Jarenlang deelden ze lief en leed, maar na hun scheiding is alleen het leed er nog. Lezeres Femke vertelt openhartig over de slechte verstandhouding met haar ex, en hoe haat en liefde soms angstvallig dicht bij elkaar liggen.
‘Ik was amper 19 toen ik mijn man leerde kennen. Hij was zes jaar ouder dan ik. En toch was het vooral ik die al snel droomde van een huwelijk en een gezin. Negen maanden na onze trouw was ik zwanger van onze dochter, een jaar later werd onze zoon geboren. Alles ging goed tussen ons, maar met de kinderen stond ik er wel alleen voor. Naarmate de tijd vorderde had mijn man ook steeds minder aandacht voor mij en stopte hij almaar meer tijd in zijn sport. Thuis zaten we volop in de verbouwingen, maar ook daar had hij maar weinig oog voor. In een halve bouwwerf, meer zonder dan met hem, voor de kinderen te moeten zorgen, deed mij af en toe ontploffen. Maar die noodkreten maakten weinig indruk. Hij bekeek ze gewoon als uitvallen van zijn hysterische vrouw. Dat ik uiteindelijk de liefde ging zoeken op een ander, was onvermijdelijk. Maar dubbelspel spelen wilde ik niet. Dus biechtte ik het meteen eerlijk op wanneer ik verliefd geworden was op iemand anders. En ook daar reageerde mijn man maar lauwtjes op. Het was mijn probleem, ik moest zorgen dat ik in mijn hoofd de knop weer omdraaide, en moest het zien op te lossen. Maar achter mijn rug zette hij alles en iedereen tegen mij op. Heel even slaagde hij er zelfs in om mijn eigen ouders aan zijn kant te krijgen’.
Ik moest mijn biezen pakken mét de kinderen. Ik had hen gewild, dus ik moest hen dan ook maar meenemen.
Als huisvrouw had ik volgens hem recht op niets
‘Naar buiten toe gedroeg mijn man zich als het grote slachtoffer dat door zijn vrouw in de steek gelaten was. Maar mij dwong hij om zo snel als mogelijk mijn biezen te pakken en er vandoor te gaan, mét de kinderen. Ik had hen gewild, dus ik moest hen dan ook maar meenemen. Ik heb geprobeerd om samen met hem een regeling te treffen. Maar dat liep al snel uit de hand. Hij hield zich zelden aan de afspraak en verwachtte steevast dat ik last minute insprong als hij niet voor de kinderen kon zorgen. Omdat hij de kostwinner was, en ik thuis bleef voor de kinderen, vond mijn man dat ik na de scheiding recht had op niets. Drie jaar lang heb ik voor de rechtbank gevochten om uiteindelijk een klein beetje geld toegewezen te krijg. Vandaag zijn we bijna acht jaar verder, heb ik met mijn nieuwe vriend een derde kindje gekregen en probeer ik opnieuw gelukkig te worden. Maar dat probeert mijn ex nog altijd te verhinderen op de meest lage manier: door mij te pesten via onze kinderen. Als mijn zoon en dochter thuiskomen van een weekendje bij hun vader, dragen ze steevast kleren van gemiddeld vier maten te klein of het ondergoed van drie dagen geleden. Bij de minste discussie dreigt hij om mij niet langer alimentatie te zullen betalen. Voor dingen zoals de balletlessen van onze dochter of de hobby van onze zoon weigert hij om in de kosten te delen. Dat mijn huwelijk mislukte, daar kan ik mee leven. Maar dat ik duidelijk een slechte vaderfiguur heb uitgekozen voor mijn kinderen, daar voel ik me nog altijd slecht bij.’
Meer straffe verhalen:
