Things to do when you’re eighteen: veel uitgaan, een beetje studeren en genieten van je jeugd. Zo was het niet voor Gilke (23): op haar achttiende had ze al een brandende kinderwens... die werkelijkheid werd. Ze is samen met Steffen (28) en mama van Ellis (15 maanden).
‘Ik wist altijd al dat ik een jonge mama wilde zijn, maar het was pas toen ik Steffen leerde kennen op mijn zestiende dat de plannen concreet werden. Ik zou studeren voor leerkracht lager onderwijs, op mijn eenentwintigste afstuderen en dan mocht ons eerste kindje komen. Steffen zag dat volledig zitten: hij was vijf jaar ouder dan ik en ook hij was er helemaal klaar voor. Mijn mama was er aanvankelijk niet gerust in. Maak eerst je studies af en dan doe je maar wat je wil, zei ze geregeld. Op een gegeven moment heeft ze er zelfs een serieus gesprek met Steffen over gehad. Hij heeft haar toen verzekerd dat hij ook wilde dat ik eerst mijn diploma haalde. Toen was ze gerustgesteld. Mijn grote kinderwens was zelfs een motivatie tijdens mijn studie: een jaar overdoen en dan nóg een jaar langer op een baby’tje moeten wachten? Dat zou een drama geweest zijn. Waar die kinderwens vandaan komt, weet ik eigenlijk niet. Wel was ik altijd al het zorgende type. Toen ik klein was, heeft mijn papa een zwaar ongeluk gehad, en toen kwam het zorgende bij mij al heel erg naar boven.’
Helse zwangerschap
‘Terwijl ik studeerde, kocht Steffen een huis, met de bedoeling om meteen na mijn afstuderen te gaan samenwonen en een gezin te stichten. In juni ben ik afgestudeerd en bij hem gaan wonen, in september kon ik beginnen lesgeven in een klasje, in november was ik zwanger. Een droom die werkelijkheid werd, al had ik een helse zwangerschap. Ik ben heel ziek geweest en at zo weinig dat ik op een gegeven moment zelfs opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik woog geen vijftig kilo meer en viel geregeld flauw.’
Ik weet nog dat ik tegen mijn zus zei: Nu weet ik dat je hart écht pijn kan doen.
‘In die periode ontdekten ze ook vocht op de longetjes van onze baby, wat op een afwijking kon wijzen. Na wat tests bleek er gelukkig niets aan de hand te zijn met onze baby, maar toch: een onbezorgde zwangerschap was het niet. Dat zet je wel meteen met beide benen op de grond en toont je de minder rooskleurige kant van kinderen krijgen. Ik weet nog dat ik tegen mijn zus zei: Nu weet ik dat je hart écht pijn kan doen. Gaandeweg ging het gelukkig steeds beter. Ik heb zelfs kunnen lesgeven tot de laatste schooldag.’
‘Ons moederke’
‘Op mijn zestiende zei ik al dat ik een jonge mama zou worden. Ons moederke noemden ze me op school. Niemand vond het raar toen ik op mijn 21ste aankondigde dat ik zwanger was, negatieve reacties heb ik ook niet gekregen. Eindelijk, zeiden mijn zussen zelfs. Iedereen die me kende, wist hoe graag ik het wilde. Mensen die me niet kennen, kijken wel eens raar. In een winkel vroeg iemand eens aan mijn vriend hoe oud we waren. Ah oké, ik dacht dat jullie zestien waren, zei ze (lacht). Ik heb het nooit erg gevonden als mensen me nastaarden met mijn dikke buik, want ik was fier dat ik een bewust jonge mama was. Mensen vragen me wel eens of ik niets mis. Maar dat is niet zo: ik wilde dit al zo lang!’
In de vriendenkring van Steffen wordt de ene baby na de andere geboren, het is daar één grote babyboom.
‘Ik was sowieso nooit een uitgaanstype, dus ik heb niets moeten opgeven. Gezellig samenzijn met familie of een paar goede vrienden heb ik altijd veel fijner gevonden dan een festival of een fuif. Leeftijdsgenoten met kinderen heb ik niet, maar dat stoort me niet. In de vriendenkring van Steffen wordt de ene baby na de andere geboren, het is daar één grote babyboom. Mijn schoonzussen én de vriendin van de peter van Ellis zijn onlangs mama geworden, dus wat babypraat betreft, kom ik zeker aan mijn trekken met al die prille mama’s om me heen (lacht).’
Beetje onderschat
‘Het is natuurlijk niet allemaal perfect. Voor Ellis geboren werd, had ik in mijn hoofd een bepaald ideaalbeeld en dat bleek toch een beetje naïef. Mijn vriend speelt handbal en is daarom vaak van huis weg. Ik vond dat niet erg: als ons baby’tje er is, dacht ik, mag hij zo vaak weggaan als hij wil, dan blijf ik gezellig met haar thuis. Maar Ellis ligt om zeven uur in bed en dan zit ik alleen. Dat is wel eens eenzaam. Vroeger zou ik dan naar mijn vriend gaan kijken, maar dat kan niet meer. We vinden het heel belangrijk om Ellis regelmaat te bieden. Ze moet op tijd haar bedje in, dus blijft een van ons tweeën altijd thuis. Dat had ik onderschat. Het spontane verdwijnt op die manier een beetje uit je leven.’
Als leerkracht zie ik geregeld jonge mama’s met hun kindjes, en dan begin ik meteen uit te tellen: als Ellis zeven is, ben ik ook ongeveer zo oud als die moeder nu.
‘Maar voor de rest is dit zonder uitzondering een positief verhaal. Als we niet zo blij waren met de situatie, was ik nu niet zwanger van een tweede op mijn 23ste. Hierna stopt het wel, denk ik. Ik ben weer zo ziek als tijdens de vorige zwangerschap, en ik heb gezworen dat het bij twee kinderen blijft. Maar aan de andere kant: over vijf jaar ben ik dat alweer vergeten en ben ik jong genoeg om nog eens zwanger te worden. Als leerkracht zie ik geregeld jonge mama’s met hun kindjes, en dan begin ik meteen uit te tellen: als Ellis zeven is, ben ik ook ongeveer zo oud als die moeder nu. Op mijn dertigste zal ik kinderen hebben van 8 en 6 jaar. Geweldig toch?’
