Uit onze Grote Geluksenquête blijkt dat 37% van de jonge vrouwen ooit aan zelfdoding dacht. 7% ondernam ooit een poging.
De zus van Stien (24) stapte uit het leven: ‘Was ik maar langer bij haar gebleven...’
Bijna 2.000 jonge vrouwen vulden Flairs Grote Geluksenquête in. De resultaten, die je deze week in Flair vindt, zijn confronterend. Zo zegt 37% van de ondervraagden ooit aan zelfdoding te hebben gedacht, terwijl 7% een poging ondernam.
De zus van Stien (24) was zo’n jonge vrouw met zelfmoordgedachten. Ze stapte uit het leven toen ze 17 jaar was.
‘Ik herinner me ons laatste gesprek nog heel goed, alsof het gisteren was. Twee dagen voor haar dood belde Amber me om te vragen of ik haar wilde komen halen bij de dokter. Ze zei dat ze griep had en daarom niet op school zat. Ik was toen net bezig in de keuken en had eigenlijk niet zo veel tijd, maar toch beloofde ik om haar te gaan halen. Ze zou eerst even bij onze grootmoeder wachten, die vlak bij de dokter woont. Toen ik aankwam, begon ze meteen honderduit te vertellen over haar vrienden en over wat er allemaal was gebeurd op school. Ze was goedgezind en we hebben veel gebabbeld en gelachen.’
Toen we thuis aankwamen, probeerde ze me nog te overhalen om mee binnen te komen, omdat ze zogezegd te ziek was om haar huishoudelijke klusjes te doen.
‘Ze was duidelijk minder ziek dan ze beweerde (lacht). Onderweg naar huis gaf ze al lachend veel kritiek op mijn rijstijl, omdat ze zelf pas leerde rijden en het volgens haar beter kon. We hebben ons toen zo hard geamuseerd. Toen we thuis aankwamen, probeerde ze me nog te overhalen om mee binnen te komen, omdat ze zogezegd te ziek was om haar huishoudelijke klusjes te doen. Dat trucje werkte natuurlijk niet bij mij, en dus zette ik haar af en reed naar huis. Als ik toen had geweten wat ze twee dagen later zou doen...’
Toch niet hersteld
‘Ik had nooit gedacht dat ik haar daarna nooit meer zou zien. Ik heb nu ook veel spijt dat ik toch niet bij haar ben gebleven. Misschien had ik iets kunnen doen voor haar, en anders hadden we toch nog een hele namiddag samen. Ik besef wel dat ik het niet had kunnen zien aankomen. Een jaar eerder ging het veel minder goed met haar. Ze had een moeilijke periode door enkele tegenslagen en aanhoudende klierkoorts, maar we dachten allemaal dat ze er weer bovenop was. Ze deed weer veel leuke dingen, ze lachte weer, ze leek altijd zo vrolijk. Niemand begrijpt waarom ze het dan toch niet meer aankon. We wisten wel dat ze14 nog moeilijke dagen had, maar ze had nooit laten zien hoe diep ze zat.’
Nu heb ik nog vaak momenten waarop ik even instort, maar ik probeer het stilaan een plaats te geven.
‘Ze had ook geen afscheidsbrief of berichtje achtergelaten, en dat vind ik erg moeilijk. Toen mijn vriend me vertelde dat ze er niet meer was, raakte ik eerst in paniek en daarna volledig in shock. Ik leefde wekenlang in een roes. Nu heb ik nog vaak momenten waarop ik even instort, maar ik probeer het stilaan een plaats te geven. Ik ben heel blij dat ik nog zo’n mooi laatste moment heb gehad met Amber, en ik zal dat ook altijd koesteren. Ik hoop wel dat ik ooit verlost zal zijn van mijn schuldgevoel. Was ik maar langer bij haar gebleven en had ik maar vaker gevraagd hoe het met haar ging. Maar ik probeer positief en vrolijk te blijven, want zo had Amber het gewild en zo kan ik haar altijd trots maken.’
Zit je met vragen over zelfdoding? Contacteer dan de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Tekst: Chaima Saysay
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
