Dorien (32) en haar Spaanse vriend Alvaro (31) bewijzen dat een LAT-relatie wél kan slagen

‘Samen met een vriendin ging ik twee jaar geleden tijdens de zomermaanden een andere vriendin bezoeken die in Málaga woont en werkt. Op vrijdagavond werd zij uitgenodigd voor een afterworkparty. Ze nam ons mee en stelde ons voor aan een paar Spaanse collega’s van haar, onder wie ook Álvaro. Ik was na een lange relatie al enkele maanden opnieuw single, voelde me perfect in mijn vel en was absoluut niet op zoek naar een nieuwe vriend. Álvaro verkeerde in identiek dezelfde situatie. Zonder verdere bijbedoelingen raakte ik met hem aan de praat, maar het viel mijn vriendinnen op dat er chemie was tussen ons. Zelf stonden we daar op dat ogenblik nog niet bij stil.’

Heel onverwacht besloot Álvaro om zijn vakantie vroegtijdig af te breken en terug te keren naar Málaga, zodat hij me nog even kon zien voor ik naar huis vertrok.

‘Tot we elkaar tijdens het weekend, heel toevallig, opnieuw tegenkwamen. Toen voelden ook wij duidelijk een klik, en zijn we de hele avond rond elkaar blijven draaien. De dag erna vertrok Álvaro op vakantie naar Pamplona, en dat vonden we allebei erg jammer, want mijn vliegtuig naar België vertrok al enkele dagen later. Maar heel onverwacht besloot Álvaro om zijn vakantie vroegtijdig af te breken en terug te keren naar Málaga, zodat hij me nog even kon zien voor ik naar huis vertrok. Op slag was ik totaal verkocht en besloot ik om mijn terugvlucht nog een dag uit te stellen zodat we nog twee fantastische dagen samen konden doorbrengen.’

We konden elkaar niet loslaten

‘Vanaf de eerste dag klikte het geweldig tussen ons, maar toch ben ik zonder grote verwachtingen op het vliegtuig terug naar België gestapt. En ook hij bleef met beide benen op de grond over onze superprille relatie. We namen afscheid van elkaar met het idee dat de toekomst wel zou uitwijzen wat er voor ons als koppel eventueel nog was weggelegd. Maar sindsdien, ruim twee jaar geleden, is er geen dag voorbijgegaan zonder dat we elkaar hebben gehoord. Doorgaans sta ik heel nuchter in het leven en ben ik absoluut geen romanticus die bij de minste aanleiding zwijmelt.’

Drie weken na mijn terugkeer naar België hebben we een citytrip geboekt naar Barcelona en hebben we elkaar daar teruggezien.

‘Ik was ondertussen ook al dertig geworden en ging ervan uit dat ik – zodra ik terug thuis was – mijn vertrouwde, drukke leven van elke dag zou oppikken, en het contact tussen ons misschien zou verwateren. Maar al snel voelden we allebei dat we elkaar gewoon niet konden loslaten. Drie weken na mijn terugkeer naar België hebben we een citytrip geboekt naar Barcelona en hebben we elkaar daar teruggezien. Een fantastische tijd waarin de verliefdheid volop begon te groeien, en die ons deed beseffen dat we onze relatie echt een kans moesten geven. Sinds die dag zien we elkaar ongeveer om de drie weken en vliegen we afwisselend tijdens het weekend naar elkaar toe. De voorbije twee jaar hebben we elkaar nooit langer dan anderhalve maand niet gezien.’

Geen bevlieging!

‘Een echt gesprek over hoe het na Barcelona verder moest met ons hebben we eigenlijk nooit gevoerd. Geen van beiden zijn we fladderaars, dus wij gingen er ook zonder woorden van uit dat onze relatie exclusief was. Helemaal in het begin hebben we wel eens tegen elkaar gezegd dat we het zouden begrijpen als de ander zou vallen voor een landgenoot, zolang daar maar eerlijk over gepraat zou worden. Maar dat is de voorbije twee jaar nog nooit aan de orde geweest, ook al hoorden we in onze omgeving erg vaak dat het waarschijnlijk maar een bevlieging was, en we op termijn wel zouden settelen in eigen land. Ik was al dertig toen ik Álvaro leerde kennen, daarom vroegen heel wat mensen mij ook of zo’n langeafstandsrelatie wel verstandig was als ik nog kinderen wilde. Op de een of andere manier moeten we ons tegenover buitenstaanders altijd verantwoorden voor onze liefde. In het begin vond ik dat heel vervelend, maar gelukkig heb ik dat snel kunnen loslaten. Zodra we elkaars familie hadden leren kennen en merkten dat ook zij van onze liefde overtuigd waren, is het veel makkelijker geworden.’

Wel babbelen, niet zeuren

‘Ook al wonen wij nu niet onder hetzelfde dak, wij voelen ons heel goed en zijn heel gelukkig samen. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier iemand beter zou vinden dan Álvaro. Ik ben erg zelfstandig, heb als pr-verantwoordelijke een drukke job en word omringd door een uitgebreide vriendenkring. Dat zorgt ervoor dat ik er ook best mee om kan om Álvaro te moeten missen als ik alleen thuis ben en hij in Madrid zit. Mocht ik een type zijn dat in haar zetel de dagen zit af te tellen naar de volgende ontmoeting, of mocht een van ons jaloers van aard zijn, dan hadden we de voorbije twee jaar niet overleefd. Ook Álvaro heeft alssales- en IT-specialist met zijn job de handen vol, en heeft in Madrid een druk sociaal leven opgebouwd. Daardoor hadden we vrij snel een mooie balans gevonden tussen de tijd alleen en met elkaar. We horen of lezen elkaar nu zo goed als dagelijks, maar een vaste telefoonafspraak hebben we niet. Wij bellen elkaar liever als we echt iets te vertellen hebben over wat we net hebben beleefd, dan dagelijks op hetzelfde ogenblik te liggen klagen over hoe erg we elkaar wel missen. Omdat we allebei goed Engels spreken is communiceren ook nooit een probleem geweest.’

Onder hetzelfde dak

‘Natuurlijk zijn er wel eens moeilijke momenten en heeft een langeafstandsrelatie ook nadelen. Afscheid nemen is nooit fijn en gaat iedere keer gepaard met tranen. Onze vliegtuigtickets bijten elke maand een serieuze hap uit ons budget. Alleen moeten toekomen op een feestje is ook nooit plezant. En toen ik meter werd van het kindje van mijn zus en voor het eerst mijn metekindje Marie in de armen mocht nemen, vond ik het heel jammer dat ik dat moment niet met hem kon delen. Maar ook die dingen weten we doorgaans snel te relativeren. Een langeafstandsrelatie heeft ook voordelen. De gemengde relatie die Álvaro en ik nu beleven, dankzij onze verschillende cultuur bijvoorbeeld, beschouw ik als een enorme verrijking. Voor ons als koppel, maar zeker ook voor mij persoonlijk.’

Toch dromen wij ook van een huwelijk, kinderen en een toekomst samen, onder hetzelfde dak.

‘En tijdens de momenten dat we niet bij elkaar zijn, kan ik me probleemloos concentreren op mijn werk en tijd maken voor mijn vriendinnen en voor mezelf. Álvaro en ik voelen ons na twee jaar nog altijd perfect gelukkig in onze latrelatie. Maar toch dromen wij ook van een huwelijk, kinderen en een toekomst samen, onder hetzelfde dak. We zijn er alleen nog niet uit in welk land dat dan zal zijn. Zowel Álvaro als ikzelf hebben in ons thuisland eengoede job, hebben allebei al een heel leven opgebouwd en zouden veelmoeten achterlaten. Op dat vlak zitten we volledig op dezelfde lijn. En dat maakt het niet makkelijk om de knoop door te hakken over wie zal moeten emigreren. Maar we geven het nog wat tijd, we raken er wel uit!’

Tekst: Jill De Bont