Perfectie bestaat niet, ook niet in de liefde. De ex-man van Esther (31) had zo’n hoge verwachtingen dat ze na haar scheiding in traumatherapie ging om te leren dat ze effectief goed genoeg is zoals ze is.
‘Op mijn vijftiende werd ik smoorverliefd op Maxim. We zaten op dezelfde middelbare school en werden via gemeenschappelijke vrienden aan elkaar voorgesteld. Het duurde niet lang voor ik voor hem viel. Maxim straalde een zekere rust uit. Ik zag hem als een soort van veilige haven, iets wat ik toen nodig had in mijn leven. Hij nam me onder zijn vleugels, en niet veel later werden we een koppel. Hoewel we in een ver verleden gelukkige tijden hebben gekend, kan ik me intussen niets anders herinneren dan dat ik hem zo goed als altijd heb gevolgd. Na het middelbaar onderwijs wilde ik kleuteronderwijs studeren, terwijl Maxim les wilde geven in het secundair onderwijs. Hij verlangde van mij dat ik hem als een trouwe hond volgde, aangezien hij niet alleen wilde studeren en secundair onderwijs volgens hem de betere optie was.’
Voor mij was het belangrijkste dat ons kind gezond was, maar hij had liever een piemeltje gezien…
‘Maxim had bijvoorbeeld ook commentaar op wat ik at. Wanneer ik een zak chips naar binnen werkte, kon hij het niet laten om te zeggen dat ik toch zeker een uur op de hometrainer moest zitten om die calorieën er weer af te krijgen. Hij had extreem hoge en onrealistische verwachtingen ten opzichte van mij, maar legde de lat ook torenhoog voor zichzelf. Zo trainde hij zes dagen op zeven en spendeerde hij maar liefst drie uur per dag in de fitness. Alles wat hij deed, was in het extreme, en hij verlangde hetzelfde van mij. Toen we onze kinderwens vervulden, verwachtte hij dat ik meteen zwanger zou zijn, bij voorkeur van een zoon. De teleurstelling was dan ook groot toen de gynaecoloog zei dat onze baby een meisje was. Voor mij was het belangrijkste dat ons kind gezond was, maar hij had liever een piemeltje gezien… Maxim draaide bij toen de baby er was, maar zelfs dan volgden er opmerkingen als “Heeft ze niet te weinig haar?” en “Is ze niet te dik aan het worden?”.’
Goed genoeg
‘Voor de buitenwereld hadden we het perfecte leven. De highschool sweethearts, gezegend met twee gezonde kinderen. Iedereen was ervan overtuigd dat we samen zouden blijven tot de dood ons scheidde, maar thuis werd de situatie hoe langer, hoe onleefbaarder. Toen onze jongste dochter drie jaar geleden geboren werd, was de maat vol en liep mijn emmer over. Maxim heeft altijd neergekeken op de jobs die ik had. Ik was máár kinderverzorgster of sléchts administratief bediende. Dat vond hij allemaal te min. Hij wilde dat ik een functie had waarmee ik kon uitpakken. Toen ik tijdens mijn zwangerschapsverlof een aanbieding van een andere werkgever kreeg, wilde hij dan ook dat ik toehapte. Het was een mooi voorstel, dat wel. Ik zou meer verdienen, maar bepaalde voorwaarden – zoals avond- en weekendwerk – spraken me niet aan, want dat zou betekenen dat ik onze kinderen niet bewust zou zien opgroeien en de zorg aan iemand anders zou moeten overlaten. Maxim wilde per se dat ik voor een carrièreswitch koos en verklaarde me gek toen ik het aanbod afsloeg.’
Toen ik de scheiding aanvroeg, koos ik eindelijk voor mezelf. Maar ook voor mijn dochters.
‘Op datzelfde moment maakte ik de klik in mijn hoofd, en niet veel later vroeg ik de scheiding aan. Dat deed ik met pijn in het hart voor onze dochters, maar na vijftien jaar volgens zijn verwachtingen en standaarden te leven, was het tijd om voor mezelf te kiezen. Eigenlijk heb ik ook voor mijn dochters gekozen, want ook zij beginnen hinder van zijn onrealistische verwachtingen te ondervinden. Ik wil dat ze weten dat het oké is om eens te snoepen en dat het oké is om later maatje 40 of groter te hebben. Kortom: ik wil dat ze weten dat ze goed genoeg zijn. Ik ben zelfs in traumatherapie om te leren dat het niet allemaal perfect hoeft te zijn… Dat gaat met ups-and-downs, al ben ik dolblij met mijn herwonnen vrijheid.’
Lees ook:
