'In onze omgeving werd vol ongeloof gereageerd. Enkele mensen durfden zelfs Barts vaderschap in twijfel trekken.'
Esther (33) werd mama van mirakelbaby Yarne
Ons adoptiezoontje maakte ons zo gelukkig, dat we er een tweede wilden. En toen bleek ik zwanger...
Jong mama worden is altijd mijn droom geweest. Toen ik tien jaar geleden verliefd werd op Bart, wilde ik er dan ook geen gras over laten groeien. Bart was al 37 en had een kind uit een vorige relatie. Maar ook hij zag het meteen zitten om opnieuw vader te worden. Omdat ik heel onregelmatig menstrueerde, ben ik snel naar de gynaecoloog gestapt. Ik kreeg hormonen voorgeschreven, maar die hulp wilde niet baten. De dokter constateerde dat ik, door een klein gezwelletje in mijn hersenen, te veel prolactine (het hormoon dat tijdens de borstvoeding verhindert dat je opnieuw zwanger wordt, red.) aanmaakte. Een medicijnenbehandeling kon die productie afremmen, maar toch werd ik niet zwanger. Bart was al papa van een dochter van 13. Zijn vruchtbaarheid laten onderzoeken, leek ons totaal overbodig. Maar onze gynaecoloog drong aan op een test.
Onvruchtbaar
Toen we de resultaten van de test te horen kregen, konden we onze oren niet geloven. Bart was onvruchtbaar! Een succesvolle kankerbehandeling, tien jaar eerder, hadden zijn zaadproductie lamgelegd. Omdat mijn kinderwens zodanig groot was, stemde Bart ermee in om samen naar de vruchtbaarheidskliniek te stappen voor een inseminatie met donorzaad. Ik ben hem nog altijd dankbaar dat hij die stap wilde zetten. Na drie mislukte pogingen met kunstmatige inseminatie, hebben we beslist om daar niet mee door te gaan. De gedachte om geïnsemineerd te worden met zaad van iemand anders dan mijn eigen man, bezorgde mij toch een wrang gevoel. Mijn kinderwens moeten opbergen daarentegen, zag ik nog altijd niet zitten. Adoptie leek ons nog de enige optie. Dus besloten we om ons als adoptieouders op te geven voor een kindje uit Kazachstan. Vol goede moed zijn we met de procedure gestart, maar uiteindelijk kregen we slechts een neutraal advies. De rechter legde bijkomend onderzoek op vooraleer hij uitspraak wilde doen. Opnieuw zagen we al onze toekomstdromen in duigen vallen.
Een laatste sprankeltje hoop
Bart was onvruchtbaar geworden door bestralingen tijdens zijn kankerbehandeling. Maar de specialist sloot niet uit dat, drie jaar na datum, de zaadproductie misschien toch een klein beetje opnieuw op gang zou komen. Dus stapten we opnieuw naar de vruchtbaarheidskliniek en stelden ons laatste sprankeltje hoop op een ICSI-behandeling. Drie keer zijn de dokters erin geslaagd om een embryo te vormen dat kon worden terug geplaatst. Maar geen enkel embryo nestelde zich in. De weg naar een eigen kindje was volledig uitzichtloos geworden. Maar toch kon ik er mij nog altijd niet bij neerleggen dat ik nooit moeder zou worden. Dus overtuigde ik Bart om het bijkomende onderzoek voor adoptie toch nog te laten uitvoeren. En voor het eerst in al die jaren stond het geluk aan onze kant. Ruim vijf jaar geleden hebben we ons adoptiezoontje Yennis mogen gaan ophalen in Kazachstan. Mijn moederhart bloeide helemaal open.
Twee kindjes krijgen is altijd mijn ultieme droom geweest. Daarom begon ik vrij snel te praten over een tweede adoptiekindje. Bart daarentegen, wilde nog een laatste keer al zijn hoop stellen op een ICSI-behandeling. Opnieuw hebben we vijf pogingen ondernomen, zonder succes. De specialist wond er geen doekjes meer om. De kans dat wij ooit zwanger zouden worden, was onbestaande. Dus gaven we ons voor een tweede keer op als adoptieouders. We stapten opnieuw in de administratieve mallemolen en toen ons laatste document in orde was, vertrokken we enkele maanden later met Yennis op vakantie naar de zon.
In onze omgeving werd vol ongeloof gereageerd. Enkele mensen durfden zelfs Barts vaderschap in twijfel trekken.
Miracles dó happen
Ons verblijf in Bulgarije moest een ontspannende en deugddoende vakantie worden. Maar al vanaf de eerste dag voelde ik mij ellendig. Bart begreep er niks van en ook ik had niet door wat er aan de hand was. Tot mijn mama mij na onze thuiskomt adviseerde om een zwangerschapstest te doen. Ik vond het een absurd idee, en kon mijn ogen dan ook niet geloven toen de test een positief resultaat aangaf. Compleet overdonderd heb ik meteen een bloedonderzoek laten uitvoeren. De dokters stonden voor een raadsel. En ook ik durfde nog altijd niet geloven wat eraan de hand was. Maar de resultaten logen er niet om. Ik was negen weken zwanger. Een week later kreeg ik mijn eerste echo en konden we het hartje van ons kindje horen. En pas dan drong het goed tot me door: miracles dó happen! Ik verwachtte een baby. De daaropvolgende maanden heb ik het niet gemakkelijk gehad. De zwangerschap was zwaar. Maar 16 maanden geleden is ons zoontje Yarne geboren, gezond en wel.
In onze omgeving werd vol ongeloof gereageerd op onze mirakelbaby. Enkele mensen durfden zelfs Barts vaderschap in twijfel te trekken. Maar daar heeft Bart zich nog geen seconde zorgen over gemaakt. Yarnes looks liegen er niet om. Hij lijkt als twee druppels water op zijn papa!
Interview: Jill De Bont
Foto's: Thomas Vanhaute
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
