2 vrouwen over de ex die ze maar niet kunnen loslaten: ‘Ik praat zo vaak over hem dat m’n vrienden me een zeur vinden’

Griet (34) vindt het vreselijk moeilijk om niet naar haar ex terug te gaan

‘Hoewel ik weet dat mijn relatie niet goed zat en het verdriet voorbijgaat, heb ik het ongelooflijk moeilijk om mijn ex-vriend los te laten. Na een bewogen liefdesleven ontmoette ik hem op 30 januari 2016. Ik was onmiddellijk verkocht. Hij was knap, charmant, zes jaar ouder dan ik, intelligent, lief, maar tegelijk ook stoer. Kortom: het hele plaatje klopte. Nu ja, na enkele maanden begon het me op te vallen dat hij vaak raar op situaties reageerde. Hij had andere gedachten, stelde andere eisen, maar dat nam ik er graag bij. Het is immers waar wat ze zeggen: liefde maakt blind. Later kwam ik te weten dat hij aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis lijdt. Ondanks die rode vlag hield ik vol en bleef ik zijn mooie praatjes en leugens geloven.’

‘Tot driemaal toe ging ik bij hem weg, maar even zo vaak keerde ik terug. Ook nu vind ik het vreselijk moeilijk om het been stijf te houden. Hoewel hij me behandelt als een stuiterbal, ben ik kapot van de breuk en word ik er fysiek ziek van. Ik kan hem gewoon niet loslaten. Ik vraag me voortdurend af waar hij is, wat hij doet en met wie hij optrekt. Ik ben ook bang dat ik niemand meer zal vinden op mijn leeftijd. Ik heb een heel warme familie en enkele vriendinnen die mij willen steunen. Zij zeggen dat ik alle contact moet verbreken. Gedaan is gedaan, zeggen ze. Ik moet hem vergeten. Zijn Facebook en Whatsapp heb ik geblokkeerd, maar af en toe ben ik te zwak en bel of sms ik hem. Ik weet niet hoe ik daarmee moet stoppen.’

Annelies (30) gaat naar de psycholoog om haar relatiebreuk een plaats te geven

‘Ik word niet makkelijk verliefd. Wanneer het dan toch gebeurt, is dat ook heel speciaal voor me. Alleen betekent dat ook dat over een relatiebreuk raken niet vanzelf gaat. Toen ik voor het eerst ging samenwonen, was dat een gigantische stap voor mij. Bovendien kwam er in één klap ook een plus-zoon in mijn leven. Wat vond ik dat een geweldig avontuur destijds.’

‘Helaas raakte onze relatie twee jaar geleden uit, toen ik besefte dat hij eigenlijk geen ideale partner voor mij was. Sindsdien heb ik hem en zijn zoontje niet meer gezien. Hij heeft ondertussen een nieuwe relatie en wordt zelfs opnieuw papa. Daar ben ik niet meer boos of verdrietig om, maar de vraag waarom het niet anders kon lopen, spookt wel nog steeds door mijn hoofd. Bij alles wat er in mijn leven gebeurt, stel ik me voor hoe hij zou reageren of hoe hij die situaties zou aanpakken. Als ik met iemand een goed gesprek heb, begin ik ook vaak honderduit over hem en de dingen die we samen meemaakten te vertellen. Daardoor vinden mijn vrienden en familie me soms een zeur.’

‘Omdat ik toch de behoefte voel om over mijn breuk te praten, ga ik al een tijdje naar de psycholoog. Daar probeer ik het een plaats te geven, al blij het gemis regelmatig de kop opsteken. Nu ja, sinds kort heb ik voor mezelf een keuze gemaakt. Ik wil me kandidaat stellen voor het alleenstaande moederschap. Ik denk maar zo: liever gelukkig alleen dan ongelukkig met twee.’