Dorien en Geert verloren hun eerste dochtertje op 17 weken zwangerschap.
BABYB(R)ABBELS – Dorien (31): ‘Voor de buitenwereld is Oona ons eerste kindje, maar voor ons zal ze altijd de kleine zus van Hannah* zijn’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Dorien en Geert verloren in maart 2019 hun eerste kindje Hannah*. In juni 2020 werd haar zusje, Oona, geboren. ‘Ons regenboogkindje’, klinkt het.
Dorien (31) en Geert (32) zijn al meer dan twaalf jaar een koppel. In juni 2018 stapten de twee in het huwelijksbootje. Twee jaar later, op 26 juni 2020, werd hun dochtertje Oona Lily Rue geboren. ‘Dit was onze tweede zwangerschap’, vertelt Dorien. ‘In maart 2019 hebben we, na zeventien weken zwangerschap, ons eerste dochtertje Hannah* verloren.’
‘Na een enorm zware (rouw)periode waren we in het najaar van 2019 opnieuw in verwachting. Onze dichte vrienden en familie hebben we vrij snel ingelicht. Vaak is het verliezen van een kindje tijdens de zwangerschap taboe, maar door daar net heel open over te zijn, heb ik enorm veel steun gehad. Door er openlijk over te praten, kom je pas te weten hoeveel mensen iets gelijkaardigs meemaakten en kan je delen in elkaars verdriet.’
It’s a girl
‘We waren uiteraard enorm blij met deze nieuwe zwangerschap, maar toch is het moeilijk om in het begin te genieten. Je bent natuurlijk extra bezorgd dat er weer iets mis zou gaan, maar gelukkig hadden we een gynaecologe die dit erkende en dus mochten we een keertje extra op controle komen in het eerste trimester. Omdat er bij de eerste NIPT-test weinig foetaal DNA aanwezig was, moesten we een nieuwe test laten doen. Gelukkig kregen we de tweede keer wel goed nieuws en de bevestiging dat er een meisje in mijn buik aan het groeien was.’
Vaak is zwangerschapsverlies taboe, maar door daar net heel open over te zijn, kreeg ik enorm veel steun.
‘Vanaf het moment dat ik Oona voelde bewegen, kon ik ook meer genieten. Omdat het tweede deel van de zwangerschap in de eerste lockdownperiode viel, heb ik mijn zwangerschap niet meer kunnen delen met familie en vrienden. Mijn ouders zagen mijn buik wel groeien vanop afstand, maar konden haar niet even voelen bewegen. Mijn man mocht niet langer mee naar de vervolgafspraken bij de gynaecologe. Dat viel hem best wel zwaar.’
Stuitligging
‘Op 32 weken zwangerschap bleek Oona in stuit te liggen. Ik heb menig avonden op mijn knieën en ellebogen naar de televisie gekeken, in de hoop dat ze nog zou draaien. Maar tevergeefs... Op 37 weken werd een uitwendige keerpoging gepland zodat ik alsnog spontaan en natuurlijk kon bevallen. Van die keerpoging is uiteindelijk niets meer in huis gekomen. De echo liet uitschijnen dat de navelstreng rond haar nekje zat en dan nemen ze geen enkel risico.‘
‘Uiteindelijk werd er op 39 weken zwangerschap een keizersnede gepland. Het feit dat een natuurlijke bevalling nu uitgesloten was, vond ik in het begin toch wel teleurstellend. Ik wou zo graag voelen hoe het was om in arbeid te zijn. Maar het belangrijkste was natuurlijk dat onze dochter gezond ter wereld zou komen, dus ik nam er vrede mee.’
Kraamtranen
‘Na de keizersnede heb ik Oona kort even mogen zien. Daarna ging ze met haar papa naar de materniteit voor huid-op-huid-contact. Dat moment vond Geert fantastisch. Nu had hij even tijd alleen met zijn dochter nadat ik haar negen maanden lang gedragen had. Omdat ik de eerste dagen niet zo vlot uit bed geraakte, werd de eerste verzorging aan Geert overgelaten. Dat voelde voor mij een beetje als falen, en daar had ik het dus best wel moeilijk mee.’
Het was heerlijk dat er door de coronamaatregelen geen bezoek was toegelaten op de materniteit.
‘Het was heerlijk dat er door de coronamaatregelen geen bezoek was toegelaten op de materniteit. Het gaf ons de kans om in alle rust te wennen aan ons nieuwe gezin en aandacht besteden aan de borstvoeding. Als er een volgend kindje komt, zou ik zelfs overwegen om ook geen bezoek te ontvangen in het ziekenhuis. Een gouden tip voor mama’s in spe!’
Regenboogkindje
‘In het begin was ik best wel onzeker over het moederschap, maar door de bevestiging van mijn man en vroedvrouw ben ik er zelf in gaan geloven. We genieten enorm van de veranderde gezinssituatie. Oona is heel nieuwsgierig en een echt lachebekje. Overdag alleen slapen, is niet haar sterkste kant en dat is soms wel vermoeiend. Ze drinkt ‘s nachts nog één keer, maar stiekem geniet ik daar ook wel van. Even een momentje met ons twee.’
‘Ik vind het geweldig om haar te zien ontwikkelen. Het lijkt alsof ze bijna elke dag iets nieuws bijleert. Momenteel zijn dat vooral nieuwe geluidjes. Haar glimlach als ik haar ga ophalen bij de onthaalmoeder of als ze ‘s morgens waker wordt, daar smelt mijn moederhart van. Voor de buitenwereld is Oona ons eerste kindje, maar voor ons zal ze altijd de kleine zus van Hannah* zijn. Ons regenboogkindje.‘
‘Met deze foto en de quote “Na elke storm volgt een regenboog”, hebben we onze zwangerschap aangekondigd op sociale media. Het beertje is een verwijzing naar Hannah*, want zij wordt grote zus. Dankzij de organisaties Boven de Wolken en Berrefonds hebben we enkele aandenkingen aan Hannah*. Dit beertje is er zo een van en biedt ons veel troost. Hannah* is samen met een identiek beertje begraven. Het geslacht hielden we geheim voor de buitenwereld.’
‘Op deze foto ben ik bijna 36 weken zwanger. De shoot hebben we georganiseerd tijdens golden hour op een warme zomeravond in een veld in Peer. Hanne Kelchtermans is de fotografe van dienst.’
‘De eerste gezinsfoto terwijl ik nog op de operatietafel lig. Tijdens de operatie moesten we ons mondmasker ophouden. Twee dagen eerder waren we ook getest op Covid-19. Gelukkig waren we allebei negatief, want anders mocht mijn man niet aanwezig zijn tijdens de keizersnede. Toen ze Oona kwamen tonen, mocht ik mijn mondmasker even afdoen zodat Oona mij goed kon bekijken en ik alvast wat kusjes kon geven.’
‘Op deze foto is Oona drie weken oud. Voor de newbornshoot deden we opnieuw beroep op Hanne Kelchtermans. Voor de gelegenheid deden we ook haar Pavlik harnasje uit. We hadden gehoopt dat we ook wat slapende foto’s konden trekken, maar ze bleef wakker tijdens de hele shoot. Nadat Hanne vertrokken was, viel ze als een blok in slaap.’
‘Een hele mooie foto van ons gezin genomen tijdens de newbornshoot. Uit de blik van onze ogen kan je de liefde die we hebben voor Oona aflezen.’
‘Door de lockdown hadden we genoeg tijd om de geboortecadeautjes zelf in elkaar te steken. We bestelden online de zakjes, doosjes, stickers, strikjes en suikerbonen en knutselden alles in elkaar. De lavendel hebben we geplukt uit onze tuin. Uiteindelijk hebben we nog veel geboortecadeautjes over aangezien er door corona minder mensen over de vloer kwamen.’
‘Vanaf het begin van mijn zwangerschap wist ik dat ik borstvoeding wou proberen. Ik ben blij dat dit uiteindelijk zo goed lukt. We zijn ondertussen al meer dan zes maanden verder en ik ben nog niet van plan te stoppen. Voor Finding Mamamore hebben we model gestaan tijdens een borstvoedingssessie met een borstvoedingsjaal. Via de sjaal kan je makkelijk en discreet in het openbaar je kindje voeden. Na de minishoot was ik helemaal verkocht en heb ik een sjaal aangekocht. De fotografe van dienst was Laura de Bock.’
‘Voor en tijdens de zwangerschap gingen we regelmatig wandelen. We hebben een stevige draagzak aangekocht en nu kan Oona ook mee tijdens de wandelingen. Ze kijkt graag naar de bomen en na een tijdje valt ze lekker in slaap.’
‘Enkele dagen voor Oona zes maanden werd, zijn we begonnen met oefenhapjes. Hier heeft ze net enkele hapjes wortel binnen. Ze hapte direct flink naar haar vaste voeding. Ik denk dat ze dit gezien heeft bij de kindjes bij de onthaalmoeder, dus ze wist direct wat te doen.’
‘We hadden onze eerste Kerstmis samen wel heel anders voorgesteld. Het is traditie om kerst te vieren bij mijn ouders thuis. Door de verstrengde maatregelen was dit jammer genoeg niet mogelijk. We vierden kerst met ons drietjes thuis. Vooral de grootouders vonden dit heel jammer. Op deze foto kan ze voor het eerst zelfstandig alleen zitten (een dag voor ze een half jaartje oud werd).
Foto’s: Hanne Kelchtermans, Laura de Bock en eigen foto’s
Deze week vind je in Flair meer moedige getuigenissen rond zwangerschapsverlies. Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Nog meer mama’s aan het woord:
- Hanne (29): ‘Heel even sloeg er paniek toe. Zou ik dit wel kunnen thuis?’
- Shana (26): ‘Ik had de mooiste onderwaterbevalling ooit’
- Julie (28): ‘Toegeven dat ik mijn baby niet meteen doodgraag zag, vond ik heel moeilijk’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
