Ze is de trotse mama van zes kinderen.
Deborah (32) heeft een groot gezin: ‘Je krijgt al snel een stempel: ze zullen het wel voor het kindergeld doen’
Zijn kroostrijke gezinnen terug van weggeweest? Deborah (32), die zes kinderen tussen de leeftijd van 22 maanden tot tien jaar heeft, denkt van wel. Maar het stigma blijft groot. Met haar verhaal wil ze dan ook graag het beeld uit de wereld helpen dat grote gezinnen alleen voor arm of rijk zijn.
‘Als jong meisje zei ik al tegen mijn mama dat ik later vier kinderen wilde, waarop ze grote ogen trok. Zij vond dat niet meer van deze tijd. Die kinderwens is nooit verdwenen, al was zwanger worden op mijn 21ste nu ook weer niet het plan (lacht). Natuurlijk kwam die zwangerschap als een schok. Maar tegelijkertijd was een kindje meer dan welkom en besloten mijn toenmalige partner en ik om ervoor te gaan. In september 2014 werd Yloena geboren en bijna twee jaar later maakte Leyano me trotse mama van twee.
Ik heb altijd een kinderwens gehad, al was zwanger worden op mijn 21ste nu ook weer niet het plan (lacht).
De relatie met hun biologische vader liep spaak tijdens die tweede zwangerschap, maar ik stond er niet alleen voor. Niet veel later kwam Nicky namelijk op mijn pad. Hoewel hij niet de papa was van het kindje dat in mijn buik groeide, nam hij elke keer verlof om me te kunnen vergezellen naar de gynaecoloog.
Naar het einde van de zwangerschap toe gaf hij aan dat hij Leyano graag wilde erkennen als zijn eigen zoon. In eerste instantie vond ik dat wat raar. Als onze relatie niet standhield, zou dat betekenen dat hij verantwoordelijk was voor een kindje dat niet zijn DNA heeft. Nicky heeft meermaals aangegeven dat dat hem niet kon schelen. Ook als onze wegen zich vroeg of laat zouden scheiden, zou hij voor Leyano zorgen alsof het zijn eigen vlees en bloed was. Dus uiteindelijk stemde ik toe en daar heb ik werkelijk geen seconde spijt van gehad.
Zes maanden na de geboorte van mijn tweede kindje, was ik opnieuw in blijde verwachting.
Hoewel Nicky mijn kinderen als de zijne beschouwt, had hij zelf ook een kinderwens. Ook de mijne was nog niet volledig vervuld, dus zes maanden na de geboorte was ik opnieuw in blijde verwachting. Elena kwam ter wereld in september 2017 en haar zusje Aaliyah volgde in januari 2019. Ik wist dat Nicky van een zoontje droomde, maar na de geboorte van ons vierde kindje gaf hij aan dat het welletjes was geweest.
Ik bleef daarentegen zitten met het gevoel dat ons gezin nog niet compleet was, maar ik kon die beslissing uiteraard niet in mijn eentje nemen. Toen we op een dag door de kinderafdeling van Ikea liepen, pakte hij ineens mijn hand vast en zei hij dat het bij hem toch weer kriebelde.’
Onverwachte dessertbaby
‘Omdat Nicky na de geboorte van Aaliyah had aangegeven dat hij geen kind meer wilde, had ik mijn wens voor nog een vijfde kindje alweer opgeborgen. Hij overviel me dus nogal toen hij zei dat hij er toch nog eentje wilde. Maar hij vertelde dat hij er lang over had nagedacht en er echt nog een keer voor wilde gaan. Dat gevoel bleef hangen, en na onze verhuis van Limburg naar West-Vlaanderen werd ik zwanger van nummer vijf, dat een tweede zoontje bleek te zijn.
Met de komst van Leandro was ons gezinnetje écht compleet. Of dat dachten we toch, want 22 maanden geleden mochten we met Loreana een dessertbaby verwelkomen (lacht). Zij was – net zoals grote zus Yloena – niet gepland. Toen bleek dat ik onverwacht zwanger was, hebben we heel even getwijfeld of dat ons wel zou lukken. Nicky en ik hadden nog maar net een wagen met zeven plaatsen gekocht, zodat we ons volledige gezin in één auto konden vervoeren.
Toen bleek dat ik onverwacht zwanger was, hebben we heel even getwijfeld of dat ons wel zou lukken.
Maar dat betekende absoluut niet dat dit kindje minder welkom was dan haar grotere broers en zussen. Uiteindelijk lieten we ons hart spreken, en waar er vijf kunnen eten, kan er ook nog een extra mondje worden gevoed. Op 24 april 2023 werd ze geboren en sindsdien zijn we trotse ouders van zes.’
Misplaatste opmerking
‘Hoe er wordt gereageerd op het feit dat we een groot gezin hebben? De naarste reactie kwam van mijn mama. Toen Nicky en ik aankondigden dat er een vierde kindje onderweg was, wenste ze ons geen proficiat, maar zei ze dat ze geen miljonair is. Hoewel iedereen recht heeft op een eigen mening, vond ik dat een ongepaste en misplaatste opmerking, want rijk of niet: wij vroegen haar niet om voor ons kind te zorgen of ons financieel te ondersteunen.
Toen ik aan mijn mama vertelde dat er een vierde kindje onderweg was, wenste ze ons geen proficiat, maar zei ze dat ze geen miljonair is.
Door verschillende omstandigheden is het contact met mijn mama intussen verbroken. Maar ik heb over het algemeen wel het gevoel dat grote(re) gezinnen bepaalde reacties uitlokken, die meestal niet zo positief zijn. Als je veel kinderen hebt, krijg je bijna meteen een stempel. ‘Ze zullen het wel voor het kindergeld doen’ is een klassieker.
We krijgen vaak te horen dat we het voor het kindergeld doen. Maar laat me je verzekeren: met het kindergeld alleen red je het niet.
Buitenstaanders hebben geen flauw idee hoeveel zes kinderen daadwerkelijk kosten, maar met het kindergeld alleen red je het niet. Dat kan ik je wel verzekeren. Natuurlijk is het een mooi duwtje in de rug, maar het is lang niet genoeg om kinderen mee groot te brengen. Ik voel me in elk geval geen uitzondering, want ik ken zelfs een mama met zeven kinderen.’
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd
‘Hoeveel papa’s zijn er in het spel?’ of ‘Zitten er soms ongelukjes tussen?’ zijn nog enkele voorbeelden. Dus wil ik graag het vooroordeel dat een kroostrijk gezin alleen bij extreem rijke of arme mensen voorkomt, de wereld uit helpen. Er zijn nog altijd koppels die er heel bewust voor kiezen en daar zijn Nicky en ik een voorbeeld van. In ons hart was er plaats voor zes kinderen. Meer moet men er niet achter zoeken. Het verlangen naar een groot gezin is niet gaandeweg gegroeid, maar was altijd aanwezig.
Nicky heeft zelf twee oudere zussen en een jongere broer. In mijn geval heeft die wens waarschijnlijk te maken met het feit dat ik nooit een vaderfiguur in mijn leven heb gehad. Mijn mama was alleenstaande en werkte de klok rond om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Ik heb nog wel een zus, maar zij is zeven jaar jonger dan ik, waardoor we lang in een andere levensfase zaten. Naast nog een tante en een halfbroer heb ik geen andere familie. Dus ik denk dat ik ervan droomde om de familie te creëren die ik zelf heb gemist. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
Ik denk dat ik ervan droomde om de familie te creëren die ik zelf heb gemist.
Met zes kinderen is er altijd leven in de brouwerij. Het is natuurlijk een hele organisatie om alles gebolwerkt te krijgen. Meestal neemt Nicky de ochtendshift voor zijn rekening. Hij maakt de boterhammen en brooddozen klaar. Daarbij kan hij rekenen op de hulp van onze twee oudste kinderen, die op hun beurt de boekentassen klaarmaken. Zodra alle boterhammen klaar zijn, maken we de kinderen wakker en zorg ik ervoor dat ze kunnen ontbijten en hun kleren klaarliggen. Vervolgens breng ik ze naar school en de onthaalmoeder, zodat ik op tijd ben voor mijn werkdag, die om halfnegen begint. Ik ben voltijds aan de slag als boekhoudkundig medewerker, Nicky werkt momenteel 4/5de als wateraansluiter.’
Veel was, veel kosten
‘Het is niet altijd vanzelfsprekend om onze aandacht over zes kinderen te verdelen. Nicky en ik proberen om niemand uit het oog te verliezen. Omdat de jongsten meestal wat vroeger naar bed gaan, focussen we eerst iets meer op hen. Zodra ze onder de wol liggen, verdelen we onze aandacht over de andere kinderen, en dat werkt eigenlijk perfect.
We zijn intussen een goed geoliede machine, al kruipt er ook wel wat tijd in huishoudelijke taken. Acht mensen van schone was voorzien neemt veel uur in beslag. Ik denk dat wij – zonder overdrijven – minstens twintig wasjes per week draaien, als het niet meer is (lacht). Alle kleren worden dan wel tijdig gewassen, maar om ze ook nog opgevouwen en weer in hun kleerkast te krijgen, is een ander verhaal.
Dat lukt vaker niet dan wel, maar als elk kind schone kleren aanheeft, is de missie alvast geslaagd. Zes kinderen betekent uiteraard ook volle winkelkarren. Momenteel zijn we gemiddeld ongeveer 175 euro per week kwijt aan boodschappen. Dat is voor acht man nog niet enorm veel, maar zodra we tieners in huis hebben, zal dat waarschijnlijk verdubbelen.
Momenteel zijn we gemiddeld ongeveer 175 euro per week kwijt aan boodschappen. Dat is voor acht man nog niet enorm veel, maar zodra we tieners in huis hebben, zal dat waarschijnlijk verdubbelen.
Budgettair gezien is een groot gezin wel een uitdaging. Voor uitstappen kijk ik meestal op de website van VakantieVeilingen. Want als ik voor zes kinderen en twee volwassenen tickets voor Plopsaland moet betalen – lees: 48,50 euro per ticket voor iedereen die groter is dan een meter – is dat meteen een grote hap uit ons maandbudget. Omdat we met zoveel zijn en een gemiddeld gezinsinkomen hebben, kunnen we zulke zaken maar heel af en toe doen. Daarom koop ik ze uitsluitend via die weg, want daar betaal ik soms maar vijftig euro voor twee tickets. Wat maakt dat we sneller nog een keertje richting pretpark kunnen trekken.
Ik wil dat ze weten dat we er allebei altijd onvoorwaardelijk voor hen zijn en dat ze met elk probleem, groot of klein, bij ons terechtkunnen
Aan de andere kant wil ik ook wel dat mijn kinderen leren dat ze in dit leven niet altijd alles kunnen doen of krijgen wat ze willen. Met mijn eigen verleden vind ik het best moeilijk om ze iets te ontzeggen. Het is telkens een evenwichtsoefening, maar Nicky en ik kijken er allebei met een zo realistisch mogelijke blik naar. Ik wil vooral een aanwezige ouder zijn. En probeer altijd naar mijn kinderen te luisteren en hen nooit het gevoel te geven dat wat ze zeggen het ene oor in gaat en het andere weer uit. Ik wil dat ze weten dat we er allebei altijd onvoorwaardelijk voor hen zijn en dat ze met elk probleem, groot of klein, bij ons terechtkunnen.
En zodra ze oud genoeg zijn om een stapje in de wereld te zetten, zal ik ze afzetten en weer ophalen, of het nu drie uur ’s nachts is of vijf uur in de ochtend. Met wat er tegenwoordig in deze wereld gebeurt, wil ik zeker weten dat mijn kinderen veilig zijn. Als ik daarvoor midden in de nacht uit mijn bed moet komen, is het ook maar zo.’
Nog veel liefde over
‘Ik zou liegen als ik zeg dat ik me geen zorgen maak over de toekomst van onze kinderen. Is het voor hen nog mogelijk om een mooi leven uit te bouwen? Zullen zij ooit in staat zijn om een eigen huis te kopen? En wat met de toenemende oorlogsdreiging? Wat in Oekraïne gebeurt, kan bij ons ook gebeuren. Het zijn geen makkelijke tijden. Zijn Nicky en ik niet egoïstisch geweest om zo veel kinderen op deze wereld te zetten? Dat is een vraag die ik me soms stel. Maar ik zou me hetzelfde afvragen met één of twee kinderen.
Zijn Nicky en ik niet egoïstisch geweest om zo veel kinderen op deze wereld te zetten? Maar ik zou me hetzelfde afvragen met één of twee kinderen.
Het feit dat Rusland dreigt om het westen aan te vallen, is iets wat me toch wel wat schrik aanjaagt. Maar aan de andere kant werden er tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog ook nog altijd kinderen geboren en is angst een slechte raadgever. Er zijn veel factoren die we zelf in de hand hebben. Al zijn er minstens evenveel waar we geen controle over hebben. Je moet de boel kunnen relativeren en dat is iets wat je als ouder sowieso vaak moet doen.
Er zijn veel factoren die we zelf in de hand hebben, al zijn er minstens evenveel waar we geen controle over hebben. Je moet de boel kunnen relativeren en dat is iets wat je als ouder sowieso vaak moet doen.
Onze kinderen zijn vandaag nog relatief klein, maar het cliché dat ze snel groot worden, klopt alvast als een bus. Hoewel ik hoop ze nog lang bij ons te hebben, ben ik voorlopig niet bang voor het legenestsyndroom. Wanneer onze kinderen het huis uit zijn, wil ik me – op voorwaarde dat Nicky en ik nog redelijk jong zijn – misschien wel opgeven als pleegouder.
Tijdens mijn tienerjaren zat ik vanwege een moeilijke thuissituatie in verschillende instellingen, en dat heeft wel degelijk zijn sporen achtergelaten. Ik ben me ervan bewust dat er duizenden kinderen in België zijn die behoefte hebben aan een warme thuis. En als pleegouder kan je zeker het verschil maken.
Wanneer onze kinderen het huis uit zijn, wil ik me misschien opgeven als pleegouder. Tijdens mijn tienerjaren zat ik vanwege in verschillende instellingen, en dat heeft zijn sporen achtergelaten.
Ik heb een groot hart en ben in de wieg gelegd om mama te zijn. Zelfs met zes kinderen heb ik nog meer dan genoeg liefde op overschot. Ik hoop stiekem dan ook dat ik ooit oma mag worden. Maar met zes kinderen is die kans gelukkig al wat groter (lacht).’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
