Dorien dacht de man van haar leven gevonden te hebben. Tot ze de keiharde waarheid ontdekte. De man die ze zo graag zag, bleek een dubbelleven te leiden.
Alsof het allemaal nog niet pijnlijk genoeg was, kwam hij tegenover mij wonen. Elke dag zag ik zijn kind.
Jan, de man die mijn jeugd kapotgemaakt heeft, is een paar weken geleden begraven. 'Een fantastische man, een geweldige vader en een liefhebbende echtgenoot', las ik op zijn doodsprentje. Ik werd misselijk toen ik het las. Ik stond in een rij van honderden mensen die hem kwamen groeten. Als een vreemde. Samen met vier andere 'vriendinnen' van hem. Want ik was blijkbaar niet de enige met wie hij zijn vrouw bedroog. Dat is óók nog eens uitgekomen na zijn dood. Zijn vrouw heeft geen idee wat er allemaal gespeeld heeft tussen hem en mij. Voor haar ben ik gewoon het buurmeisje.
Ik leerde Jan kennen op mijn zeventiende. Ik had een gebroken hart na een relatie die op de klippen was gelopen. Hij was elf jaar ouder dan ik en gaf me de troost waarnaar ik zo op zoek was. Heel onverwacht geraakte ik zwanger. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Op bijna vier maanden kreeg ik te horen dat ik mijn kindje moest afgeven. Jan liet me op dat moment in de steek, hij had zogezegd tijd nodig om het te verwerken. Daar lag ik dan, alleen in het ziekenhuis voor de abortus van mijn dode vruchtje. Twee maanden later wist mijn moeder me te vertellen dat hij zijn ex op hetzelfde moment zwanger had gemaakt. Haar kindje was wél levensvatbaar, waardoor hij naar eigen zeggen noodgedwongen opnieuw met haar moest beginnen. Twee sms’jes waarin hij vroeg hoe het met me ging, heb ik nog gekregen. En daarmee was de kous af.
Om het allemaal nog wat pijnlijker te maken, kwam hij vlak tegenover mij wonen met zijn nieuwe gezin. Elke dag werd ik geconfronteerd met zijn kind. Zijn vader heeft nog staan dreigen: als ik iets zou vertellen tegen zijn vrouw, dan zou hij me het leven zuur maken. Iedereen in het dorp was ervan op de hoogte dat hij twee vrouwen zwanger had gemaakt, het was een publiek geheim. Enkel zijn vrouw wist van niets.
Toen zijn kindje nog klein was, bleven we afspreken. Hij legde uit dat hij met haar moest trouwen omwille van hun kind. Maar al snel kwam er een tweede...
Hoe durfde hij?
Een paar jaar geleden werd hij ziek. Heel ziek. Kanker. Heel de buurt – buren die op de hoogte waren van het feit dat hij twee vrouwen tegelijkertijd had zwanger gemaakt – vond het zo erg voor hem. Benefietacties werden georganiseerd, duizenden euro’s werden ingezameld voor hem en zijn familie. Dat wrong bij mij. De man die de boel belazerde kreeg de sympathie van zowat iedereen? En ik moest maar in stilte lijden? Enkele maanden voor hij stierf, sprak hij me aan. Hij wilde het uitpraten, in vrede sterven. Ik heb geluisterd naar wat hij te zeggen had, maar verwenste hem diep vanbinnen. Kwam hij nu nog hengelen naar mijn sympathie? Hoe durfde hij?
Wat als...
Uiteraard ben ik droevig omdat hij gestorven is. Ik heb hem véél toegewenst, maar de dood... Nee, dat had hij ook weer niet verdiend. Ik blijf me ook afvragen: hoe zou het gelopen zijn als mijn kind levensvatbaar was geweest? Waren wij dan wél een koppel geworden? Had hij haar dan laten vallen? Of was ík dan gewoon het arme schaap geworden dat hij altijd zou bedriegen? Ik weet het niet en ik zal het ook nooit te weten komen. Weet je wat nu het meeste pijn doet? Elke dag zie ik zijn twee kinderen aan de overkant van de straat. Vooral de oudste zien doet me pijn. Ik kan alleen maar hopen dat ik zelf ooit een kindje krijg met een fantastische man, die genoeg zal hebben aan mij alleen.
Interview: Sarah D'Haese
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
