Elke wast zestig keer per dag haar handen. Nee, ze is niet gek, ze heeft een dwangneurose. Wat die kan aanrichten, lees je hier.
'Anders zijn, is het laatste wat ik wil.'
'Al zolang ik me kan herinneren, wil ik heel proper zijn. Als kind speelde ik graag in de zandbak, maar voor ik dan iets anders aanraakte, moest ik grondig mijn handjes wassen. Ik haatte het wanneer iemand op de speelplaats tegen mij aanliep. En voor ik in de klas ging zitten, moest en zou ik mijn bank schoonmaken met een zakdoekje. Tuurlijk word je dan weleens vreemd bekeken, vreselijk vond ik dat.
Ik haatte het wanneer iemand op de speelplaats tegen mij aanliep. En voor ik in de klas ging zitten, kuiste ik mijn bank.
Anders zijn is het laatste wat ik wil. Ik ben in therapie geweest en ik heb medicijnen genomen, maar ik heb me erbij neergelegd dat ik nooit helemaal van die smetvrees af zal komen. Voor mezelf heb ik een veilige wereld gecreëerd: mijn bureau op mijn slaapkamer. Dat poets ik zelf – ik mag er niet aan dénken dat de poetsvrouw eraan zou komen – en daar voel ik me goed. Dat betekent ook wel dat ik zelf helemaal "schoon" moet zijn voor ik er ga zitten. Eerst douchen, dus, me afdrogen met een schone handdoek en dan nieuwe kleren aantrekken.
'Deurklinken raak ik nooit aan, want daar zitten te veel bacteriën op.'
Ik kan gelukkig wel functioneren in de buitenwereld, maar makkelijk is dat niet. Deurklinken raak ik bijvoorbeeld nooit aan, want daar zitten te veel bacteriën op. Dus sta ik soms heel lang te wachten voor een gesloten deur, zogezegd prutsend op mijn gsm, tot er toevallig iemand anders naar binnen moet. Je snapt: automatische deuren zijn een zegen voor mij. Je wil niet weten hoeveel dingen ik al stuk heb gemaakt door ze te willen schoonmaken. Een laptop of leren handtas kan niet tegen water, natuurlijk. Nu heb ik zelfs twee laptops: eentje die op mijn nette, veilige bureau staat en eentje die mee kan naar de les.
Zestig keer per dag was ik mijn handen, anders krijg ik een paniekaanval. Zelfs mijn vriend dwing ik om zich te douchen voor hij bij mij in bed mag komen liggen.
Tot zestig keer per dag sta ik aan de wastafel om mijn handen te wassen, anders krijg ik een paniekaanval. Zelfs mijn vriend dwing ik om zich te douchen voor hij bij mij in bed mag komen liggen. Het gekke is dat mijn angst ergens wel reëel is, want er ís overal stof en er zíjn overal bacteriën. Alleen denk ik er natuurlijk veel te veel over na. Net daarom is het zo moeilijk om ertegen te blijven vechten...'
