Acht maanden danste hun baby vrolijk rond in de buik. En keek Hannelore ongeduldig uit naar de komst van hun dochter. Maar toen sloeg het noodlot keihard toe. Twee weken voor de uitgerekende datum werd plots geen hartslag meer gevonden. En werd haar baby Rosalie stil geboren.
‘Jeroen en ik waren zielsgelukkig toen we ontdekten dat ik zwanger was. De zwangerschap van ons eerste kindje verliep ook zonder complicaties. Echo na echo zagen we ons baby’tje groeien en mooi evolueren. En toen we vernamen dat het een meisje was, waren we zo blij. We kozen een naam uit en brachten de kinderkamer in orde. Alles was helemaal klaar voor de komst van Rosalie. Dat er op het laatste nippertje nog iets zou mislopen, is nooit bij ons opgekomen. Er was geen enkele reden om te denken dat Rosalie er nooit zou zijn. Rosalie was heel de zwangerschap lang een levendige baby, die vrolijk ronddanste in mijn buik. Het enige wat een beetje anders was dan bij de meeste zwangerschappen was dat Rosalie in stuit lag. Daardoor had de gynaecoloog ons ook voorbereid op een keizersnede. Rosalie was uitgerekend voor 3 september, de keizersnede werd gepland op 30 augustus. Een moment waar Jeroen en ik reikhalzend naar uitkeken. Tot ik Rosalie, twee weken voor haar komst, plots minder voelde bewegen. We wilden geen risico nemen, dus gingen we even naar het ziekenhuis. Ik kwam aan de monitor te liggen en werd meteen gerustgesteld. Rosalies hartslag was duidelijk hoorbaar en ze bewoog zichtbaar. Met een gerust hart keerden we naar huis terug.’
Geen hartslag meer
‘Maar een paar dagen later voelde ik haar opnieuw niet meer, en dat verontrustte me toch. Maar nog altijd was ik niet echt in paniek. We pakten rustig onze koffer, voor het geval ze toch zou moeten komen, en gingen opnieuw naar het ziekenhuis. Onderweg maakten we nog vrolijk grapjes onder elkaar, er was echt niets dat ons deed vermoeden dat ons dochtertje er misschien niet meer was. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik opnieuw aan de monitor gelegd en vonden ze meteen mijn hartslag, maar moest er lang gezocht worden naar die van Rosalie. Het leek wel een eeuwigheid te duren, en toen raakte ik toch in paniek. De gynaecoloog werd erbij gehaald en zij bevestigde onze grootste angst: Rosalie was er niet meer. Plots stopte de wereld met draaien, en leek ik in een diepe put te vallen. Van de autorit naar huis herinner ik me zo goed als niets meer. En de nacht die volgde was verschrikkelijk. Maar we hadden Rosalie wel nog dicht bij ons. De dag nadien zou de geboorte ingeleid worden, en daarvoor wilde ik mijn uiterste best doen. Mijn dochtertje op een mooie manier op de wereld zetten was het laatste geschenk dat ik haar nog kon geven.‘
Ik kijk met een goed gevoel terug op de bevalling, het was tenslotte de eerste keer dat Rosalie konden zien.
Zachtjes ingedommeld in mijn buik
‘Op de bevalling van Rosalie kijk ik nog altijd met een goed gevoel terug. Het was tenslotte de eerste keer dat we ons dochtertje konden zien. Stiekem hoopten we diep vanbinnen nog altijd dat ze huilend ter wereld zou komen, ook al wisten we dat dit ijdele hoop was. Omdat Rosalie in stuit lag, vermoeden de artsen dat ze zich in laatste instantie nog heeft willen draaien, en daardoor de navelstreng vier keer rond haar halsje is komen te zitten. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, die niemand had kunnen verhinderen. Rosalie is zachtjes ingedommeld in mijn buik. Aan één kant waren we kapot van verdriet, maar aan de andere kant waren we opgewonden over het moment waarop we ons dochtertje na negen maanden eindelijk zouden kunnen voelen en zien. Haar donkere haartjes verrasten ons enorm, ze had ook opvallend grote voetjes en was een perfecte baby. Ondanks alles werd Rosalies komst een heel mooi moment. Ze mocht in het ziekenhuis nog enkele dagen gewoon bij ons op de kamer blijven. We hebben haar liedjes laten horen, samen met haar naar buiten gekeken, haar uitgebreid geknuffeld en gezoend, en haar een aantal belangrijke dingen in de oortjes gefluisterd. Rosalie droeg een naambandje, net zoals alle andere pasgeboren baby’tjes, en we hebben haar de kleertjes aangedaan die we voor haar hadden uitgekozen. Ondanks ons intense verdriet, hebben we in het ziekenhuis, samen met Rosalie, enkele zeer mooie dagen beleefd. We zijn nog altijd heel blij dat we ervoor gekozen hebben haar zo dicht bij ons te houden.’
Rosalie was hier!
‘Een fotografe van de organisatie Boven de Wolken heeft mooie, professionele foto’s gemaakt van Rosalie, met en zonder ons. Herinneringen die we voor altijd koesteren en die ervoor zorgen dat het beeld dat we nu van onze oudste dochter hebben, nooit zal vervagen. Maar het afscheid bleef natuurlijk onvermijdelijk. De vroedvrouw maakte nog een gipsafdruk van haar handjes, zette een afdruk van haar voetjes in inkt op papier, en we kregen ook een haarlokje van haar mee. Kleine dingen die ons op dat ogenblik een beetje ontgingen, maar die nu van onschatbare waarde zijn. Enkele dagen later hebben we in onze tuin een mooie afscheidsviering voor haar georganiseerd, met veel mensen erbij die Rosalie en ons een warm hart toedragen. Het was voor ons heel belangrijk om aan de wereld te kunnen laten zien dat we wel afscheid namen van Rosalie, maar dat onze dochter wel op deze wereld is geweest. En dat moest gevierd worden. Op het geboortekaartje van Rosalie werd een foto verwerkt die gemaakt werd door de fotografe van Boven de Wolken, haar naam en geboortedatum staan op het kaartje, en ze kreeg ook een meter en peter. We hebben alleen nog een klein tekstje toegevoegd dat duidelijk maakt dat het geen gewone geboorte is geweest. Voor de rest hebben wij Rosalies geboorte aan vrienden en familie laten weten net zoals dat doorgaans gebeurt.’
De confrontatie met de kinderwagen in de gang, klaar voor een eerste wandeling, was heel erg moeilijk.
Verdronken in een bubbel van verdriet
‘De dagen na Rosalies afscheid zijn in een waas aan ons voorbijgegaan, niets leek er nog te toe doen. Gelukkig werden we omringd door zeer dierbare vrienden en familie, die stiekem een beurtrol organiseerden om ons te komen bezoeken. De maanden die volgden leek de tijd te zijn stilgevallen, die heb ik nauwelijks beleefd. We verdronken in een bubbel van verdriet en verwaarloosden onszelf volledig. Pas na enkele weken zijn we er ons echt op beginnen toeleggen om gewoon dag per dag de dag zien door te komen. In het ziekenhuis had ik mijn schoonvader de opdracht geven om de deur van onze babykamer stevig dicht te trekken en de luiken van de kamer te sluiten. Omdat ik de confrontatie gewoon niet aandurfde. Maar na een paar dagen heb ik mezelf toch gedwongen om de kamer binnen te stappen, en de deur van Rosalie haar kamer terug open te zetten. De ruimte maakte tenslotte deel uit van ons huis. En we hadden een kindje gekregen, ze kon alleen niet in haar kamertje slapen, maar daarom hoefden we haar spulletjes nog niet te verstoppen. Toch was de confrontatie met de kinderwagen in de gang, die klaarstond voor een eerste wandeling, en de aanblik van Rosalies spulletjes, heel erg moeilijk.’
Als ze me vragen of ik kinderen heb, zeg ik dat ik mama ben van twee dochters, waarvan de oudste helaas is overleden.
Voor altijd deel van ons gezin
‘Vooral de momenten waarop ik me begon af te vragen of ik toch niet iets over het hoofd had gezien, of ik toch niet iets had kunnen doen dat er had kunnen voor zorgen dat Rosalie hier nu nog was geweest, maakten me de eerste maanden soms zeer ongelukkig. Op die momenten ging ik volledig onderuit en werd ik door paniekaanvallen geveld. Ik meed ook angstvallig alles en iedereen die ook maar iets met een baby te maken had. Vriendinnen die zwanger waren hebben mij een jaar lang niet gezien. Dat kon ik gewoon niet aan. Het verlies van een kindje kan een relatie erg onder druk zetten, maar Jeroen en ik hebben elkaar gevonden in ons verdriet, en zijn hier als koppel sterker uitgekomen. Ook al gingen we elk op een heel andere manier om met de pijn. Ik had er nood aan om veel over Rosalie te praten, Jeroen toonde zijn verdriet minder openlijk en stortte zich op zijn werk als IT-consultant. Mijn leven kwam meteen volledig in teken te staan van een nieuwe zwangerschap. En dat is wonderwel gelukt. Exact een jaar na het afscheid van Rosalie is ons dochtertje Eleonore geboren. En haar komst was een heel grote stap in ons verwerkingsproces. Eleonore heeft mij opnieuw oprecht gelukkig gemaakt, en ons heel veel troost gebracht. Vandaag hebben we de draad van ons leven weer opgepikt en genieten Jeroen en ik volop van onze jongste dochter. Ook Rosalie zal altijd blijven deel uitmaken van ons gezin. Als mensen mij vragen of ik kinderen heb, antwoord ik dat ik mama ben van twee dochters, waarvan de oudste jammer genoeg is overleden. De verjaardag van Rosalie zullen we elk jaar blijven vieren, en we zetten ook een actie ten voordele van Boven de Wolken op poten tijdens de week van Music for Life. Ik heb al een aantal boekjes in huis gehaald om Eleonore vertrouwd te maken met de aanwezigheid van haar overleden, grote zus. Samen gaan we regelmatig op bezoek bij Rosalie haar grafje. En als we vandaag gezinsfoto’s maken, nemen we altijd een klein vlindertje mee in beeld, als symbool voor Rosalie. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet wordt vernoemd. Rosalie zal voor altijd haar plaatsje blijven behouden in ons gezin.’
Lees ook:
