Joren (23) kwam op zijn 17e uit de kast, wat niet in goede aarde viel bij zijn mama.
Joren (23): ‘Ik ben verhuisd toen mijn ouders niet thuis waren, het enige wat ik achterliet was een briefje’
Hoewel onafhankelijkheid iets is wat we maar al te graag vieren, is die vooral ook heel spannend en onzeker, en al zeker als je geen keus hebt of omdat het lot het zo besliste. Joren* (20) kwam op zijn zeventiende uit de kast, wat vooral bij zijn mama niet in goede aarde viel. Omdat hun relatie alsmaar slechter werd, besloot hij om thuis te vertrekken.
‘Diep vanbinnen heb ik altijd geweten dat ik me aangetrokken voel tot hetzelfde geslacht, al duurde het jaren voor ik mijn geaardheid onder ogen wilde én kon zien. Vanaf de lagere school was ik – omdat ik een maatje meer had – het doelwit van pesters, waardoor mijn zelfbeeld een serieuze deuk opliep. Maar ook toen ik niet meer “de dikke jongen” was, was de angst om opnieuw gepest te worden nog steeds aanwezig, zeker toen het écht tot me doordrong dat ik voor de mannen ben.
Als ik nu van de dikke naar de homoseksuele jongen ga, begint de pestnachtmerrie opnieuw, dacht ik. Daarom deed ik alsof mijn neus bloedde, maar in realiteit worstelde ik met mezelf, zelfs in die mate dat ik psychologische hulp zocht. Dat is één kant van het verhaal. Daarnaast was ik – zoals bijna elke holebi die nog in de kast zit – bang voor de reactie van vrienden en familie. Als ik mezelf niet kon aanvaarden, zouden zij dat dan wel doen?
Mijn angst bleek niet ongegrond. Nadat ik jaren de schijn had opgehouden, was ik het beu om me te verstoppen. Zes jaar geleden verzamelde ik al mijn moed en volgde mijn coming-out op school. Dat ik homo ben, werd door mijn vrienden en klasgenoten positief onthaald. “We zijn blij dat je eindelijk jezelf durft te zijn”, zeiden ze, alsof ze al langer wisten hoe de vork aan de steel zat.
Dat meen je niet? Kan en mag jij dat wel zijn?
Die reactie stond in schril contrast met die van mijn ouders. Ik heb het hen verteld tijdens een familievakantie in Spanje. Dat was niet de ideale timing, maar door mijn schoonbroer, die tegen die tijd wel al op de hoogte was en een bommetje dropte aan tafel door te zeggen dat ik een belangrijke mededeling had, kon ik niet anders. “Dat meen je niet!” was het eerste wat mama, die compleet uit de lucht viel, zei. “Kan en mag je dat wel zijn?”
Haar woorden gingen door merg en been. Ik denk dat elk kind hoopt dat zijn ouders de dingen zullen accepteren zoals ze zijn, maar dat gevoel had ik niet. Na mijn coming-out was de sfeer op vakantie zoek, en weer thuis werd er bijna niets meer over gezegd. Het leek alsof ik nog steeds in de kast zat...’
Multitasker in de maak
‘De relatie met mijn ouders werd er niet beter op. Niet dat ik voorheen het gevoel had dat ik alles tegen hen kon vertellen, maar mettertijd bekoelde onze band en leek het erop dat we niet langer door één deur konden. Na de zoveelste ruzie en omdat mijn mentale welzijn eronder begon te lijden, besloot ik in de zomer van 2019 thuis te vertrekken. Zonder medeweten van mijn ouders zocht en vond ik een kot in Leuven binnen mijn budget. Ik werkte al een paar jaar als jobstudent in een schoenwinkel en had daardoor een centje achter de hand. Eind augustus heb ik mijn spullen gepakt.
Achteraf bekeken vind ik dat ik het verkeerd heb aangepakt, want ik ben onverwacht vertrokken toen mijn ouders niet thuis waren. Het enige wat ik achterliet, was een briefje waarop stond dat ik me niet goed meer voelde en dat ik ervan overtuigd was dat het voor iedereen beter zou zijn als ik op eigen benen zou staan.
Eindelijk kon ik make-up en hakken dragen zonder dat iemand daarover zou oordelen.
Voor het eerst zelfstandig zijn en mijn eigen boontjes doppen was erg spannend. In eerste instantie zat ik op een wolk. Omdat ik met niemand meer rekening hoefde te houden en gewoon mezelf kon zijn, viel er een last van mijn schouders. Eindelijk kon ik make-up en hakken dragen zonder dat iemand daarover zou oordelen. Anderzijds was het eng en overweldigend om mijn bachelor lager onderwijs, job én huishouden te proberen bolwerken. In een mum van tijd moest ik multitasker worden: koken, wassen, strijken... Noem maar op. En dat allemaal in combinatie met een studie én een job.
Dat mijn ouders me in eerste instantie niet accepteerden laat nog steeds zijn sporen na.
Het is een proces dat met vallen en opstaan gepaard gaat, maar de afgelopen jaren heb ik veel geleerd, en het lukt me wel. Oké, mijn dagen zijn van ’s ochtends tot ’s avonds gevuld en vrije tijd heb ik amper, maar daardoor kan ik wel het leven leiden dat ik wil. Ik heb hard moeten vechten voor mijn onafhankelijkheid, maar ik voel me beter dan ooit.
Ik zit zelfs zo goed in mijn vel dat ik het heb geschopt tot een van de twaalf finalisten van Mister Gay Belgium 2020. Sinds én dankzij de coronacrisis heb ik ook weer contact met mijn ouders. Of onze relatie ooit volledig zal herstellen, is nog maar de vraag, maar het gaat alvast de goede richting uit. Dat ze me in eerste instantie niet accepteerden, laat zijn sporen na. Maar mocht ik niet de keuze hebben gemaakt om weg te gaan, zou ik nooit de persoon zijn geweest die ik nu ben.’
*Joren is een schuilnaam.
Zit je zelf met vragen over je geaardheid of heb je nood aan een goed gesprek? Je kan altijd terecht bij de mensen van Lumi op het gratis nummer 0800-99-533 of via de website.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
