Kurt en Elke vormden een gelukkig gezin met hun dochter Kaat. Tot het noodlot keihard toesloeg en Elke plots overleed na de bevalling van hun jongste dochtertje.
‘Elke en ik waren zeven jaar samen, waarvan vier jaar getrouwd. Onze oudste dochter Kaat was een flinke peuter van 2,5 jaar. Samen met haar keken we uit naar de komst van haar kleine zusje. Toen mijn vrouw de mijlpaal van veertig weken zwangerschap had bereikt, gingen we op controle bij de gynaecoloog. Alles was perfect in orde met de baby, de zwangerschap was vlekkeloos verlopen. We wisten wel dat mijn vrouw een hartvormige baarmoeder had. Daardoor mochten we, net als bij de komst van onze oudste dochter Kaat, gedurende de zwangerschap geen seks meer hebben. Dat kon immers gevaarlijk zijn voor de baby. Maar daar hadden we ons perfect aan gehouden. Drie dagen later gingen we naar het ziekenhuis voor een controle aan de monitor. De check-up verliep perfect. De vroedvrouw zei zelfs dat mijn vrouw een sporthart had. Voor de zekerheid werd er ook bloed getrokken, en daaruit bleek plots dat Elke te weinig bloedplaatjes had. Dat kon wijzen op zwangerschapsvergiftiging.’
De wereld stopte plots met draaien. Ik wist niet waar ik het had en bleef maar herhalen dat zoiets onmogelijk was.
‘Omdat de zwangerschap voldragen was, wilde onze gynaecoloog geen risico lopen. Hij besloot de bevalling diezelfde avond nog in te leiden, ook al was hij de dag nadien niet beschikbaar. Elke kreeg medicatie om de bevalling op gang te brengen, maar haar lichaam reageerde nauwelijks. Door de assistent werd om het uur een vaginaal tablet geplaatst; een handeling die voor opening zou moeten zorgen, maar die voor Elke echt geen pretje was. Enkele uren later had Elke nog steeds geen opening. Toch wilde de gynaecoloog van dienst haar vliezen breken. Mijn vrouw schreeuwde het uit van de pijn, maar daar hield de gynaecoloog duidelijk geen rekening mee. Hij leek bij het verlaten van de kamer alleen maar trots te zijn dat hij er – tegen alle verwachtingen in – in geslaagd was om de vliezen te breken. Een kwartier later kwam de assistent weer binnen, en die reageerde erg verbaasd op de tussenkomst van de gynaecoloog. Daardoor vraag ik me nog elke dag af of hij wel op het juiste tijdstip heeft ingegrepen. Omdat Elke verging van de pijn, werd een halfuur later beslist een epidurale verdoving op te starten en extra hormonen toe te dienen.’
Totaal verweesd
‘Twee uur later begon Elke over te geven, en nog een uur later lag ze te rillen van de kou. De gynaecoloog kregen we niet meer te zien. Een uur vóór Elke in arbeid ging, opperde de vroedvrouw dat Kato misschien een sterrenkijker was, maar de gynaecoloog van dienst kwam niet meer langs. Omdat onze gynaecoloog in de file stond, werd een collega van hem gebeld, maar die had net het ziekenhuis verlaten en wilde niet meer terugkeren. Pas toen onze gynaecoloog een halfuur later in het ziekenhuis aankwam, zag hij de ernst van de situatie en werd er meteen vaart achter gezet om Kato op de wereld te zetten. De gynaecoloog en vroedvrouw duwden hard op Elkes buik om Kato eruit te krijgen. Daarna heb ik de navelstreng doorgeknipt. Maar Kato ademde niet en zag helemaal blauw. Elke lag er versuft bij en heeft Kato zelfs niet meer in de armen kunnen nemen.’
Voor ik het goed en wel besefte, stond ik helemaal alleen op de gang. Totaal verweesd ben ik naar de kamer gegaan die Elke al toegewezen werd, om daar op haar te wachten.
‘Ons dochtertje werd meteen weggenomen naar de kamer ernaast. Haar toestand was kritiek, en ik stond erbij en stelde me veel vragen. Ze werd erdoor gehaald en naar de afdeling neonatalogie gevoerd. De bloeddruk van Elke was ondertussen zodanig gezakt dat de vroedvrouw hem niet meer kon meten. Ze kreeg een infuus en werd daarna in allerijl naar het operatiekwartier gevoerd, zonder dat ik de kans kreeg om haar nog een kus te geven of afscheid te nemen. Voor ik het goed en wel besefte, stond ik helemaal alleen op de gang. Totaal verweesd ben ik naar de kamer gegaan die Elke al toegewezen werd, om daar op haar te wachten. Een uur lang heb ik daar gezeten en niemand gezien. Maar opeens kon ik het wachten niet meer aan en ben ik naar de verloskamer gegaan om te informeren naar mijn vrouw. De vroedvrouw vertelde dat ze een ballon hadden moeten plaatsen om het bloeden tegen te gaan. Kato was nog steeds kritiek. Toen ik de verlosafdeling wilde verlaten, kwam de gynaecoloog naar me toe. Hij nam me apart en vroeg of hij de baarmoeder van mijn vrouw mocht weghalen. Haar toestand was niet kritiek, maar een verwijdering van de baarmoeder was onvermijdelijk geworden. Verder moest ik me geen zorgen maken.’
Niet overleefd
‘Bij Kato mocht ik op dat ogenblik nog altijd niet, en niemand wilde me vertellen hoe het met haar ging. Tot ze me kort daarna ineens kwamen halen en ik ons dochtertje kon zien. Ik wachtte op de komst van Elke, die met haar bed tot bij Kato zou worden gebracht. Maar in plaats van Elke verscheen onze gynaecoloog met een arts van intensieve zorgen op de afdeling. Hij nam me mee naar een apart kamertje en vertelde me dat Elke de operatie niet had overleefd.De wereld stopte plots met draaien. Ik wist niet waar ik het had en bleef maar herhalen dat zoiets onmogelijk was. Om vijf uur ’s ochtends ben ik thuisgekomen, in een leeg huis. Meteen werd ik met de harde realiteit geconfronteerd.’
De hele tijd bleef Kaat herhalen dat mama sliep, terwijl ik haar, met een krop in de keel, moest corrigeren dat mama dood was.
‘Op aanraden van een kinderpsycholoog uit het ziekenhuis ben ik diezelfde dag nog met ons oudste dochtertje Kaat afscheid gaan nemen van mama. De hele tijd bleef Kaat herhalen dat mama sliep, terwijl ik haar, met een krop in de keel, moest corrigeren dat mama dood was, en ze nu een sterretje was geworden. De vier daaropvolgende dagen wilde Kaat niet in mijn buurt komen. Van het ziekenhuis kregen we toen geen psychologische ondersteuning, en dat neem ik hen heel kwalijk. Iedere keer als we Kato gingen bezoeken en Kaat de ingang van het ziekenhuis zag, zette ze het op een lopen. Met Kato ging het niet goed. Haar toestand werd zo zorgwekkend dat ik zelfs heb aangegeven dat de dokters haar niet hoefden te reanimeren als ze nog verder achteruit zou gaan. Ik was mijn vrouw verloren, en alleen achterblijven met twee kinderen, van wie eentje misschien een zwaar zorgenkind zou worden, kon ik niet aan. Kato heeft vier weken in het ziekenhuis gelegen. Daarna is ze er wonderwel volledig bovenop geraakt en mocht ze mee naar huis.’
Op automatische piloot
‘De eerste dagen na de dood van Elke moest ik met duizend-en-één dingen bezig zijn, waardoor ik volledig op automatische piloot leefde. Tijdens de autopsie in het ziekenhuis, twee dag na haar overlijden, werd vastgesteld dat Elke gestorven was aan een vruchtwaterembolie. Dat is een aandoening die af en toe voorkomt bij een keizersnede of bij het breken van de vliezen. Na de dood van mijn vrouw heb ik in het ziekenhuis nog even bij haar gezeten, en ook bij de begrafenisondernemer heb ik nog wat tijd met haar doorgebracht. Maar om echt bewust afscheid van haar te kunnen nemen heb ik nooit de kans gekregen.’
Ik heb een klacht neergelegd tegen het ziekenhuis. Ik ben het Elke verplicht om de zaak tot op het bot uit te spitten.
‘Omdat ik volledige duidelijkheid wil over wat er nu juist is misglopen, heb ik een klacht neergelegd tegen het ziekenhuis, zodat een officieel onderzoek kan worden ingesteld. Elke is al die tijd dat we samen waren, ontzettend goed voor mij geweest. Ik ben het haar nu verplicht om de zaak tot op het bot uit te spitten en zou niet kunnen leven met de gedachte dat ik niet alles voor haar gedaan heb wat in mijn macht lag. Daarom heb ik ook meester Jef Vermassen onder de arm genomen als advocaat. Het is niet mijn bedoeling om een dokter achter de tralies te krijgen, want daar horen die mensen niet thuis. Ik wil later gewoon de waarheid kunnen vertellen aan mijn kinderen als ze me vragen wat er met mama is gebeurd.’
Ernstige verlatingsangst
‘Sinds Elkes dood heb ik geen nacht meer deftig geslapen. Kaat kampt met zo’n grote verlatingsangst dat ze alleen maar naast mij in bed wil inslapen. Soms kruip ik, wanneer ze eindelijk haar oogjes heeft gesloten, stilletjes weer onder de lakens uit. Maar vaak is de vermoeidheid me te snel af en val ik gewoon naast haar in slaap. Ondertussen is alles prima met de gezondheid van Kato. Ik zou haar nog eens opnieuw moeten laten onderzoeken, maar dat schrikt me af. Een goede emotionele band opbouwen met haar is lastig. Natuurlijk zie ik Kato doodgraag en doe ik alles wat nodig is voor haar, maar haar spontaan knuffelen vind ik moeilijk. De gedachte dat ik door haar komst Elke ben verloren, ligt me heel zwaar op het hart.’
De gedachte dat ik door Kato’s komst Elke ben verloren, ligt me heel zwaar op het hart.
‘Van vandaag op morgen, zonder enige voorbereiding, mama én papa moeten zijn... Dat was een gigantische ommezwaai voor mij. Voor de geboorte van Kaat kon ik enkel de vaatwasmachine en microgolfoven bedienen. Elke beredderde het huishouden. Ze was een echte moederkloek die er bewust voor koos om geen carrière te maken, zodat ze voldoende tijd en energie overhield voor ons gezin. Ik sta voor de klas, run een interieurzaak met mijn vader en ben zeer actief in het plaatselijke voetbalmilieu. Voor huishoudelijke taken bleef er zelden tijd over, en ze waren ook niet aan mij besteed. Maar Elke maakte daar geen probleem van. Wij vormden een fantastisch koppel en vulden elkaar daarin perfect aan. Elke was mijn toppertje.‘
Naar de psycholoog
‘Tot net een maand na de feiten huilde Kato van ’s morgens tot ’s avonds, met amper een uurtje stilte tussendoor. Ik was compleet op en over mijn toeren. Nooit heb ik zo goed beseft dat mensen in staat zouden kunnen zijn om hun kinderen iets aan te doen. Een week lang heb ik nachthulp gekregen, maar die kon ik moeilijk blijven betalen. Zodra Kato weer een beetje begon te slapen, ben ik daarmee gestopt. Gelukkig krijg ik nu een beetje hulp van mijn ouders en kunnen de kinderen ook weleens bij mijn schoonouders terecht. Zonder hen zou ik het onmogelijk kunnen bolwerken.’
We zijn nu een jaar verder en toch gaat er nog altijd geen dag voorbij waarin ik niet hoop wakker te zullen worden uit die nachtmerrie.
‘Ik probeer me sterk te houden, maar dat is niet gemakkelijk. Iedere dag moet ik de clown uithangen en vrolijk zijn voor de kinderen, terwijl ik diep in mijn binnenste soms veel liever van het terras af zou springen, zodat ik in één klap van alle ellende en pijn verlost zou zijn. Maar wat zou er dan van Kaat terechtkomen? Zowel Kaat als ik gaan nu om de twee weken naar de psycholoog. Zelf ga ik dagelijks langs bij Elke. Kaat en Kato gaan maar af en toe mee, want Kaat komt niet graag op het kerkhof. We zijn nu een jaar verder en toch gaat er nog altijd geen dag voorbij waarin ik niet hoop wakker te zullen worden uit die nachtmerrie en te zien dat Elke thuis op me zit te wachten. Maar ik kan niet om de harde realiteit heen. Op mijn 34ste ben ik mijn vrouw verloren, en ik zal haar nooit meer terugzien.’
Leven van dag tot dag
‘Door een arbeidsongeval ben ik al een tijdje thuis van het werk. De daaropvolgende operatie aan mijn hand maakt de zorg voor de kinderen en het huishouden er niet makkelijker op, maar Kato zet sinds vorige week haar eerste stapjes! Ik probeer weer zin te geven aan het leven met ons drietjes en Elke zo goed mogelijk in onze herinnering te houden door regelmatig over haar te praten met onze dochters en hen foto’s van haar te laten zien. Binnenkort weer voltijds gaan werken zal niet lukken. Dat kan ik, nu ik er thuis helemaal alleen voor sta, niet meer aan.’
Elke was de liefde van mijn leven en de beste mama die Kaat en Kato zich konden wensen. Niemand zal haar ooit kunnen vervangen.
‘Financieel zal het niet simpel zijn, want sinds de recente wetswijziging heb ik ook geen recht meer op een weduwnaarspensioen. Maar daar probeer ik me niet te veel zorgen over te maken. Wat de toekomst ons brengen zal? Ik heb geen flauw idee. Ik kan me nu niet voorstellen dat ik ooit nog met een andere vrouw opnieuw zal beginnen. Samen met Kaat en Kato leef ik het leven nu van dag tot dag. Met ons drietjes proberen we gewoon zo goed mogelijk alleen verder te gaan. Elke was de liefde van mijn leven en de beste mama die Kaat en Kato zich konden wensen, en niemand zal haar ooit kunnen vervangen.’
Lees ook:
