3 vrouwen over hoe ze een gedwongen huwelijk probeerden te ontvluchten

Mariame (21) vluchtte weg uit Guinee, waar ze werd uitgehuwelijkt en tweemaal werd besneden

‘Ik ben opgegroeid bij mijn moeder en mijn grootouders. Mijn vader was er niet, hij had ons in de steek gelaten toen ik klein was. Waar ik vandaan kom, is het normaal dat de familie een man voor het meisje kiest. Ik was vijftien toen mijn moeder alles had geregeld: ze stelde me voor aan mijn toekomstige man, die veel ouder was, en dat was dat. We hebben zelfs niet met elkaar gepraat, er viel toch niets meer te zeggen. Het zou zo gaan en niet anders. Ik was erg bang, maar ik durfde niet te zeggen dat ik niet akkoord ging met het huwelijk. Er zou trouwens toch niemand naar me luisteren. Ik was al eens besneden toen ik klein was, maar mijn man wilde dat ik nog een tweede keer werd besneden, omdat hij vond dat ik nog niet schoon genoeg was. Ze hebben toen een deel van mij vernietigd. Twee keer besneden worden is iets wat je niet zomaar vergeet. Zelfs vandaag leef ik nog met de pijn. Ik zal daardoor nooit een normaal leven kunnen leiden.’

Wat voor zin heeft het om hulp te vragen in een land waar zulke dingen normaal zijn?

Na de bruiloft heeft mijn man me verkracht. Het was verschrikkelijk. Toen deed hij het opnieuw... Ik had nooit zin in seks met hem, elke keer deed het pijn. We kregen twee kinderen, een jongen en een meisje. Toen mijn man ook onze dochter wilde laten besnijden, ben ik samen met mijn kinderen bij hem vertrokken, ook al wist ik dat als hij mij zou vinden, hij ons alle drie zou vermoorden. Toen we in België aankwamen, hadden we geen papieren, maar gelukkig werd ik geholpen door mensen van de kerk die ik bezocht. Het ministerie van Buitenlandse Zaken begreep niet waarom ik mijn land wilde ontvluchten. Ze zeiden dat ik terug moest gaan naar Guinee en daar maar om hulp moest vragen. Ik ben er echter zeker van dat mijn man me daar zou hebben gevonden en ons zou hebben vermoord. Wat voor zin heeft het trouwens ook om hulp te vragen in een land waar zulke dingen normaal zijn?’

Siham (19), Marokkaanse, werd door haar vader ontvoerd voor een financieel huwelijk

‘Ik ben geboren in Marokko, waar ik opgroeide met mijn moeder, broer en zus. Mijn vader heeft ons verlaten toen ik twee jaar oud was, dus ik heb hem nooit echt gekend. Toch kwam hij me drie jaar geleden plots ophalen om een jaar naar België en daarna een jaar naar Spanje te gaan. Hij liet zelfs al mijn papieren aanpassen. Hij beloofde dat ik in Europa een betere opleiding en een goed diploma zou krijgen, maar zodra ik in België aankwam, sloot hij me op in zijn huis. Ik huilde de hele dag door. Pas een paar maanden later mocht ik eindelijk naar school gaan. Op een dag kondigde hij aan dat ik naar Spanje moest om er te gaan trouwen met een man die ik niet kende. Daarna zou ik ook nog eens in Spanje moeten blijven wonen. Die man had mijn vader geld gegeven zodat hij naar Europa kon komen. Dat is toch niet normaal? Natuurlijk wilde ik niet met zo iemand trouwen. Ik wil mijn leven zelf bepalen. Maar voor mijn vader en zijn familie, die in België woont, is het wél heel normaal.’

Soms ben ik nog bang dat ik ze zal tegenkomen en dat ze mij met geweld zullen meenemen en vermoorden.

‘Ze zeiden dat ik moest gehoorzamen. Als ik nee zei, sloegen ze me. Op een dag nam mijn vader een mes en zette het op mijn buik. Hij zei dat hij me zou vermoorden. Mijn vader wilde ook niet dat ik goed Frans zou leren spreken. Dat was zijn manier om te voorkomen dat ik iemand zou vertellen wat er gaande was. Ik kon dus met niemand praten en mijn vader en zijn familie volgden me overal naartoe. Uiteindelijk is het me met de hulp van een vereniging toch gelukt om te vluchten. Soms ben ik nog bang dat ik ze op straat zal tegenkomen en dat ze mij met geweld zullen meenemen. Bang dat ze me zullen vermoorden. Ik mis mijn familie in Marokko. Zij begrijpen me wél. Ze hebben me zelfs geld gestuurd zodat ik een appartement kan huren. Voor hen is dat een heleboel geld. Nu wil ik goed Frans leren spreken en mijn diploma halen. Ik heb niet veel, maar ik ben nu tenminste vrij en dat maakt me heel gelukkig.’

Olta (20), een Albanese oorlogsvluchtelinge, heeft altijd geweten dat ze haar eigen man niet zou mogen kiezen

‘Als jong meisje wist ik al dat ik nooit zou mogen kiezen met wie ik zou trouwen, maar ik was negentien jaar toen mijn vader het er voor het eerst echt met mij over had. Hij had toen net ontdekt dat ik een vriendje had hier in België en hij was woedend. Diezelfde week nog deelde hij mee dat hij een man voor me had gevonden uit ons dorp in Albanië. Ik antwoordde dat ik dat helemaal niet wilde. Toen sloeg hij me voor eerst. Mijn vader heeft alles van me afgenomen. Ik heb geen gsm meer, geen computer... Ik mag zelfs niet alleen naar buiten. Soms slaat hij me, soms is hij lief en zegt hij dat hij naar me gaat luisteren. Maar zodra ik nee zeg, begint hij opnieuw. Hij slaat ook mijn moeder. Ze is bang van hem, dus ze zegt niets, ook al begrijpt ze me.’

Soms denk ik: zou het niet makkelijker zijn als ik het gewoon aanvaardde?

‘Mijn zus heeft hetzelfde meegemaakt en is nu al vijf jaar ongelukkig getrouwd. Het is niet waar dat het met de tijd beter wordt, als je er moeite voor doet. Liefde laat zich niet dwingen. Het lukt me niet mijn huis te verlaten. Ik ben bang dat mijn identiteitsdocumenten afgenomen zullen worden en dat mijn moeder alleen en verdrietig achterblijft. Mijn vader waarschuwde me ook dat ik voor hem niet meer besta als ik hierover met iemand praat. Hij zou me uit huis zetten en me zwart maken in mijn land. Soms denk ik dat het makkelijker zou zijn als ik het gewoon aanvaardde. Ik hou van mijn ouders, maar ik wou dat mijn vader begreep dat zo’n huwelijk me écht niet gelukkig kan maken.’

Lees ook:

• De beste vriendin van Perrine werd vermoord omdat ze niet uitgehuwelijkt wilde worden
• Selena (29) moest samen met haar kindjes meerdere keren in een vluchthuis verblijven
• Delphine (34) was vier maanden zwanger toen haar man haar verliet voor een andere vrouw