Je bent zwanger en geniet van het prille leven in je buik. Dan gaat het plots mis en blijf je achter met intens verdriet en een onbeschrijflijke leegte… Famke (25) verloor haar baby na 9 weken zwangerschap.
‘Ruim twee jaar geleden zijn mijn man en ik aan kinderen begonnen. Maar vlot ging het niet. Een jaar later waren we nog altijd niet zwanger. Dus besloten Andy en ik om ons uitgebreid te laten testen. Met geen van ons beiden was er iets mis. De dokter raadde ons aan om rustig verder te proberen. En dan werd mama plots ziek.’
‘Op 29 december 2014 werd ze opgenomen op intensieve zorgen met een zeer agressieve vorm van baarmoederkanker. Zes weken later is ze gestorven. Mama heeft zelfs niet eens meer mijn huwelijk gehaald… Even hebben we overwogen om alles af te blazen. Maar omdat ik het gevoel had dat mama op mijn huwelijk nog het dichtst bij ons zou zijn, ze nog mee mijn bruidsjurk had gekozen en zo trots was toen ze me tijdens de laatste pasbeurt zag, wilde ik ons huwelijk laten doorgaan. Het werd een gelukkige, maar zeer emotionele dag. Andy en ik hadden de hoop om zwanger te worden intussen opgegeven. We overwogen om pleeggezin te worden voor noodopvang.’
Zwanger op mijn huwelijksdag
‘Enkele dagen voor de eerste infosessie realiseerde ik me dat ik al even over tijd was. Ik voelde ook al een tijd pijn in mijn borsten, dus deed ik toch maar een zwangerschapstest… Positief! Ik kon het niet geloven. We waren zó gelukkig. Na alle verdriet om mama kwam er eindelijk weer een lichtpuntje in ons leven. We vertelde het aan Andy’s ouders en mijn papa, kochten de eerste kleertjes, tikten een kinderwagen en park op de kop en wilden zelfs al een babykamertje gaan bestellen. Ons enthousiasme kende geen grenzen. Tot ik enkele weken later plots bloedverlies kreeg, en de gynaecoloog bevestigde dat we onze baby na negen weken zwangerschap waren verloren.’
Ik had een voorgevoel dat het een jongetje was, daarom hebben we hem de naam Jules gegeven.
‘Mijn leven werd totaal overhoop gegooid. In amper een paar maanden tijd, verloor ik mijn mama, werd ik onverwacht zwanger en raakte ik mijn eerste kindje kwijt. Ik weet niet hoe ik dit ooit nog zal te boven komen…. Het verdriet doet intens veel pijn. Hoe pril mijn zwangerschap ook was, de baby was al zo écht voor ons. We kenden het geslacht nog niet. Maar ik had een voorgevoel dat het een jongetje was. Daarom hebben we hem de naam Jules gegeven. Ik heb die naam in een tekening verwerkt en ga die nu inkaderen om aan de muur te hangen. Zo blijft Jules voor altijd bij ons. Ik heb hem nooit kunnen vasthouden. Maar hij zal altijd mijn eerste kindje blijven.’
Lees ook:
