Ze voelt, ziet of ruikt dingen die anderen niet voelen, zien of ruiken. Sommigen noemen haar paranormaal of spiritueel begaafd, andere noemen haar een kwakzalver: feit is dat Femke net zoals alle andere vrouwen is. En tegelijk ook helemaal niet.
‘Ik was erg jong, vier jaar denk ik, toen ik besefte dat ik dingen waarnam die anderen niet konden waarnemen. Zo was er de man die ik vaak op de trap zag zitten, hij keek me telkens heel doordringend aan. En er was het gegil dat uit het trapgat kwam. Eerst dacht ik dat iedereen die man zag en dat gegil hoorde. Daarom vond ik het ook niet vreemd of akelig, het was er gewoon. Pas toen ik er met mijn moeder over praatte, besefte ik dat niemand anders hem zag. Mijn moeder reageerde gelukkig goed en zei me dat ik die man dan maar moest wegsturen. Dus dat deed ik dan.’
Als iemand op straat me opviel, gebeurde daar ook iets mee. Zoals het gezin in de supermarkt dat op weg naar huis een auto-ongeluk had.
‘Achteraf gezien weet ik dat dat niet de oplossing was, omdat ik zo een deel van mezelf blokkeerde. Maar ik was bang, dus op dat moment wilde ik dat het stopte. Ik had de bewuste intentie om die waarnemingen af te blokken. Ik wilde het niet meer. En daarom hield het ook bijna allemaal op. Mijn voorgevoel bleef wel heel aanwezig. Als iemand op straat me opviel, gebeurde daar ook iets mee. Zo was er een familie in het woonwarenhuis die mijn aandacht trok, ik kreeg een vreemd gevoel bij hen. Later bleek dat die mensen op weg naar huis een ongeluk hadden gehad.’
Ik ben niet alleen
‘Ik probeerde alles los te laten en onderdrukte wat ik voelde, tot ik op mijn twaalfde dankzij een televisieprogramma ontdekte dat er wel meer mensen waren zoals ik. Dat was een opluchting voor mij, een soort van bewustwording. Toch wilde ik niet de freak zijn, dus ik zweeg. En ik cijferde een deel van mezelf weg. Al was ook dat niet houdbaar. Tijdens mijn studies raakte ik uitgeput, omdat ik mezelf niet kon zijn. Op dat moment heb ik een keuze gemaakt. Ik zou het roer omgooien. Ik wilde weten wat er zo anders was aan mij en ik wilde weten hoe ik dat in mijn voordeel kon laten werken. Vooral wilde ik mezelf zijn, met alles erop en eraan. Ik ging naar een psycholoog, ik volgde opleidingen, trainingen en cursussen, ik deed alles wat ik kon. En uiteindelijk werd telkens bevestigd dat wat ik zie of voel er ook echt is. Dat mijn voorgevoel klopt. Hoewel ik daardoor gerustgesteld werd, was het ook een enorm zware last om te dragen. Ik moest er namelijk wel mee leren omgaan. Met veel doorzettingsvermogen is dat gelukt.’
Entiteiten en engelen
‘Vroeger wist ik niet goed wat ik zag, ik kon het niet benoemen. Nu weet ik dat het zielen zijn, entiteiten. Soms neem ik ook lichtwezens waar, dat zijn dan bijvoorbeeld engelen. Zij zijn er als ik een aanwezigheid achter me voel, of wanneer ik een kleur of gloed rond mensen zie. Dat vertelt me dan iets over de energie van die persoon. Soms zie ik ook gewoon een mens van vlees en bloed, soms neem ik geuren waar. Wanneer ik op drukke plaatsen kom, hou ik mijn energie bij mezelf, zodat ik niet alles helder waarneem. Als ik dat niet zou doen, kan een bezoekje aan de supermarkt wel heel intens en vermoeiend worden. Dan zou ik meteen zien dat die meneer zich depri voelt, of dat die vrouw verdrietig is of pijn lijdt.’
Mijn vriend heeft net als ik heldere waarnemingen. Hij is de enige aan wie ik alles vertel.
‘Behalve in geval van nood of wanneer het betrekking heeft op mezelf, laat ik het toe. Zo zouden mijn vriend en ik onlangs op een huis gaan passen in Nieuw-Zeeland. Een maand voordat we naar dat huis zouden gaan, kreeg ik visioenen van golven en water en ik wist dat ik dat gevoel niet mocht negeren. We hebben de afspraak om op het huis te passen afgezegd en wat bleek: net op het moment dat wij normaal gezien daar zou zouden zijn, werden die plek en dat huis getroffen door een cycloon. Gelukkig neemt mijn vriend me niks kwalijk of ontkent hij mijn voorgevoel niet. Hij heeft namelijk net zoals ik heldere waarnemingen. Ik zie wat er gaat gebeuren, hij voelt het aan. Het is fantastisch om alles met hem te kunnen delen, van mijn leven tot mijn waarneming toe. Hij is ook de enige aan wie ik alles vertel.’
Geen orakel
‘Naar anderen toe heb ik geleerd om me niet als een orakel op te stellen. Ik voel veel aan, ik heb visioenen, ik zie wat er in de toekomst gaat gebeuren, maar ik zal die toekomst nooit voorspellen. Ik deel bewust niet alles wat ik aanvoel met anderen. Ik wil namelijk niet dat mensen zich afhankelijk van mij gaan opstellen. Het is belangrijker dat ze leren wat wel of niet goed aanvoelt voor henzelf. Als iemand ergens mee zit, kan ik hen wel geruststellen of handvaten geven om zelf op zoek te gaan naar antwoorden. Ik vind het zinvoller om mensen te helpen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Ik heb psychologie gestudeerd en ik vind het leuk om die wetenschappelijke kennis te combineren met mijn spirituele kant. Ik begeleid hogeropgeleide vrouwen met bijzondere waarnemingen. Hen wil ik inspireren om in contact te komen met hun eigen waarnemingen en om erop te vertrouwen. Het is prachtig om te zien dat ook zij zichzelf leren te accepteren. En dat zij op hun beurt daarmee weer anderen verder kunnen helpen.
Nog meer straffe verhalen:
