracht, schreeuwend om hulp en doodsbang om te sterven, staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Net zoals het moment waarop ik merkte dat ik mijn benen niet meer kon bewegen. Hoe hard ik ook wilde, en probeerde... Er gebeurde niets.
Mijn wereld stortte in
Als jonge, gepassioneerde ballerina met een duidelijke droom voor ogen, zag ik in één klap mijn hele wereld instorten. Het ongeval had mij alles afgenomen. De liefde van mijn leven en mijn mooiste toekomstdroom... Sven was alles voor mij. Hij was mijn beste maatje, mijn grote liefde, mijn steun en toeverlaat, en grootste fan. En plots bleef ik alleen achter, met immense pijn, verdriet, boosheid en onmacht.
Ik moest de ene na de andere zware operatie ondergaan. Er werden stalen pinnen in mijn bekken en heupen geplaatst, ik kreeg externe fixators, mijn voet werd met stalen plaatjes weer in elkaar gezet, en er werd een net in mijn buik geplaatst. Ik ben door een heel zware periode gegaan. Op een bepaald moment, vlak voor de zoveelste operatie, heb ik de dokters zelfs gesmeekt om me gewoon te laten gaan.
Ik móést opnieuw leren lopen!
Maar uiteindelijk kreeg mijn vechtlust toch weer de bovenhand, en vond ik weer de moed om door te gaan. Ik moest en zou opnieuw leren lopen. En vooral opnieuw leren dansen! En ik zou dat doen voor Sven. Met de steun van mijn hele familie, de familie van Sven, mijn vrienden en vriendinnen, klasgenoten, leerkrachten en de directie van mijn school, ben ik het gevecht aangegaan.
Twee maanden na het ongeval mocht ik het ziekenhuis verlaten. Thuis werd de woonkamer overhoopgehaald, zodat er plaats was voor een ziekenhuisbed en ik me met mijn rolstoel kon bewegen. Dagelijks kwamen er een verpleegster en een kinesist langs. Maar dat was niet genoeg voor mij. Eind juli werd ik opgenomen in het Pellenbergziekenhuis van Leuven om zwaar te revalideren. En van dan af heb ik het uiterste van mezelf gevraagd, met één duidelijk doel voor ogen. Ik moest en zou uit die rolstoel stappen en weer dansen. Doordat ik enorm vermagerd was na het ongeval, ik woog nog amper 38 kilo, mocht ik vrij snel voor het eerst weer op mijn voeten proberen te steunen. Die eerste keer weer rechtop staan, tussen de barres, gaf me een geweldig gevoel. Dagenlang oefende ik keihard en ging ik tot het uiterste van mijn krachten. En dat heeft geloond. Toen ik een dikke maand later naar huis mocht, kon ik weer lopen met krukken. Ik was zo fier als een gieter!
Zware emotionele weerslag
In september ben ik weer naar school gegaan en de opleiding tot lerares begonnen. Met mijn krukken ging ik zelfs alleen op kot. Het werd een zwaar jaar, met ups en downs, waarin ik ook een zware emotionele weerslag kreeg van het verdriet om Sven. Dankzij de hulp van een psycholoog kon ik het trauma een plaats geven en met de steun van een van mijn pedagogen, die in mij bleef geloven, heb ik uiteindelijk mijn diploma behaald. Ik kon onmiddellijk als lerares beginnen werken, kreeg mijn eigen klasje en begon met veel enthousiasme aan mijn job.
De jaren daarna pikte ik stilaan de draad van mijn leven weer op. Ik ontmoette een nieuwe man, kreeg twee kinderen en probeerde weer gelukkig te worden. Maar Sven vergeten, deed ik nooit. En ook met zijn ouders heb ik al die tijd een warme band blijven houden.
Als ik danste, voelde ik minder pijn. Ik was de koning te rijk.
Stilaan leek alles in de plooi te vallen. Alleen mijn passie voor ballet bleef onderhuids aan me knagen. Samen met mijn kinesiste, die toevallig ook balletlerares was, nam ik uiteindelijk de draad van het dansen voorzichtig weer op. Het ging moeizaam en het was voor mij moeilijk te accepteren dat ik mijn niveau van dansen van vóór het ongeval niet meer zou kunnen evenaren. Maar uiteindelijk schreef ik me toch opnieuw in de balletschool in. En van dan af bloeide ik weer helemaal open. Zelfs mijn lichaam wilde mee. Ik voelde me fantastisch! Als ik danste, voelde ik zelfs minder pijn. Ik was de koning te rijk.
Na de echtscheiding van mijn man, heb ik sinds kort opnieuw het geluk gevonden, bij een oude vriend van Sven.
Ik werd gevraagd als danslerares!
En dan kwam er pas écht een geschenk uit de hemel vallen. Ik werd gevraagd om les te geven in de dansschool waar ik zelf de draad weer had opgepikt, en stapte zelfs mee in het bestuur. Na al die jaren van keihard vechten, revalideren en werken, kon ik eindelijk die grote levensdroom voor een stuk weer waarmaken. Ik was balletlerares geworden, en mocht weer volop in mijn danscarrière geloven.
Er komt een dag dat mijn lichaam serieus zal beginnen aftakelen. Daar hebben de dokters me voor gewaarschuwd. Maar daar wil ik nu nog niet aan denken. Het dansen houdt me letterlijk en figuurlijk op de been.
Vandaag geniet ik weer volop van het leven, en de liefde. Na de echtscheiding van mijn man, heb ik sinds kort opnieuw het geluk gevonden, bij een oude vriend van Sven. Samen met hem en mijn twee dochters bouw ik nu aan een nieuwe toekomst. Een hoopvol verhaal waarvan Sven en zijn ouders altijd een belangrijk deel zullen blijven uitmaken.
Interview: Jill De Bont
Foto's: Tim De Backer
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
