Glynnis (26) kreeg lymfeklierkanker en zit vervroegd in de menopauze

‘Ik zit al een paar jaar vervroegd in de menopauze. Ik kan niet zwanger worden, tenzij ik een eiceldonor vind. Met mijn 26 lentes ben ik een jonge vrouw, maar ik zit opgesloten in een oud lichaam. Mijn verhaal start tien jaar geleden. Op mijn 16^de had ik al een jaar een aanhoudende hoest die maar niet overging. Ik leek wel een oma van tachtig die dagelijks een pakje sigaretten rookte, maar volgens mijn toenmalige dokter kwam dat door een pollenallergie. Ik kreeg medicatie voorgeschreven, maar tegen de winter keerde die lelijke hoest terug, terwijl de pollen al lang waren verdwenen.’

Tumor van tien centimeter

‘Het lijkt wel alsof je doodgaat, zei mijn grootmoeder na de zoveelste hoestbui. Ze verplichtte me om haar arts te consulteren, die een bloedonderzoek deed. Daaruit bleek dat mijn ontstekingswaardes erg hoog waren, wat geen goed nieuws betekende. Na een CT-scan vernam ik dat er een tumor van tien centimeter tussen mijn hart en longen zat. Ik leed aan de ziekte van Hodgkin, ook bekend als hodgkinlymfoom, een vorm van lymfeklierkanker, en had uitzaaiingen naar mijn nek. O nee, ik kan niet meer feesten en ik ga mijn haar, mijn grote trots, verliezen, dacht ik toen. De uitzaaiingen werden operatief verwijderd en de tumor werd behandeld met chemotherapie.’

Ik had chemo nodig om te blijven leven, maar het heeft veel kapotgemaakt.

‘Ik kreeg de zwaarste chemo die er was en verloor niet alleen mijn hoofdhaar, maar ook mijn wimpers, wenkbrauwen en lichaamshaar. Het was verschrikkelijk, maar ik had geen flauw idee dat de grootste miserie jaren later nog zou volgen. Ik had chemo nodig om te blijven leven, maar het heeft veel kapotgemaakt. Toen ik vijf jaar na de diagnose genezen werd verklaard, vertelden de dokters dat mijn eierstokken zwaar waren beschadigd. Dat nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel. Enerzijds was ik dolgelukkig dat ik gezond was, maar anderzijds moest ik ineens verwerken dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. Ik ben opgegroeid in een grote familie, met veel nichtjes en neefjes. Er was altijd wel een tante of nicht die recent mama was geworden. Ik ben dol op kinderen, dat is ook de reden waarom ik kinderverzorgster werd. Ik droomde ervan om op jonge leeftijd mama te worden. Rond mijn 21^ste leek ideaal, maar toen ik te horen kreeg dat mijn eierstokken op non-actief stonden, spatte die droom uit elkaar.’

‘Je zit in de menopauze’

‘Na veel tranen wilde ik niet zomaar de handdoek in de ring gooien. Misschien had de expert zich wel vergist, dus maakte ik een afspraak bij een andere gynaecoloog voor een tweede opinie. Daar bleek dat ik toch nog eicellen aanmaakte, maar het aantal was beperkt. Ik kan het nog, dus we gaan het proberen, maar mijn vriend werkt als militair en vertrok net op buitenlandse missie. De timing was niet ideaal, en uiteindelijk besloten we pas drie jaar geleden om voor een kindje te gaan.’

Ik was nog maar net begonnen met de volgende behandeling toen de dokter belde met de boodschap dat mijn cyclus was gestopt. “Er zal niets gebeuren”, zei hij.

‘We hebben het een jaar geprobeerd, en na die periode zijn we overgestapt op inseminatie, telkens zonder resultaat. Vervolgens probeerden we het drie keer met ivf, maar ook dat lukte niet. Omdat we dolgraag een kindje willen, gingen we ten rade bij het UZ Brussel, die gespecialiseerd zijn in vruchtbaarheidsproblemen na kanker. Ik was nog maar net begonnen met de volgende behandeling toen de dokter belde met de boodschap dat mijn cyclus was gestopt. Er zal niets gebeuren, zei hij. Je zit in de menopauze. Hij zei er meteen ook bij dat zwanger worden door middel van ivf geen optie was, en dat we stilaan aan eiceldonatie moesten denken.’

Zoektocht naar een eiceldonor

‘Mijn vriend en ik hadden eiceldonatie nog niet overwogen, maar toen dat onze enige piste bleek te zijn, moesten we opnieuw een zware klap verwerken. Eiceldonatie betekent namelijk dat het kindje nooit mijn genen zal erven, hoewel ik het wel zou dragen. Mijn vriend heeft het daar moeilijker mee dan ik, al weet hij dat er geen andere mogelijkheid is. Het doet me pijn dat ik hem niet zomaar een kind kan geven. Moesten we morgen vernemen dat ik toch nog eicellen heb, dan zou hij het zo opnieuw proberen, terwijl dat voor mij niet meer hoeft. Ik kan dat niet meer.’

Omdat we onze kinderwens zo snel mogelijk willen vervullen, begon onze zoektocht naar een eiceldonor.

‘Voor een behandeling moest ik zo’n 20 à 30 spuiten per maand zetten. Dat was lichamelijk zwaar, maar ook mentaal, zeker als die hele lijdensweg niets oplevert. Omdat we onze kinderwens zo snel mogelijk willen vervullen, begon onze zoektocht naar een eiceldonor. We vonden een vrouw, van wie ik de identiteit liever geheimhou, die haar eicellen wilde doneren. Hierdoor zou ik boven aan de wachtlijst komen te staan voor kruisdonatie, maar na het tweede gesprek met de psycholoog werd ze afgekeurd, en moesten we opnieuw beginnen.’

Ook aan mijn lijf merk ik dat ik in de overgang ben, ik ben letterlijk en figuurlijk veel breekbaarder.

Geen behoefte aan seks

‘Ik wil graag zelf een kind dragen, maar ik begin stilaan de moed te verliezen. Eerst kanker en nu deze miserie. Ik vraag me soms af wat ik verkeerd heb gedaan. Ik merk aan mijn lichaam dat ik in de vervroegde overgang zit. Mijn libido is een pak lager. Het lijkt soms alsof ik geen behoefte meer heb aan seks. Ik heb last van opvliegers, maar ook van broze botten. Bijna een jaar geleden brak ik mijn knie nadat ik een verkeerde beweging had gemaakt. Ik ben letterlijk en figuurlijk veel breekbaarder.’

Ik ben al meer dan twee derde van mijn haar kwijt, maar dat ik niet zomaar zwanger kan worden, is het allerergste.

‘Mijn haar was vroeger ook veel dikker. Als ik douch, heb ik altijd plukken vast en als ik mijn haar in een staartje draag, schrik ik van het aantal haren dat ik daarna vast heb. Ik ben al meer dan twee derde van mijn haar kwijt, maar dat ik niet zomaar zwanger kan worden, is het allerergste. Ons verlangen naar een kind is zo groot dat we spontaan aanbieden om te babysitten op kindjes van vrienden en familie. We proberen de toekomst positief te bekijken. Ik hoop dat het geluk ooit wel eens aan onze zijde zal staan, want een toekomst zonder kinderen, is geen optie.’

Tekst: Marijke Clabots