Eveline (24) gooide haar leven om nadat ze een hersenvliestumor overwon
'Mevrouw, we hebben een letsel in uw hersenen gevonden, maar we weten niet wat het is.' Het zijn woorden die door mijn hoofd blijven spoken. Twee jaar geleden stond m’n leven plots op z’n kop. Ik werkte nog maar enkele maanden op de luchthaven toen ik last kreeg van mijn linkerarm. Ik dacht dat het te maken had met vermoeidheid of een geknelde zenuw, maar het gevoel ging niet voorbij. Toen ik in juni 2014 voor een dagje naar Nice vloog, merkte ik de weken nadien op dat ik steeds meer klachten had. De pijn verspreidde zich ook naar m’n linkerbeen, maar ik dacht niet dat er iets ernstigs aan de hand was. Als je 22 jaar bent, denk je niet automatisch dat je een hersentumor hebt.
De situatie escaleerde
Mijn mama maakte zich meer zorgen. Toen de dokter op maandelijkse controle kwam bij mijn oma die bij ons inwoont, greep ze haar kans. Na een aantal eenvoudige testjes merkte hij een krachtverlies in mijn linkerarm op. De dokter verwees me door en drie weken later kon ik bij de neuroloog terecht. Nog voor m’n afspraak escaleerde de situatie. Ik kreeg ’s nachts onuitstaanbare krampen in mijn linkerbeen. Als ik met de wagen reed, kon ik soms mijn linkerarm –en been minutenlang niet meer bewegen. Niet veel later kon ik zelfs mijn werkuniform niet meer aantrekken. Diezelfde avond ben ik mentaal gecrasht. Ik moest de feiten onder ogen zien. Hoe ik me voelde, was allesbehalve normaal.
De volgende ochtend ging ik met mijn vriend naar spoed. Daar werd ik door het verplegend personeel bijna uitgelachen. Ze dachten dat ik m’n klachten verzon. Pas nadat mijn vriend de situatie voor de zoveelste keer uit de doeken deed, hebben ze me met veel tegenzin getest. Na een bloedafname zagen ze een kleine afwijking, maar de neuroloog was vrij zeker van haar stuk dat er niets abnormaals gaande was. Om zeker te zijn, maakten ze nog een CT-scan. Na de scan vond ik al dat de radioloog me maar raar aankeek, maar de dokter had me verzekerd dat ik weldra naar huis mocht.
Een tumor als een tennisbal
Ik weet nog dat ik m’n vriend aan het plagen was in de wachtkamer, want over een week zou ik vertrekken naar de zon terwijl hij achterbleef. En toen vroeg de neuroloog me om mee te komen naar haar kantoor. Mijn vriend wist al hoe laat het was, terwijl ik nog steeds niets in de gaten had. 'Mevrouw, zet u maar even neer. We gaan meteen met de deur in huis vallen: het is geen goed nieuws.' Toen ik hoorde dat ze iets in m’n hersenen hadden gevonden, stortte ik volledig in. Ik was op slag in shock.
Na een MRI zagen de dokters dat er een tumor aan mijn hersenvlies zat. Het gezwel was al zo groot als een tennisbal. De volgende ochtend werd ik doorverwezen naar het UZ Leuven. Daar bekeken ze de scans opnieuw en vertelden ze dat de kans groot was dat het een goedaardige tumor was, al konden ze me het nog niet zwart-op-wit bevestigen. Amper zeven dagen later zou de operatie volgen. Die week was de ergste van mijn leven. Ik sprak niet meer. Ik staarde een hele dag voor me uit en kwam nog amper buiten.’
Ik kon maar niet begrijpen dat ik – 22 en in de fleur van m’n leven – een hersentumor had.
Bloednerveus
Een dag voor de operatie werd ik opgenomen. De dokters namen nog een laatste scan waaruit bleek dat de tumor een beetje was gegroeid. Witte napjes werden op mijn hoofd geplaatst om aan te duiden waar de tumor precies zat. Stukjes haar werden weggeschoren ter voorbereiding. Ik was al bloednerveus toen ik mijn wijsheidstanden liet trekken. Je kan je dus voorstellen hoe mijn hart op dat ogenblik tekeerging. De operatie heeft zo’n acht uur geduurd. Ik herinner me weinig van toen ik uit de narcose ontwaakte, maar ik heb blijkbaar naar een wedstrijd van de Rode Duivels gekeken en was dolgelukkig toen Dries Mertens een doelpunt scoorde (lacht).
De dagen daarop waren van een andere aard. Ik had braakneigingen en was erg emotioneel. Zelfs als iemand een grappige opmerking maakte, begon ik te wenen. Ik kon maar niet begrijpen dat ik een hersentumor had terwijl ik in de fleur van m’n leven was. Bovendien wist ik pas na enkele weken wat voor een tumor het precies was. Ik had een meningeoom, een atypische tumor. Het was goedaardig, maar wel eentje die ook op andere plekken kan groeien.
Opnieuw leren stappen
Wat ik heb meegemaakt, is niet niets. Ik moest opnieuw leren stappen en heb acht maanden gerevalideerd. Die tijd ging gepaard met ups en downs. Ik heb lang geworsteld met het feit dat ik dit heb meegemaakt, maar je moet vooruit. Het leven stopt niet na een hersentumor, al moet ik aanvaarden dat ik bepaalde zaken niet meer kan. Toen we onlangs waterschade hadden na een zware storm, wilde ik een handje toesteken. Ik heb met heel wat emmers water gesleurd, met als gevolg dat ik me drie weken moest ziek melden op het werk. Ik kon niet meer stappen omdat mijn lichaam te uitgeput was. Met dat soort zaken moet ik rekening houden. Bovendien moet ik om de zes maanden op controle, wat altijd een spannend moment is. Voorlopig zijn de scans positief. Fingers crossed dat het zo blijft!
Voor ik ziek werd, was ik erg onzeker, maar nu zit ik beter in m’n vel dan ooit.
Van fastfoodaddict naar lifestyleblogger
Over de toekomst denk ik niet veel na. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik ben nog steeds de Eveline van vroeger, maar ik ben me meer bewust van de keuzes die ik maak. Het klinkt misschien vreemd, maar ergens was die tumor de slag in m’n gezicht die ik nodig had. Ik was nogal een fastfoodaddict. Ik dronk iedere dag cola en at regelmatig kant-en-klare maaltijden, frieten en pizza. Van de ene op de andere dag heb ik mijn levensstijl veranderd. Ik eet meer groenten, fruit en volkorenproducten en ik sport zo’n zes keer per week om mijn spieren soepel te houden. Mijn ervaringen deel ik op mijn lifestyleblog waar ik naast receptjes ook persoonlijke zaken neerpen. Voor ik ziek werd, was ik erg onzeker, maar nu zit ik beter in m’n vel dan ooit.
Check Evelines blog op www.fitgingereef.com.
Tekst: Marijke Clabots
Foto's: Thomas Vanhaute
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
