Eveline (36) staat in contact met zielen: ‘Tijdens de begrafenis van mijn grootvader zag ik hem naast zijn kist staan’

‘Tijdens de begrafenis van mijn grootvader zag ik hem naast zijn kist staan. Hij keek me aan knikte naar me, dus hij zag me. Maar ik was de enige die hem zag, dat had ik meteen door. Ik trok mijn conclusies: als de ziel het lichaam verlaat, ben je nog een tijdje geconnecteerd en bevindt de overledene zich in een sfeer tussen hemel en aarde, waarbij bepaalde vibes doorgegeven kunnen worden aan de levenden. En ik pik die vibes op.’

Als kind dacht ik dat iedereen kon communiceren met een ziel of dierbare, maar al snel werd duidelijk dat ik de uitzondering vormde.

‘Als kind dacht ik nog dat iedereen kon communiceren met een ziel of dierbare, maar stilaan werd dus duidelijk dat ik de uitzondering vormde. Ik was steeds meer bezig met het spirituele en al op mijn vijftiende begon ik te werken voor mensen die ik niet kende. Ik deed fotoreadings en legde kaarten, waarbij ik dingen te zien kreeg. En soms stond ik zelf te kijken van wat er allemaal gebeurde. Zo herinner ik me dat iemand op een dag in de klas het venster op een kiertje had gezet. Een andere leerling vroeg of het weer dicht mocht, waarop het weer gesloten werd. Maar ik wilde dat raam weer open hebben. Ik had mijn gevoel en intentie zo bij dat raam gelegd, dat het uiteindelijk weer openwaaide. Heerlijk!’

Enge verhalen

‘De waarnemingen die ik heb hangen samen met de energie vanwaaruit ze tot stand komen. Er zijn zielen die als normale mensen verschijnen. Of er zijn de engelen die zich tonen als een soort van energieveld, misschien nog het best te vergelijken met het noorderlicht. Daarnaast zijn er ook de aura’s, energievelden die iedereen heeft. Vaak doen mensen een beroep op me omdat ze nergens anders terechtkunnen, als iemand bijvoorbeeld waarnemingen heeft of geluiden hoort. Ik doe dan mijn best om van op afstand te zien wat er gaande is, soms ga ik op locatie om het beter aan te voelen. Vaak is het zo dat er dan een verloren ziel de weg kwijt is. Dan is het aan mij om de intentie daarachter te achterhalen en die ziel weer op weg te helpen. Soms kom ik natuurlijk minder leuke gevallen tegen, die moeilijker weg te krijgen zijn. De elektronica die aan en uit gaan, deuren die dichtslaan… Ik kan genoeg enge verhalen vertellen, maar dat doe ik bewust niet, omdat die maar een minderheid vormen. Mensen moeten geen schrik krijgen, ze kunnen beter vertrouwen krijgen in die extra dimensie.‘

99,99% juist

‘Ik werk altijd vanuit vrije wil. Als iemand niet wil dat ik iets zie, zie ik ook niets. Daarom krijg ik op gewone ook momenten geen impulsen. Ik doe dus niet spontaan readings bij mensen die ik op straat passeer. Een tandarts gaat toch ook niet overal in iedereen zijn mond kijken? (lacht) Als de vraag er wel is, kan ik me focussen om zo een connectie te maken. Ik ga dan in volle overgave, ik schakel mijn verstand uit en blijkbaar kijk ik zelfs anders uit mijn ogen.’

Ik geef mensen inzichten mee en het is aan hen om daar iets mee te doen.

‘Vaak zie ik flitsen in mijn hoofd, alsof je een inbeelding hebt. Bij zulke flitsen is dat ook in 99,99% juist. In de eerste paar minuten hou ik mijn ogen gesloten omdat ik wil voelen en me wil inleven. Ik hoef niet te zien wie voor me zit, ik heb geen achtergrondinformatie nodig. Ik ontdek zelf wie die persoon is en waarom die naar mij komt. En ik neem geen blad voor de mond als er iemand tegenover me zit. Tijdens mijn readings ben ik rechtuit, al hou ik wel rekening met het psychologisch aspect. Ik geef mensen inzichten mee en het is aan hen om daar iets mee te doen. Zelf ga ik hen geen keuzes opleggen. Als ik zie dat iemand ziek is zal ik dat bijvoorbeeld ook niet zo uitspreken, dat kan en ik mag ik niet. Ik zal hen wel aanraden om naar de dokter te gaan.’

Bijna-doodervaring

‘Als ik me echt zou focussen, zou ik constant kunnen waarnemen, maar dan zou ik ook constant in een andere state of mind zitten en dat wil ik niet. Ik leef hier en nu, op deze wereld. Enkel als het over mezelf gaat, zal ik daarnaar handelen. Zo voelde ik een paar jaar geleden heel duidelijk aan dat er een jong persoon zou sterven op een bepaalde dag. Dat gevoel werd enkel sterker, tot op die bepaalde dag bleek dat het over mezelf ging. Ik kreeg voor het eerst in mijn leven een ernstige astma-aanval en moest met spoed naar het ziekenhuis. Op dat moment beleefde ik een bijna-doodervaring. Ik kan het niet anders beschrijven dan dat ik door verschillende tunnels ging. Mijn beschermengel stond naast me en zei wat ik moest doen. Uiteindelijk kwam ik op een open, oneindige plek. Ik wist op dat moment dat ik nog twee stappen moest zetten om definitief de grens over te gaan, maar ik wist niet meer wie ik was. Tot mijn beschermengel van op een afstand begon te zingen: “Eveline, je kinderen…” Zo ben ik teruggehaald. Ik opende mijn ogen en lag in het ziekenhuis, waar het krioelde van lichtwezens.’

Er zíjn geen bewijzen

‘Ik heb geleerd te vertrouwen op mijn waarnemingen. Ik weet dat veel mensen sceptisch staan tegenover spirituele gaven, omdat ze het niet kennen, omdat het hen afschrikt. Velen willen het ook bewijzen, maar hoe kan je een gevoel bewijzen? Als iemand zegt dat hij houdt van iemand anders kunnen we dat toch ook niet bewijzen? Ik kan alleen maar zeggen dat ik een vrouw van vlees en bloed ben, ik ben een moeder van twee kinderen, ik heb mijn eigen leven met goede en slechte momenten. En ik draag elke dag de verantwoordelijkheid voor wie ik ben en de keuzes die ik maak. Ik heb alleen het geluk dat ik op mijn pad begeleid wordt door datgene wat de meeste mensen niet kunnen zien.’

www.evelinegeraerts.com

Nog meer straffe verhalen: 

• Jessika (31) zette zich als deradicaliseringsambtenaar in voor de Vilvoordse jongeren die naar Syrië trokken
• Inez (22) was amper 9 maanden oud toen er een tumor op haar bijnier werd ontdekt
• Lore (27) overleefde een poging tot zelfdoding: ‘Ik was ervan overtuigd dat de wereld beter af was zonder mij’